Wie koos na overlijden voor een hond van hetzelfde ras? Wie bewust niet?

Jaa hier blijf ik bij de mechel Ze passen perfect bij me haha
En misschien nog een keer een hollander

Hiervoor een Duitse herder gehad. Een schat van een hond. Nu een Beagle. En de volgende zal weer een Beagle worden. Waarom, omdat dit soort hondjes beter bij mij pasten. Niet te groot, wel erg actief, lief in huis, en lekker eigenwijs. Net als ik.

Mijn man is meer van de dh. Maar omdat hij vijf dagen in de week dag en nacht weg is, ben ik degene, die voor de hond moet zorgen, en mij het lekkerst bij moet voelen.
Maar omdat hij meer van de dh is, hebben wij heel bewust niet gekozen voor een schoothondje. Hopelijk snap je het verhaal nog.

Na het overlijden van mijn cavalier king Charles heb ik altijd gezegt ik wil nooit meer een andere hond. Ik ben zot van het ras.
Toen ik meer dan een maand geleden op zoek ging achter een nieuwe pup merkte ik op dat ik op zoek was naar een identieke cavalier. Toen ik me daar bewust van werd heb ik gezegd nee stop ik neem nooit meer een cavalier. De hond zal nooit hetzelfde zijn en ik zal hem steeds willen vergelijken. En mes heimwee krijgen naar mijn vorige hond.
Ik ben dan op zoek gegaan naar een andere ras.
Het is wolfskeeshond geworden, een totaal andere ras. En ik hou van mijn hond! Ben echt trots en blij met hem.

Ik heb in mijn leven 2 honden gehad, de eerste was een Duitse herder en die is 11 jaar geworden en daarna een grote poedel die bijna 15 jaar is geworden (mijn toenmalige echtgenoot was bang voor honden, maar niet voor een poedel,haha....).
Ik heb mijn poedel ongeveer 6 weken geleden moeten laten inslapen (ben er nog steeds kapot van) en wist meteen al dat ik niet zonder hond door het leven wilde gaan.
Dus nu ga ik over 2 weekjes mijn nieuwe grote poedelpup ophalen, dus toch weer gekozen voor hetzelfde ras.
Ze zeggen altijd "eens een poedel, altijd een poedel" en dat klopt ook het zijn zulke leergierige honden, het enige dat ze niet kunnen is praten......
Ik hoop dat hij qua karakter een beetje lijkt op mijn vorige hond Viktor, al weet ik heel goed dat ik met deze nieuwe aanwinst nooit geen tweede Viktor meer terugkrijg.
Dus ik kijk er met spanning naar uit......

Leuk dat je toch weer met een hondje bezig bent Floor!
Ik loop er ook mee...zou graag weer een korthaartje willen, maar er zijn heel veel die zo zijn van kleur als onze lizzy...ik vind ze zoo leuk...maar bedenk me ook, als ik weer die kleur zou doen of ik t dan niet teveel ga vergelijken met lizzy, en dat is t laatste dat ik wil..
De koppies zijn vaak zoo ontzettend gelijkend, ook zou t heel moeilijk zijn...
Wij hebben alleen maar chihuahuas en dat zal ook zo blijven, wij hebben ons hart is dit ras zitten...
Hoever is dat bij jou zo?
Ik zou wel even kijken bij de collie en je gevoel laten spreken..
Ik heb zoiets van...dat dit nu komt voordat t andere nestje er is moet een bedoeling hebben, dat is niet voor niets op je pad gekomen...misschien een stille boodschap om de lab niet te doen....
Net als Kaya bij ons kwam...

Sorry ik schreef de naam verkeerd. Het is natuurlijk Caedlih en niet Caidlih

Het is in elk geval fijn dat er niemand spijt lijkt te hebben van hun keuze.
In mijn familie- en kennissenkring zijn er 3 mensen bij wie dat wel het geval is (2 die voor een ander ras gegaan zijn, 1 die gekozen heeft voor hetzelfde ras). Maar blijkbaar zijn dat uitzonderingen.

En blijkbaar valt dat vergelijken in realiteit goed mee, staat het niet in de weg van opnieuw graag zien.

Misschien dat ik wel eens ga kijken naar dat nestje Borders (en dan ook met ergens het idee in mijn achterhoofd dat het misschien wel zo moest zijn).

Maar ik ben nu ook van plan uit te kijken voor fokkers van Labjes van het jachttype (lijken qua kopje minder op mijn hondje die uit een showlijn kwam) en voor fokkers van andere retrieverrassen. Dan blijf ik binnen dezelfde "familie", hoef ik die typische kenmerken niet te missen, maar is het toch een ander uiterlijk. Dat houd ik dan achter de hand voor het geval dat ik bij dat nestje Labradorpups sta en er toch geen goed gevoel bij blijk te hebben.

In elk geval hartelijk bedankt voor de reacties!

De Golden Retriever is het ras waar wij voor gevallen zijn. Ondanks dat er een heel jong is overleden. Het karakter is lief ,nooit vals(is onze ervaring)en luisteren goed en is ons geval blaffen ze niet als ze alleen thuis zijn. Misschien geluk gehad. We hebben nu onze 3de Golden en ik moet zeggen ,te lief voor woorden,ze heeft alle kenmerken van een Golden. Mocht er ooit nog een pup komen ,zeker weer een Golden.

Ik begon met een 'Duitse brak, toen zij op vier jarige leeftijd werd vergiftigd wilde ik weer een brakje. Na Boelie kwam Cleo ook een Duitse brak. Na Cleo wilde ik een hond die ik eens los kon laten en waar ik wat meer mee kon. Ik kwam uit op de flatcoated. Bora kwam bij Dodo . Ik weet zeker dat ik na Bora weer een flatcoated wil. Waarom geen ander ras. Ik weet het niet maar ik vind ze zo lief en zo heerlijk om te hebben.

Mijn allereerste eigen hond was een dwergkees. Toen mijn hondje overleed,
was ik er zo kapot van. Na een tijdje wilden we graag weer een hond, maar
ik heb toen bewust gekozen voor een ander ras. Daarvoor had ik 2 redenen:
- Ik was bang dat ik teveel zou gaan vergelijken en misschien zelfs zou
gaan verwachten. Dat zou voor een nieuwe hond heel frusterend zijn en dus
ook niet eerlijk.
- Toen ik toe was aan een nieuwe hond, had ik inmiddels kids gekregen en
ik vond dit ras niet de meest handige keuze icm kinderen.

Maar dit is natuurlijk heel persoonlijk.

Ik kan me voorstellen dat het in jouw geval heel goed is om toch weer voor
een lab te gaan, omdat je het rondsleuren en de watergekte zo leuk vind.
Tja, ik zou adviseren om je gevoel te volgen.
Succes met je keuze!

Zodra onze landseer dame zou overlijden, komt er zo snel mogenlijk een andere landseer..
En ja, die gaan we vergelijken..de hele dag....met alles wat ze dan doet.....
We gaan op alles letten...hoe ze het zelfde blaft, hoe ze het zelfde eet...of ze dezelfde dingetjes gaat doen.....
Want...we zijn helemaal gek van het ras landseer..

Hiervoor hadden we een kruising reu (landseer/dobberman), en onze asielzoekert vergelijken we de he..le..dag met onze overleden reu..
2 compleet verschillende honden qua uiterlijk en gedrag.
En toch een paar keer per week komt onze oude reu ter spraken als onze nieuwe asielzoekert weer eens iets vergelijkbaars doet...

Onze herineringen aan onze oude reu willen we voor geen goud kwijt, en onze nieuwe reu attendeert ons vaak op de dingetjes die onze oude reu ook had..

Daar komt geen traan aan te pas, geen droevige dagen vol met weemoed, geen depresieve gedachtes.
We zijn dolgelukkig met onze herineringen, en moeten hier vaak lachen als als onze asielzoekert de zelfde gekke dingen doet als onze overleden reu.

Onze overleden reu ligt hier nu in de tuin, in de grootste diepste en zwaarste kuil die ik ooit in mijn leven heb moeten graven.
Maar dat hoort bij de hoeveelheid plezier die we van hem hebben gehad.
En daar veranderd naar ons idee geen enkele andere "zelfde" ras iets aan.
Doe waar je je goed bij voelt, en laat vooral de rest van de wereld (en mij) lekker praten..

Alsof je door niet te vergelijken minder verdriet voelt?!.

Wij hebben altijd herders gehad totdat we een keer compleet wat anders wouden.
Mijn broertje en ik mochten boeken uit de bieb halen en zijn toen bij een golden retriever terecht gekomen.
Nadat mijn ouders hun eigen onderzoek hadden gedaan is deze er gekomen en nooit geen spijt gehad
Er zijn veel rassen die ik erg leuk vind en bij mij/ons vind passen maar had nooit verwacht dat ik kleine hondjes zou nemen.
Inmiddels loopt hier een chihuahua en een dwergpinscher en vind ze heerlijk.
De pinscher blijft erin mocht er ooit een nieuwe hond komen.
Of dit dat een dwerg/ duitse of dobermann is dat zien we dan wel.
Een chi vind ik ook een heerlijk ras maar doordat ze teveel worden doorgefokt zal ik niet snel (Zeg ik nu he) nogmaals een chi nemen.
Wij hebben dus eigenlijk altijd een ander ras gehad want de herders waren ook anders (mechel en duitse)

Mijn boxer is men eerste hond maar het zal bij een boxer blijven ik zie nog graag meerdere rassen maar de boxer heeft men hart als kind veroverd!

Vooral rocky is voor eeuwig gezegeld in men hart!

Hallo, mijn labrador is net geen 10 geworden en alhoewel ik gek was en nog steeds ben kon ik het niet over mijn hart krijgen om opnieuw voor een labrador te gaan, ik was bang dat ik steeds maar zou vergelijken maar aan de andere kant, labs zijn fantastisch, na enig wikken en wegen was de keus 1 jaar later op een golden retriever gevallen, we bleven dan nog een beetje in de familie haha en we hebben daar nog geen seconde spijt van gehad. Ze hebben ook die te gekke snoet en die geweldige expressieve ogen maar persoonlijk vind ik haar aanhankelijker, liever en rustiger dan mijn vorige hond. Nu geen enkele hond is hetzelfde en net als mensen hebben ze elk hun persoonlijkheid en aard, ik zou zeggen, volg je hart en ik wens je nog veel succes

Ik ben bezig met chows 5 en 6!! Voor mijn omstandigheden de beste keus!!

Met mijn huidige Jack Russel heb ik ook niet bewust voor dit ras gekozen.
Ze kwam op mijn pad, en het klikte, dus dat was voor mij de doorslag.
Mijn (eventuele) volgende of 2e hond zou op de zelfde manier in mijn leven komen

Ik ben sindskort afscheid moeten nemen van mijn allerliefste Westie Picolo, toch verheug ik me op om weer een Westie pup te nemen. Ook lijkt het me leuk om voor een andere terrier ras te gaan zoals de Norwich terrier. Maar mijn moeder wil het liefst Westies hebben.

Ik denk dat het vooral komt omdat je van het ras gaat houden ofzo, natuurlijk is ieder hond uniek in zijn/haar karakter. Maar het lijkt me weer leuk om die trekjes van een bepaalde ras te zien. (terriers zijn behoorlijk eigenwijs en dat vind ik juist zo leuk aan ze)

Elke reactie doet me deugd en in elke reactie zit wel iets waar ik wat aan heb, maar de reactie van Landseer ect vind ik zo troostend.
Ik had al een paar reacties dat je dat vergelijken niet kunt vermijden en dat dit eigenlijk ook niet erg is, maar hier lees ik nu dat het net troostend kan zijn om voor hetzelfde ras te gaan. Eén van de redenen dat dit forum me helpt bij mijn verwerking, is dat hier vaak leuke herinneringen boven komen. Ik had er nog nooit bij stilgestaan dat een tweede Labje wel eens voor hetzelfde zou kunnen zorgen. En dat een tweede Labje misschien wel net mijn Caedlih op die manier een stukje "levend" zou kunnen houden.
En ja, ik dacht eigenlijk wel dat ik minder verdriet zou hebben als ik dat vergelijken zoveel mogelijk kon vermijden...troostend om te lezen dat het net omgekeerd kan zijn!
Want ja, eigenlijk wil ik niets liever dan terug een Labje!!!

Mijn hond is nog springlevend, maar over 8 weken mag ik mijn 2e Groenendaeler thuis verwelkomen! Ik ben altijd al een herder liefhebber geweest maar sinds ik Dev heb weet ik het zeker: Ik wil nog een zwartje! Alles in deze honden spreekt me aan, wat ik van een hond vraag en wat deze honden kunnen bieden komt volledig overeen.

Dev wordt binnenkort 8 en alhoewel ik geen reden heb om te denken dat hij niet heel oud wordt, je weet het nooit. maar in dat geval hoop ik juist dat de kleine veel van hem overneemt en op hem lijkt, aangezien ik het zo'n heerlijke hond vind. het lijkt me dan zo fijn om nog iets van hem terug te zien in de volgende hond.

Nu is Devil een reu en Farah een teefje, dus het zullen toch 2 hele eigen persoontjes zijn en door ook voor een ander geslacht te kiezen is de vergelijking toch kleiner.

Alvast veel sterkte in je keuze!

De herinneringen verdwijnen gelukkig nooit.
Het verdriet zal slijten, maar sinds kort hebben wij hier een paar foto's van onze Jack een Fila Brasileiro staan en regelmatig komt er bij mij dan een traan naarboven.

Nu zijn wij inmiddels een gezin met 3 kinderen dus kwamen er ook totaal andere eisen voor een volgende hond.

Een compleet ander soort hondje en totaal niet te vergelijken en dat gebeurt ook niet. Maar regelmatig hebben we het nog over Jack vaak met een lach en soms met een traan. Een hond is nooit te vervangen maar een nieuwe hond voegt wel mooie herinneringen toe aan de reeds bestaande

Is het niet leuk om eens te gaan kijken bij het schapendrijven?

Daar kan je ook met andere BC's kennis maken en wellicht dat het je aanspreekt.

Is dit niet het geval dan zou ik toch je eerste keus aanhouden en het bij een Labrador houden.

Zo kan je nooit denken had ik het maar geprobeerd met een BC als je labje weer eens een ondeugende streek uithaald

Hi Floortje,

Blij om te lezen dat volgens mij de twijfel bij je is weggenomen, wel of niet een lab puppy.
Ook ik kan me heel erg vinden in de reactie van Landseer.

Overigens voor overige reacties, ook weer een dikke

Ik ben opgegroeid met een dwergpinscher zij is overleden toen ze 16 was.
Omdat dat de eerste hond was waar ik mee opgegroeid ben leek het me leuk om een dwergpinscher te nemen als eerste hond toen ik net op mijzelf woonde.

Nadat de dwergpinscher waar ik mee opgegroeid was overleed kwamen er 2 belgische griffons, 1 daarvan is in 2009 overleden de ander woont nog bij mijn ouders en is nu 12.
Ik heb altijd een griffon gewild dat ras staat bij mij toch op nummer 1.

En sinds vorig jaar heb ik naast mijn dwergpinscher & mijn mixje ook een griffonnetje.

hoi hoi
ik ben helemaal gek van de witte herder ik heb al verschillende witte verloren maar toch blijft dit ras me aantrekken
ik heb op dit moment een nestje waar ik eigenlijk geen kind van kanhouden maar als het kon dan wist ik het wel
ik heb namelijk al vier witjes rondlopen en die kan ik het niet aan doen om er weer een bij tenemen
groetjes netty

Ik heb bewust een jaar geleden gekozen voor een andere ras. Jane (1ste hond) was een x Friese Staby en best druk voor in huis en een jong gezin. Nu hebben we een Golden Retriever. Wat een verschil!!! Hij is groter maar veel rustiger en past veel beter in de gezinssituatie van nu.
Jane was zwart en Tristan is spierwit. Zijn karakter is heel anders. Ook moet ik Tristan heel anders behandelen als Jane toen. Was wel even wennen, maar zo vergelijk ik ook minder. Zo bleef Jane jane en heeft Tistan ook een kans om zichzelf te ontwikkelen zoals hij is zonder dat ik verlang dat hij hetzelfde wordt als Jane was.
Dus wat je schrijft heb ik ervaren zonder dat ik daar bewust over nagedacht had. Ik heb echt gekeken wat nu de toekomst in het best in ons gezin past. Jane kreeg ik van mijn man toen ik met hem trouwde. We stonden er niet bij stil watvoor ras het zou zijn. Hond wass een hond en ik wilde er één.

Ik kan me je gevoelens bij Border Collies wel voorstellen. Als ik ze in het park zie zijn ze voornamelijk bezig met de baas, en super fanatiek. Als ze met de bal spelen zijn ze "bal naar baas! bal naar baas!" aan het doen. Dobby is meer van "hee, de bal! bal naar baas! hee, hond! *laat bal vallen of neemt bal mee* Hallo hond!".

Als hij zijn bal laat vallen en daarna niet meer terug vind kan ik wel eens mopperen dat ik de bal kan ophalen vanaf een drassig veld, maar ik vind dat een aangenamere eigenschap dan sommige borders die zo in hun bal+baas spel op gaan dat ze als ze zich omdraaien om achter de bal aan te rennen zo *kerdoink* tegen Dobby aanrennen omdat ze hem niet gezien hadden, en dan als een gek door gaan achter die bal aan.

Asociaal is het woord niet, want ze zijn wel sociaal vaardig. Maar echt gezellig komt het niet over, zeg maar.