Zijn de emoties van een hond gelijk aan die van de mens?

Goede morgen iedereen,

Gisteren is mijn topic behoorlijk uit de hand gelopen en ging het niet meer over het onderwerp dat ik aangesneden had...jammer maar wat gebeurd is, is gebeurd.
Ik wil vandaag dan ook een nieuwe topic starten die geen enkele raakvlak heeft met mijn vorige...in de hoop dat het nu wel een beetje gezellig blijft

Op pagina 2 van mijn vorige topic had Gina het over de emoties van de hond...

Ik sta verbaasd dat mensen elke keer een vergelijking maken van als jou dat en dat zou worden aangedaan, hoe zou jij dan reageren. Je moet honden niet met mensen vergelijken. Een hond is een dier en heeft hele andere emoties dan mensen. Een hond heeft zijn eigen wereld en beleeft dingen heel anders dan mensen.
Mensen hebben als het goed is normen en waarden, dat is tegenwoordig ook ver te zoeken, maar ja dat is een andere discussie. \"

...ja het klopt dat een hond de dingen even iets ander ervaart als een mens, maar ze hebben wel degelijk dezelfde emoties als de mens.
Sorry dat ik het zo cru formuleer maar een hond kan net als de mens verdriet voelen, blijdschap, nieuwschierigheid, angsten, affectie, stress etc.

Mijn teefje (Jelly) bijv straalt van geluk als ik met haar \'lap\' aan kom lopen (een oude schort waar ze mee speelt)...mijn reutje laat daadwerkelijk spijt zien als hij per ongeluk iets heeft omgestoten met zijn staart.
Als mijn honden met elkaar spelen gebeurd het wel eens dat het iets te ruw gaat waarbij mijn reutje wel eens een piep laat horen, ze komen dan beide direct naar me toe lopen om aan te geven dat er niets aan de hand is.
\'Alles is oke vrouwtje\'.
Jelly is sacherijnig als ze echt moe is en Tobie wil graag iedere avond een knuffel voor het slapen gaan ...in de ochtend zeggen ze me beide \'goede morgen\' dmv van enkele likken te geven.
Als ze ziek zijn of zich even niet lekker voelen, komen ze bij me liggen als een klein kind die de warmte en veiligheid van zijn moeder vraagt.

Misschien ben ik in de ogen van sommige te soft met mijn honden...maar ik zie mijn honden als een kind in zijn gedrag.
Ja naarmate ze ouder worden worden ze wat rustiger (op sommige rassen na, hihi) maar hoe je het ook went of keert, ze blijven het gedrag van een klein kind hebben.
Misschien komt dat omdat een hond (in tegenstelling tot de mens) geen grotere periodes kan overzien.
Al moet ik zeggen, toen mijn brakken (het Afrikaanse woord voor \'hond\') nog puppen waren, wisten ze na 15 min nog steeds dat ze \'stout\' waren geweest na het slopen van die kussen of stoelpoot en lieten me zeer zeker spijt zien. (voornamelijk Jelly)

Ik zie deze gedragingen ook terug bij hele jongen kinderen...het kind doet iets wat verkeerd is bijv pagina\'s uit een boek scheuren, mama kijkt boos en het kind kijkt met grote ogen naar mama en strekt de armpjes uit.
Mijn Jelly komt na het slopen van een voorwerp direct naar me toe en gaat mijn gezicht likken, ik weet dan ook gelijk dat ze iets heeft gedaan dat \'Foei\' is...Tobie gaat er naast liggen en houd zijn kop tegen de grond.

Dus JA...een hond heeft dezelfde emoties als een mens maar toont ze op een dierlijke wijze omdat het beestje zich niet met woorden kan uitdrukken enkel met geluid en lichaamstaal.

Ik heb ook gezegd dat ik een hond niet vergelijk met een mens...enkel dat een hond dezelfde emoties en gedragingen bezit als een mens en op situaties reageert als een peuter.

(nee ik vergelijk honden niet met mensen maar een hond heeft wel veel gedragingen als die van een klein kind...)

Geef een peuter zijn eerste spruitje en het trekt een vies gezicht...mijn brakken doen exact hetzelfde als ze iets krijgen dat zien niet lekker vinden.
Mijn Jelly trekt zelfs haar bekkie weg als ze ruikt dat het smerig smaakt, haha...wel een komisch gezicht moet ik toegeven.

Zo, dat was weer een hele lap tekst...laat me maar eens weten hoe jullie hier over denken.

ps: ik wist zo even niet in welke categorie ik dit moest plaatsen vandaar 'Overige'.

Ik vind niet dat mijn hond mijn kind is
mijn hond is een volwassen teefje, een herderachtige kruising, met alle karaktereigenschappen die bij een herder horen. Ze was al minstens vijf jaar oud toen ze bij ons kwam, ze had dus al een heel leven achter zich en had zich ontwikkeld door omstandigheden tot wie ze geworden was. Een hond die veel emotie vertoonde, en dat ook duidelijk liet zien. Uitvallen, grommen, happen, zich buiten tijdens wandelingen voor dood neer laten vallen. Allemaal uitingen dat het teveel voor haar was.
Door haar emoties te respecteren en ons hierop aan te passen vertoond ze nu heel andere emoties, zelfverzekerdheid, rust, ze valt niet meer uit, en vertoond vertrouwen in ons en in zichzelf.

Dus ja honden hebben zeker emoties, ze kennen angst, blijdschap, boosheid etc. Maar ook rechtvaardigheidsgevoel en trots bijvoorbeeld.
Er zijn mensen die menen dat honden alleen in het hier en nu leven en niet terugdenken aan vroeger of aan de toekomst en hier dus ook geen gevoelens of emoties over hebben. Ik ben hier niet van overtuigd.

Ik ben toevallig net begonnen aan een denk ik intressant boek, your dog is your mirror, the emotional capacity of our dogs and ourselves van Kevin Behan.

Of de emoties GELIJK zijn, daar durf ik me niet over uitspreken. Dat hoeft ook niet, er is zelfs een verschil in het voelen van emoties tussen mensen onderling, dus zal er ook wel een verschil zijn tussen de verschillende diersoorten. Maar dat ie emoties heeft, lijkt me zonneklaar. Misschien meer dan ons, misschien minder, misschien andere, dan kunnen wij als mens eigenlijk niet weten, want we kunnen niet in hun kopje kruipen.
Een hond is ook heel eerlijk in z'n gevoelens, hij verstopt ze niet, hij liegt er niet om, alleen is het voor ons soms moeilijk ze juist te interpreteren.

Ik ben toevallig net begonnen aan een denk ik intressant boek, your dog is your mirror, the emotional capacity of our dogs and ourselves van Kevin Behan.


Hier ben ik het mee eens.

Maar kokkie en ik voelen echt elkaar aan. Ze weet precies wanneer ze mee mag of niet. En dat komt niet door een handeling of een bepaalde toon in mijn stem. Ik ben er ook verbaast over.
Het is ook zo, zodra ik mijn pc bril verruilt voor mijn normale bril dan staat ze al bij de voordeur....

Hier ben ik het helemaal mee eens...kijk naar de hond en je weet hoe de baas is

Your dog is your mirror.

Goh, dat hangt er dan weer vanaf wat ze bedoelen hiermee... Ik weet niet vanuit welke visie dat boek vertrekt. maar als het is vanuit het standpunt: de hond is een soort copycat van z'n mens, dan ben ik het er niet mee eens. Ik vind een hond een wezen dat heel zelfstandig kan denken, keuzes kan maken, en niet een soort marionet is van 'de baas'.
Maar misschien bedoelt de schrijver de titel anders en interpreteer ik dit fout...

Haha ja de Redder, bij Lola is het ook grappig dat als je het glas wat in de glasbak moet in een tas doet ze meteen kwispelend naast je staat. Of als je het fototoestel pakt of wandelschoenen aandoet.
Of als ze het windows geluidje van de computer hoort ze alvast onder mijn stoel gaat liggen terwijl ik nog koffie aan het halen ben oid.

Wat ik heel opvallend vind is dat Lola hier niet naar buiten kan kijken, maar als er aan de overkant van de straat (een straat met kinderkopjes waar verkeer veel herrie maakt) bepaalde personen met een bepaalde hond voorbijlopen, die niets zeggen en niet eens stilstaan, zij dan gaat grommen of soms ook blaffen. Als ik dan kijk loopt die bepaalde hond daar die ze niet kon zien. Rara hoe kan ze dat weten dat juist die hond voorbijloopt....

ja daar ben ik het mee eens, ik ben benieuwd, ik ga er in het weekend even de aandacht aan geven.

De intuitie van een hond, daar kunnen wij alleen maar van dromen!
Ik roep Nanu tijdens een wandeling af en toe bij me, de ene keer lijn ik haar vast, de andere keer niet. Maar ze weet het zo goed wat mijn intentie is, terwijl ik denk identiek hetzelfde te doen. Alsof ze voelt wat ik ga doen.
Tja, m'n heerlijke meid, die fop ik niet, hoor!

Misschien is het woord 'kind' ook niet het juiste maar ik als baasje zijnde ervaar de gedragingen van mijn hondjes als die van een kind...aan- en afhankelijk, de angsten voor nieuwe dingen maar ook het impulsief op iets afstappen etc.
In dat opzicht zeg ik dat ik mij honden als mijn kinderen zien.

Klopt, een hond kan zeer zeker terug denken aan het verleden...dat lieve baasje waar je alles bij mocht of dat vreeslijke baasje dat je opsloot in de garage...het zit allemaal in die koppies van ze geprent.

haha ja dat ken ik, je houdt ze niet voor de gek

Marian ja ik denk dat ik weet wat je bedoeld, het is denk ik de verantwoordelijkheid die je voelt, wat te vergelijken is met een kind?

@ Christel, ik vind dat de emoties gelijk zijn alleen worden ze anders geuit.
De mens: kan ik, mag ik? ...en de hond: ik ervaar dus ik reageer.

Hey! Die ken ik!

OT: als je kijkt naar de fysieke basis voor emotie, de hormonale interacties in het lichaam, zie je eigenlijk dat deze zich gestaag ontwikkelt in de evolutie van eencellig onderdeurtje naar zoogdier. Als je het hebt over emoties in honden zullen veel mensen je beschuldigen van "vermenselijking" maar eigenlijk ben je bezig met "verzoogdierlijking" In een soort waarin sociale banden, en het opvoeden van de jongen (waarbij de jongen zich ook hechten aan de ouders) zo uitgesproken zijn, is het hoogst waarschijnlijk dat emoties, zoals wij die ook kennen, wel een rol spelen.

Die hoeven overigens niet exact zo ervaren te worden zoals wij dit doen, in de zin dat wij woorden kunnen koppelen aan hoe wij ons voelen (soms, niet eens altijd)

Een van de dimensies tussen mens en hond, en waarom die interactie zo lang goed is gegaan (het gaat de laatste decennia MI toch wat minder goed namelijk) is omdat beide soorten bij de ander "naar binnen kunnen kijken" wil zeggen op intuïtieve en observerende basis aan de hand van elkaars signalen tot succesvolle conclusies kunnen komen over wat de ander van plan is...en daar horen gevoelens, alsmede gedachtes, gewoon bij. Honden zijn daar absolute meesters in. Ze leven in een huishouden waar (meestal) hun taal absoluut niet gesproken word...maar toch kunnen zij deduceren welke handeling een andere, toekomstige handeling, als gevolg gaat hebben.

Het hypersociale karakter van de hond kun je helemaal niet op waarde schatten zonder in je beschouwing de emoties mee te nemen.

Hm nee, met het meeste ben ik het niet eens.

Een hond is ontzettend goed in het herkennen van patronen (hoe klein ze ook zijn): de PC-bril wordt verruild voor de gewone bril: dit is een heel herkenbare handeling voor de hond en betekent dat er naar buiten wordt gegaan. Simpel te herkennen. Ikzelf doe bijvoorbeeld mijn zwarte jas wanneer we gaan wandelen en mijn witte als ik zelf wegga. Taika blijft dus ook liggen wanneer ik mijn witte jas aandoe, en komt naar de deur wanneer ik mijn zwarte jas pak.
Dit zijn natuurlijk heel duidelijke patronen/gewoontes, zeer zichtbaar. Maar zelfs de kleinste dingen worden opgemerkt; de hond die de hele dag heerlijk op de bank slaapt, maar zodra de auto van de baasjes de straat in komt rijden, wordt er van de bank afgegaan, omdat het eigenlijk niet mag. De hond hoort de auto van verre aankomen. Iets waar we bijna niet bij stil staan en dan denken dat de hond van de bank af gaat omdat 'ie 'voelt' dat de baasje thuis komen, terwijl het heel 'simpel' het horen van de auto is.

En ook het herkennen van verschillend stemgebruik en expressie: neem bijvoorbeeld de kalmerende signalen. Een kleine sluiting van het oog is voor een hond al genoeg om te laten zien (of te lezen) dat er gekalmeerd wordt. Hoe makkelijk is het dus voor een hond om te zien aan jouw gezicht hoe jij iets bedoelt wanneer je iets zegt? Wanneer je net eventjes een beetje fronst, weet een hond vaak al genoeg. Dit zou je kunnen interpreteren als 'je hond voelt je aan', maar is eigenlijk puur een reactie van de hond op wat 'ie hoort en ziet.
Wanneer Taika iets doet wat ze niet mag, hoef ik vaak niet eens wat te zeggen, maar kijk ik alleen maar naar haar met een iets bozere expressie. Dat is al genoeg, dat ziet ze en reageert hier vervolgens op. En dit terwijl ze absoluut geen 'gevoelige' hond is.
Veel dingen doe je onbewust, denk je niet eens bij na, en merk je zelf eigenlijk niet eens, maar zijn voor een hond wél zichtbaar of hoorbaar. Dat wordt denk ik nog wel eens vergeten.

Ik denk dat de meeste 'emoties' die een hond laat zien, reacties zijn op jouw eigen gedrag (in dat opzicht zou je 'your dog is your mirror' dus ook kunnen zien!) of op de omgeving, en dus niet echt emoties zijn. Ik denk dat er wel sprake is van basisemoties, maar de complexere emoties zijn m.i. niet aanwezig (jaloezie bijvoorbeeld).

Euh...jawel, het komt wel door die ene handeling die je verricht dat doe onbewust...voor jou een normale hndeling dus je merkt het niet meer op.
Je geeft zelf al aan dat je je ril verruilt als je achter de pc vandaan gaat, dit gedrag ziet de hond en na een tijdje legt hij/zij de link.
Dat is de alom bekende Pavlov theorie...de hond, het belletje en het bot.

Mijn honden doen dit ook als mijn man thuis komt...alsof ze klok kunnen kijken haha.
Maar het geval is dat een hond (naar mijn beste weten) 7x beter hoort dan de mens...het geluid van de auto horen ze al op een afstand waar ze op reageren...en warempel, enkele seconden later komt Thomas de straat in rijden.

Vreemd? wel nee, ze hadden het allang gehoord

Dat de hond een bepaalde mate van "boosheid" kan herkennen doet mij geloven dat deze emotie ook ergens in de hond zit, zo kan de hond jouw intentie spiegelen aan zijn eigen referentiekader...en het succesvol interpreteren.



Ik kan mij een onderzoek herinneren waarin apen een opdracht kregen, de ene kreeg dan een beloning en de ander niet. Het resultaat was dat de laatste aap in staking ging, omdat hij niks kreeg. Ook als beide apen wat kregen, maar de laatste aap kreeg een inferieure beloning, ging deze staken.

De honden gingen ook in staking als de ene een beloning kreeg en de andere niet...maar het interesseerde de hond niets dat hij een mindere beloning kreeg. Dit zegt mij dat een hond wel in termen denkt van "als hij iets krijgt moet ik ook iets krijgen" jaloezie dus.

dat is nou precies wat ik bedoel .

Dat laat mij eigenlijk júist zien dat er geen sprake is van jaloezie, want wanneer er een inferieure beloning gekregen werd, maakte het niets uit. Beloning is beloning.
Een hond is een dier dat iets doet wanneer 'ie er zelf beter van wordt (daarom werkt het trainen met beloningen meestal ook zo goed!). Wanneer er geen beloning tegenover staat, was het voor de hond het gewoon niet waard: waarom zou je iets doen als er je toch niks voor krijgt? Wij interpreteren dit dan als 'staken' en koppelen er van alles aan! 'Oh, dit doet 'ie vast omdat de andere hond wel iets krijgt en hij niet! Oh, dan is 'ie vast jaloers!'. Nou niet echt dus. De hond krijgt niks, en doet dus niks. Heel simpel eigenlijk.
En wanneer 'ie wel een beloning krijgt, al is deze kleiner en minder dan die van de andere hond, doet de hond de opdracht wel.

@ Marlies & Taika...ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden

@Marlies & Taika, ik bedoel je 1e reactie op Kai

Grappig....
Gisteren tijdens de koffie net een toch wel heftige discussie met een zéér filosofisch ingestelde leidinggevende.
"honden hebben geen bewustzijn, dus raakt elke vergelijking qua emotie's kant nog wal".
Ik kon daarna nieuwe koffie gaan halen want m'n oude koffie viel op de grond.
Ik denk dat in beginsel de natuurlijke reactie's het zelfde zijn, alleen wij als mensen vullen ze anders in.of de honden...dat kan natuurlijk ook.
Wij gaan bv. hoe ouder we worden meer koppelingen leggen tussen oorzaak en gevolg.
Ik doe dit, dan gebeurt er dat.
Een hond doet dit op dezelfde manier.
Enkel zal een mens nog 3 of 4 stappen verder kunnen denken.

Verder denk ik dat we onderschatten wat het met een levend wezen doet om totaal geen communicatie te hebben met je "leider" / baasje.
Onze honden liggen de he....le...dag te kijken naar wat wij doen, hoe we geluid maken, hoe we reageren. hoe we met elkaar omgaan.
Dat kan bij een hond de vreemdste koppelingen veroorzaken.
Koppelingen / gedragingen die voor ons baasjes dan weer als bijzonder, of vreemd worden ervaren.
Terwijl , als je even verder kijkt, je er achter komt dat het geconditioneerd gedrag is.

Dit waren honden die gewoon wel onder apel stonden, en die pas gingen haperen bij het commando op het moment dat de ene hond dus wel consequent iets kreeg, en de ander niet. Het enigste verschil tussen hond en aap is dat de hond niet zo zeer selecteert op kwaliteit.

Je ziet dit ook terug bij jachthonden. Een van de voordelen van een jonge jachthond mee laten draaien met een oudere is opdoen van ervaring in het veld. Maar op het moment dat de jonge jachthond alle aandacht krijgt zie je de oudere hond veranderen van zijn gewoonlijke gedrag. Prooi wordt opeens niet meer losgelaten, de hond komt niet als je hem terugfluit, etc.

Het is heel verleidelijk om "machine-gericht" naar de hond te kijken, maar in de praktijk (en veel mensen die met hun honden werken kunnen je dat vertellen) zul je het daar niet mee redden. Kom je tot de conclusie dat er nog andere dimensies in het "hond-zijn" een rol spelen.

Hummm...ben ik het niet mee eens...ik heb mijn reu nooit geleerd om door een gesloten raam te springen...ik zou wel gestoord zijn als ik dat wel deed!!!
Maar hij heeft het wel één keer gedaan (hij had gelukkig geen enkel schrammetje...verbazend), ik ging met Jelly wandelen waarop hij eventjes moet wachten tot ik terug ben (2 honden tegelijk uit laten, sorry maar zo sterk ben ik niet haha)...hij was ongeveer 1.5 jaar en wilde bij me zijn en sprong dus door het raam!

Een andere keer zat hij in de auto in Afrika (het raam was open), de auto had stukken en om te voorkomen dat de auto van de berg zou rollen had ik een grote kei achter de wielen gelegd...gaat die auto schuiven en rolt over die keien heen.
Ik gil naar Thomas de rem in te trappen...mijn reu dacht dat ik in gevaar was en sprong zonder na te denken uit de auto en rent naar me toe.
Zijn ogen stonden op onweer!

Ik heb mijn reutje dit gedrag nooit aangemoedigd of kunstjes in deze richting aangeleerd en beloond...en toch doet hij het zonder ook maar één beloning te ontvangen.

Mijn Tobie zal zijn leven geven om mij te beschermen en wat krijgt hij daar voor terug????....

...dit meen je niet?!
Word dit echt gezegd? ...onbegrijpelijk, ik weet even niet wat ik hier op moet zeggen.
Ik denk dat iedere woord dat ik hier over uit, zinloos is en niet gehoord zal worden de degene die deze uitspraak over zijn/haar lippen krijgt.
Ik hoop niet dat die persoon dit ook daadwerkelijk geloofd....en ik kan heel goed begrijpen dat je nieuwe koffie kon gaan halen, hahaha.

Honden en geen bewustzijn hebben...(hier zou nu eigenlijk een icoontje moeten staan van totale onbegrip)

( sorry voor mijn trage reakties maar mijn hondjes vragen ook zo nu en dan wat aandacht )

Nou die van mij wel hoor hahaha....die kluifjes van Pedigree gaan er vele male sneller doorheen als die van een huismerk

Het er zelf beter van worden, is bij groepsdieren natruurlijk iets genuanceerder.
Je wordt er zelf beter van als de groep er beter van wordt, dus van daaruit is de reactie van jou hond die uit de auto springt wel te verklaren. De samenlevingsvorm van mensen en honden lijken sterk op elkaar. Misschien zijn geen twee zoogdieren zo gelijk aan wat hun motivaties zijn, opportunisme zie je bij mensen en bij honden.

Ik denk ook dat honden dezelfde emoties hebben als mensen. Ik weet niet of het bewustzijn even groot is. Ik ben het dan ook niet eens met sommige opvoedprincipes. Zoals een hond die is geschrokken, wel of niet aanhalen? Door te troosten bevestig je dan de angst? Hangt af van de situatie, Een hond kan ook behoefte hebben aan troost, of geruststelling, net als een mens, het gaat pas mis als mensen het sentiment laten overheersen over het gevoel.

Ik denk wel dat die kleiner zal zijn...een mens kan tot aan een deel van het universum denken, een hond denkt in zijn territorium en die is net zo groot als waar het baasje hem dagelijks uitlaat.

Hij is de wel degelijk bewust van zijn bestaan en handelen en is die iets beperkter dan die van de mens.

Ja deze blijft toch lastig...ik heb er zelf ook vaak moeite mee om hier een onderscheid in te maken...je wil hem graag troosten en laten weten dat het gevaar weg is maar het kan uiteraard averechts werken waardoor he hond nog banger word.
Misschien een aai over zijn kop en iets zeggen in de richting, 'Kom maar dan gaan we verder'.