Waarom dit topic?

Gewoon omdat ik trots ben op m’n hondjes.
Ze hebben alle 4 een heel lange weg afgelegd, soms een grote stap achteruit en kleine stapjes vooruit, maar elke dag ontroeren ze me weer en dat wou ik eventjes vertellen…

Zeker sinds mijn relatiebreuk is er veel veranderd. Het is alsof er een grote rust is gekomen over hen, ze genieten volop.

Rune is nu 9 jaar bij me en ze is mijn hondenzielsverwantje.
Waar ze een paar maanden geleden nog durfde uit te vallen naar andere honden als ze aan de lijn zat… loopt ze nu het grootste deel van de wandeling los, gaat ze vrolijk naar andere honden (als ik dat ok vind), rustig, niet opdringerig en na een korte snuffel komt ze gewoon terug bij me.
Blaffende honden heeft ze geleerd te negeren, een blaffende hond betekent nu een snoepje van het baasje.
Onze band is alleen nog versterkt.
Ze wordt een beetje ouder en dat merk ik wel, ze is nog heel speels en energiek, maar heeft meer rust nodig. De kusjes die ik voor het slapen van haar krijg of haar pootje in mijn hand, daar heb ik gewoon geen woorden voor...



Paloma, mijn lieve podencomeisje.
Van een bang, onzeker, psychisch volledig kapot gemaakt hondje is ze veranderd in een speels clowntje die me telkens weer aan het lachen maakt (en soms ook aan het huilen van emotie).
Op veilige plaatsen kan ze los, maar nu ik voor haar een flexilijn gebruik, is het de hele wandeling feest. Snuffelen, spelen, rennen, prachtig om te zien. Ze leeft soms nog in haar eigen wereldje, maar zolang dat veilig kan, zie ik daar geen probleem in.
Vreemde honden zullen altijd spannend blijven, maar wat een verschil! Als ze maar genoeg tijd krijgt om een hond te leren kennen… dan loopt het best goed, ze heeft zelfs verschillende hondenvriendjes.
En ‘s avonds valt ze in slaap met haar hoofdje op haar knuffelbeer en ‘s morgens wordt ze wakker naast me, stiekem in bed gaan liggen…



Pixie, m’n angstige en voorzichtige galgameisje.
Vroeger was het alsof ze op eieren liep, heel onzeker, niet wetend wie te vertrouwen.
Alles heeft ze moeten leren, een leiband kende ze niet. Elke avond draag ik haar de trap op omdat dat gewoon nog te eng is.
Maar… tijdens het wandelen loopt ze niet meer tegen me geplakt, maar snuffelt ze vrolijk met de anderen mee. Ze neemt initiatief en maakt duidelijk langs waar de wandeling gaat.
Ze weet hoe ze me iets kan vertellen, een blafje, een sprongetje, een huiltje, het heeft allemaal een apparte betekenis ‘baasje, mag ik een dekentje’, ‘baasje, ik wil eens buiten’. Altijd heel lief, likjes geven en poten in de lucht als ze op de bank ligt te slapen, zichzelf volledig overgegeven en vol vertrouwen.



En m’n Wolveventje, m’n prachtige galgoventje.
Zo verwaarloosd bij me gekomen, durfde de drempel van het huis niet over als hij uit de tuin kwam. Voor het eerst een warme zetel, waar hij ondertussen zijn plekje heeft gevonden. Lekker eten, wandelen, je zou z’n staart moeten zien, die zwiert rond, schitterend.
Knuffelen mag van hem elke minuut van de dag. Ook al is hij een echte softie, toch waakt hij over mij, beschermt hij mij.
Spelen zal hij waarschijnlijk nooit meer echt doen, het zal ook geen agilitykampioen worden of een truckjeswonder, noch een haantje de voorste of slimmerd.
Voor mij echter is het Mijn Ventje



Een hele lap tekst, geschreven met de tranen die over m'n gezicht lopen, maar ik moest het kwijt...

Adinda, een dikke proficiat met je prachtige viertal honden en kat. Wat fijn dat het nu zo goed gaat met je honden. Nee, trucjes en agility heb ik ook nooit zo belangrijk gevonden. Roy vertikte het om iets te doen waar hij geen zin in had. Dat hij gehoorzaamde als hij geroepen werd, vonden we veel belangrijker. Ik hoop dat je nog een heel lange tijd van je kanjers mag genieten

Complimenten voor je mooie verhaal.
Fijn dat het je nu zo goed gaat met je honden! Top!!

Ik herken het ook wel, ik heb in januari een stuk geschrven over Santa.
Dat ie een jaar bij ons was, en wat we hadden meegemaakt.
Ik werd tijdens het schrijven emotioneel, en nog als ik het terug lees.
Daarbij de warme lieve reacties hier, echt heel fijn.

Dank je voor de lieve reacties

Soms zit je met die emoties en moet je die kwijt en dit was zo'n moment...
Ik hoop dat ik nog heel lang m'n hondjes (en poes) bij me mag hebben, ook al weet ik dat dit niet voor eeuwig kan zijn.

Santa, kan je me de link van dat topic eens doorgeven?

Wat heb je een mooi verhaal over je 4 kanjers geschreven,
zo vol liefde
Heerlijk dat het zo goed met jullie gaat
En ook zonder alle trucjes zijn het stuk voor stuk kampioenen

Lieve Adinda.

Trucjes of Agility...wat stelt het nou helemaal voor
tegenover de liefde tussen jou en je beestjes...

Wat fijn dat het zo goed met ze gaat nu...

Enorm mooi geschreven Adinda, maar ook voor jou een schouderklopje omdat je jezelf staande hebt weten te houden in de moeilijke tijden.

Kan er niks aan doen, ze betekenen gewoon zoveel voor mij, elke dag 5 redenen om op te staan...

Rune en Wolf zijn echte tegenpolen: Rune is mijn circusartiest, 101 truukjes, superslim en Wolf... Wolf kan 'zit' en 'kom' en hij begrijpt wanneer we gaan wandelen of eten, maar dat is het zo een beetje . Hij doet gelukkig wel veel na van de andere honden, waardoor hij uiteindelijk ook veel heeft geleerd.

Zelfs nu, Uncas, de poes, en Pixie zijn elkaar likjes aan het geven, kopjes tegen elkaar
Ze zijn echt té lief

Lieve Adinda, wat een rijkdom hebben jullie met z'n zessen.
Gelukkig hoef ik jou niet te vertellen het te koesteren want dat doe je, én goed!

Je hebt 5 prachtige dieren, blijf vooral over ze schrijven, dan geniet ik hier een beetje mee.

Wat een mooi verhaal!
Wat een prachtige honden.
Het raakt me.
Dankjewel voor het delen!

En nog vele vele vele vele jaren

Wat heb je dat liefdevol beschreven.
Ik zie het helemaal voor me hoe die kleine stiekem bij je
in bed kruipt.

Ik hoop dat je nog lang van je kanjers mag genieten.

Heel ontroerend Adinda, wat heb je er goed aan gedaan ze allemaal bij je te houden. Een stel om trots op te zijn!!!

zit even met tranen hier,wat een ontroerend verhaal.
wij hebben ook paar honden met zelfde verhaal!
ze zijn je dubbel dankbaar, en meer dankbaar dan honden die altijd een gelukkig goed leven hebben gehad, wij zien het verschil heel duidelijk met luna en lila!
Luna heeft verschrikkelijk leven gehad, en lila gelukkig niet!
trooper is nog onderweg,zijn we nog mee bezig! hij woont nu ongeveer een maand bij ons..staat nog aan het begin!
geniet van je roedel

Je zegt dat je het met tranen over je wangen hebt zitten schrijven,bij bij staan de tranen in mijn ogen van het lezen.
Prachtig.

Ik heb hem geupt, moet nu weg en het linkje plakken lukte niet zo snel.

Ontzettend mooi geschreven en ook zit het met traantjes in mijn ogen te lezen.
Hoeveel kunnen andere voor je betekenen, de liefde die je van een dier krijgt is echt onbeschrijvelijk.

Als ik dit lees dan kijk ik even snel over mijn schouder naar jazzy die lekker voldaan na het eten in haar mandje ligt te slapen , op haar rug, en dan besef ik noooog meer hoe blij ik met haar ben.

Geniet lekker van je grote trotsen !!

Wat mooi geschreven! Ik ken het een hond is zo iets bijzonders..... ja moeilijk om uit te leggen Yamin betekent zoveel voor mij en ik denk dat alle baasje dat gevoel wel hebben! Ik wens jou roedel nog veele prachtige jaren toe!!! En die zul je zeker hebben met zulke leuke honden!!!!

It is not just 'dogs', it is a way of life
---------------------------------------------------------------------------------------

It's your friend, your partner, your defender, your dog.
You are its life, its love, its leader.
It will be yours, faithful, true, to the last beat of its heart.
You owe it to it to be worthy of such devotion.

Beste Alinda,
wat een prachtig verhaal.
Jij mag trots zijn op je kanjers. Maar natuurlijk even trots zijn op jezelf.
Jij bent degene die deze kanjers in hun proces hebt begeleid. Jij hebt ze het vertrouwen en een thuis gegeven. Jij mag net zo trots zijn op jezelf, als op je kanjers!

ik heb je al een poosje gevolgd Adinda, het alleen zijn is moeilijk, vind hoe je daar mee omgaat, geweldig. en hoe je de honden steeds een prachtig huisge geeft, ook.

ga zo door , heus het komt wel goed met jou.

Wat een ontroerende reactie.
En wat een prachtig stel.
Wij als hondenbaasjes begrijpen absoluut je verhaal.
Als ik in de auto zit en Luca nu al weer 1 1/2 jaar er niet meer is, voel ik gewoon nog
af en toe zijn snoetje in mijn hand.
Dat deed hij altijd als hij blij was en verwachtingsvol over at we gingen doen.
Ik begrijp het maar al te goed.

Mooi verhaal en mooie foto's

zit je verhaal met kippevel te lezen,wist het natuurlijk wel,maar blijft zo bijzonder.
en wat ben je sterk Adinda,veel sterker dan jezelf had gedacht

wat is het heerlijk dat je je honden bij je hebt/ mogen houden ,wat fijn te lezen dat ze het zo goed doen,super

Je hebt een hele goede keuze voor jezelf en de honden gemaakt, door na de relatiebreuk de honden en Uncas te houden. Het viel niet mee en ook nu zijn er nog moeilijke periodes, maar je hebt je vijftal die je er doorheen slepen. Ook ik las het stukje met tranen in mijn ogen. Je schrijft zo mooi en zo liefdevol over je kanjers...
Je kunt heel wat aan, dat heb je wel ondervonden en de dieren maken je leven de moeite waard, hartstikke fijn hoor! Complimenten voor jouw (op deze complimentendag).

heel mooi.

Heel mooi geschreven Adinda!

Wat een lieve reacties Dank je daarvoor, hier heb ik altijd het gevoel dat mensen begrijpen hoeveel je van je dieren kan houden.

Hopelijk zijn de tranen bij jullie ook van ontroering