Ons aller liefste maatje gaat dood! Wat moet ik nou doen!?

Dikke knuffel voor Annelies! En een dikke knuffel voor Rasha....

Dus..laten we het hierbij

@Rene, ik denk dat iedereen hier het beste met zijn hond voor heeft en daarin zijn eigen keuzes maakt, ik begrijp daarom ook jouw keuze volledig.
Ik heb er echter ook voor gekozen om mijn hond nog "gewoon" rond te laten rennen zolang dit nog mogelijk was.
Waarom?, omdat dit het liefste was wat hij deed.
Misschien heeft dit het ziekteproces inderdaad wel versneld, toch heb ik hier geen spijt van.
Ik ben in de veronderstelling dat mijn hond hierdoor tot zijn einde gelukkig is geweest.
Annelies zal hierin haar eigen keuzes ook moeten en mogen maken.

Heel veel sterkte gewenst, ik weet wat je nu doormaakt.
Dat is zo'n verschrikkelijke rottijd.
Heel erg moeilijk.
Wij hebben het met onze Falcor meegemaakt, die werd heel erg mager en was erg snel moe, dus naar de DA en bloed prikken.
De volgende dag de uitslag en die deed ons hart overslaan.
We hebben ook nog een echo laten maken en daardoor werd alleen nog maar meer bevestigd dat hij heel ernstig ziek was.
Falcor zijn nieren waren namelijk bijna weg.
Hij was pas 15 maanden toen we hem in moesten laten slapen, en echt geloof me dat doet nog steeds heel erg veel pijn.
We hebben hem ook laten cremeren en hij staat ook in een urn bij ons in de woonkamenr, en ik heb nog een plukje haren van hem verwerkt in een sleutelhanger met een busje eraan met ook een beetje as erin.
Ik mis hem nog elke dag,maar ik weet dat het niet anders kon.
Wij hebben ook nog veel foto's en filmpjes gemaakt en van alles ondernomen wat hij nog koen en leuk vond zodat hij de laatste dagen/weken toch nog een "goede" tijd heeft gehad.
Nogmaals heeeeeeeeeeeel veel sterkte gewenst in deze zo moeilijke tijd voor jullie, en probeer nog te genieten van haar.

Lieve Annelies, al het verdriet komt weer naar boven als ik dit allemaal lees.Ik weet niet of je er wat aan hebt maar ik zou toch de tijd die je nog hebt koesteren, wij kregen namelijk met onze honden geen tijd, we stonden gelijk voor een voldongen feit en konden er niet "naar toe leven"
Ik had spijt dat ik niet meer foto's had gemaakt. Tuurlijk je maatje zit in je hart voor altijd.
Probeer hoe moelijk het is te leven bij de dag. Ik wens je ontzettend veel sterkte en wijsheid toe. Diep in je hart weet je wanneer het tijd is....

Iedereen ontzettend bedankt voor de verhalen en steun. Ik heb hier heel veel aan.
Bedankt voor het waarschuwen van de bloedinkjes, maar aangezien de tumor al geknapt was en de milt incl tumor is verwijderd, ben ik daar niet bang voor. Als ik je verhaal goed begrijp tenminste.

Ze heeft nu ook helemaal geen pijn, en is bijna weer als vanouds. Dat heeft de da ook aangegeven, ook dat ze geen pijn heeft. Pas op het laatst (ook al is dat over een week of over een maand) zal ze pijn kunnen hebben.

Sowieso doen we rustig aan met haar, maar op het moment dat zij het gevoel heeft dat ze een spurt moet trekken, dan mag zij van mij hond wezen. Maar we houden het uiteraard wel in de gaten. Zeker nu de operatie nog maar zo kort geleden is.

Wat verdrietig om te lezen wat anderen hebben meegemaakt, maar tegelijkertijd helpt het mij ook. Hoe wrang dat ook klinkt, zo bedoel ik het natuurlijk niet. Maar het helpt je wel te relativeren. En dat is wat ik zal moeten doen in deze situatie.

Hallo Annelies,

Ook ik kan me voorstellen hoe je je nu voelt. Je wil lief zijn met Rasha en je voelt je verdrietig en schuldig en denkt of weet dat zij dit voelt. En dat is moeilijk.

Maar toch... Je moet niet bang zijn dat je niet zult zien en voelen wanneer de tijd voor haar gekomen is. Je kent je hondje en je zult haar niet laten lijden.

Maar nu is ze er nog en ik zou je ook willen zeggen om net zoals een hondje dat doet in het "nu" te leven. Voor Rasha is het "nu" goed als ze zich goed voelt. Een hondje vraagt zich niet af of ze er over 2 weken nog zal zijn of of ze haar volgende verjaardag nog zal meemaken... Probeer het ook zo te zien. Nu kun je haar nog knuffelen... Nu kun je haar nog zeggen hoe mooi en hoe lief ze is... Nu kun je haar nog vertellen hoezeer je haar zult missen als het zover komt. Neem dag voor dag en leef elke dag die erbij komt in het "nu", net zoals je hondje. Als ze "nu" geen erge pijn heeft is het "nu" goed.

Wat haar zoon betreft. Sommige honden voelen aan wat er speelt en nemen reeds afstand... anderen blijven gewoon doen. Als Rasha komt te overlijden kan het zijn dat haar zoon gaat treuren... Maar ook dat zijn zorgen voor later. Als dat dan zo is zul je extra aandacht aan hem kunnen geven wat jou ook een doel zal geven om door te gaan.

Vooralsnog wens ik je heel veel sterkte. Als jij het voor het zeggen had was ze onmiddellijk genezen en leefde ze voor eeuwig verder... Maar dat heb je niet. Stop je energie in dingen waar je iets aan kan doen, zoals je hondje knuffelen en laten voelen dat je blij bent dat ze er is. En als de dag komt dat je haar moet laten inslapen kun je haar laten voelen dat je verdrietig bent maar ook dat het goed is... dat ze mag slapen en dat je haar nooit vergeet.

Sterkte en een knuffel voor Rasha.

Ach Annelies, wat een vreselijke situatie en zo herkenbaar........

Mijn eerste hond Byerro had hetzelfde. Ik heb nooit iets aan hem gemerkt. De dag voordat hij instortte liep hij nog te dollen en te rollen in het zand. Het enigste wat ik aan hem heb gemerkt was dat hij veel dronk en vermagerde. Ik had een DA afspraak staan voor de volgende dag. ' s Nachts was hij erg onrustig. Wilde steeds naar buiten, moest plassen en overgeven. Goed dat ik morgen een afspraak bij de DA heb dacht ik nog.......

Ik heb Byerro met zijn ligkussen onderaan de trap gelegd zodat ik hem gelijk zou horen als er iets zou zijn, omdat hij zo onrustig was. Om half zes ' s morgens werd ik wakker van gebonk tegen de W.C. deur. Ik vloog naar beneden en daar lag Byerro, ogen weggedraaid, hij had zijn urine laten lopen en lag vreselijk de schudden en sloeg met zijn hoofd tegen de deur. Ik heb zijn naam staan schreeuwen maar hij reageerde niet. Onmiddelijk heb ik de DA gebeld en ik moest direct komen. Ik moest hem daar achterlaten en nog nooit heb ik me zo machteloos gevoeld. Na een uur belde de dierenarts dat Byerro pijn in zijn buik aangaf en dat ze hem wilde openmaken. Tijdens de operatie zou ze me opbellen om te bespreken wat ze had aangetroffen. Ze bereidde me voor dat ik wellicht de beslissing zou moeten nemen Byerro niet meer wakker te laten worden.

Ze heeft me gebeld. Ze hadden een tumor van een voetbal grootte gevonden die vastzat aan zijn milt. De hele boel was gescheurd die nacht. Het was dus kantje boord geweest. Ze wilde de tumor met milt en al verwijderen en had goede hoop dat Byerro nog een aantal maanden een goed leven kon hebben. Zo gezegd, zo gedaan. Hij moest een nacht blijven en de volgende ochtend mocht ik hem ophalen. De bikkel kwam me tegemoet lopen....onvoorstelbaar.........

Door dit alles had Byerro helaas suikerziekte ontwikkeld die we met geen mogelijkheid onder controle kregen. Hij heeft nog 10 maanden geleefd. Toen hij ook op onverklaarbare wijze mank ging en bleef lopen en zijn suiker bleef vliegen van 2 naar 21 heb ik besloten hem in te laten slapen. Thuis, op afspraak met de DA. Daarna heb ik mijn andere honden erbij gelaten zodat ze konden zien en ruiken dat hij was overleden. Ze hebben dat meteen geaccepteerd. Nooit problemen gehad. Byerro heb ik laten cremeren. Mijn vent, mijn schaduw, mijn eerste hond. Hij is bijna elf geworden.

Het is nu dit jaar zeven jaar geleden en nog kan ik dit niet met droge ogen schrijven. Het slijt, je geeft het een plekje en soms kom je het plekje waar je het hebt gestopt weer tegen. Zoals nu bijvoorbeeld bij mij. Het went echter nooit en het gemis blijft maar ook de leuke herinneringen. Hij heeft een leuk en goed leven gehad.

De beslissing wanneer je je hond moet laten inslapen blijft moeilijk maar je weet echt wanneer de tijd daar is. En toch komt achteraf een periode van schuld gevoel. Had ik niet dit of dat nog moeten doen. Heb ik hem niet te snel laten inslapen. Ik denk dat iedereen dat heeft. De DA zei destijds, neem drie dingen die Byerro erg leuk vind. Bijvoorbeeld, spelen met de bal, eten en naar het bos gaan. Als twee van de drie dingen niet meer gaan is het misschien tijd hem te laten gaan.

Ik bleef met twee honden over die ook onafscheidelijk waren, Sandor en Dixie. Ik zei altijd, als Sandor komt te overlijden heb ik een probleem met Dixie. Niets was minder waar. Toen ook de tijd kwam om Sandor in te laten slapen heb ik ook Dixie daarna bij hem gelaten. Ze zag hem, snuffelde, draaide zich om en ging slapen.......nooit problemen gehad ondanks dat ze alleen achter bleef.

Ik wens je heel veel sterkte. Geniet nu nog en probeer niet teveel te piekeren. Het is niet eerlijk omdat Rasha nog zo jong is maar het is helaas onvermijdelijk. Ik hoop dat ze nog een hele tijd bij je mag zijn.

Liefs, xxx

ahhhhhhh ik wens jullie heel veel sterkte

Wat een afschuwelijk nieuws, dat is niet voor te stellen hoe dat voelt. Probeer wel te genieten van de tijd die je nog hebt, wees dankbaar voor de uren en dagen die je nog met haar mag doorbrengen, maak foto's van jullie samen, bouw herinneringen op die je nog graag met haar wilt hebben..

Ik denk zelf dat je zelf merkt wanneer de tijd daar is, en dan de juiste keus zal maken. Je zal het zien en merken. En de tijd daarna? Daar zou ik nog niet te veel bij stil staan..Geniet van het nu, van vandaag.

Heel veel sterkte gewenst.

Hoi Greetje,

Wat zal jij geschrokken zijn! En wat een bikkel zeg. En nog 10 maanden bij je geweest.
Fijn dat je je verhaal hebt gedeeld. Het helpt mij echt om me "voor te bereiden".
Dus je andere honden waren er niet bij, maar daarna heb je ze er bij gelaten?
Het klopt wat je zegt, ik ben te veel aan het piekeren.

Bedankt!

Nee, tijdens het inslapen heb ik ze buiten gelaten. Ik wilde het moment zelf alle aandacht hij Byerro hebben. Toen hij was overleden heb ik ze erbij gelaten. Hij heeft een aantal uren in de woonkamer gelegen. Ik wilde echt dat ze zelf zouden zien dat hij was overleden. Een vriendin van mij heeft haar hond in laten slapen bij de DA en daar ook achter gelaten. Haar andere honden zijn wekenlang van slag geweest. Dat wil ik nooit!

De mensen van het crematorium zijn geweldig geweest. Ik kon ze bellen wanneer ik er aan toe was om Byerro op te laten halen maar ja, wanneer is dat........... Toen ze kwamen, ik zie nog die zwarte bus, was ik nog zo aan het huilen dat die mijnheer vroeg of ik meer tijd nodig had. Tja, voor mijn gevoel had ik nooit tijd genoeg gehad en wilde ik hem niet meegeven maar hij was echt super. Vroeg of ik nog wat met Byerro mee wilde geven en of ik hem nog een kus wilde geven. Hij noemde Byerro steeds bij zijn naam en zei steeds wat hij nu ging doen. Bij elk contact daarna met het crematorium noemde ze hem steeds bij zijn naam en dat heb ik echt als prettig en betrokken ervaren. Ze belde ook om door te geven dat Byerro goed bij het crematorium was aan gekomen enzo. Je kan heel veel zelf aangeven en er is heel veel mogelijk.

Na Byerro riep ik dat ik nooit meer een hond wilde ( ookal had ik er toen nog twee....) omdat ik dit zo vreselijk vind om mee te maken en om de beslissing te nemen wanneer de tijd daar is. Inmiddels heb ik het helaas nog een keer moeten doen en uiteraard ontkom je er niet aan als je honden hebt. En natuurlijk heb ik er wel weer een hond bij genomen want een leven zonder kan ik me ook niet voorstellen.

Als je nog meer wilt weten gewoon vragen hoor.

Ook ik weet precies wat je voelt want ik heb het spijtig genoeg ook meegemaakt met onze Golden...
Een jaar lang dachten de dierenartsen dan Sebbe iets aan zijn poot had en daarom mankte, tot op die ellendige dag dat er een MRI werd gemaakt en er "een massa" werd ontdekt... kanker dus...
Dan ga je dus naar huis met een hoofd vol verdriet en duizend vragen...
We konden hem volgens de specialist laten opereren: amputatie van een voorpoot,een deel van zijn borstkas wegnemen, longen inpakken met een net want anders vielen ze er uit...en dit alles voor een verlenging van zijn leven met ongeveer een jaar. Uit respect voor Sebbe hebben we dit (uiteraard) niet laten doen maar wat wel betekende dat we eigenlijk onze hond moesten opgeven...
En dat gevoel vond ik ook zo verschrikkelijk erg,net als jij!
Je kan je gewoon niet voorstellen dat binnen korte termijn je maatje er niet meer zal zijn...
Toch hebben we er het beste van gemaakt:lekker veel knuffelen,gaan wandelen of met de auto naar zijn lievelingsplekjes,enz...met heel veel tranen voor wat ging komen maar onze hond heeft nog genoten,dat weet ik zeker...
En hoe lang je dit kan laten duren? Wanneer moet je dé beslissing nemen? Wees gerust, je voelt dit gewoon wanneer het genoeg is geweest...en dan heb je gewoon de kracht om te beslissen voor je hond,hoe moeilijk ook!
Ik had nooit gedacht dat ik het kon,maar na een helse nacht van ademnood en pijn heb ik 's morgens naar de dierenarts gebeld dat het diezelfde dag nog moest gebeuren,ook al was het zondag...en "s avonds is Sebbe rustig ingeslapen...Het was zijn tijd om te gaan en ook hij vond dit want reeds na het eerste spuitje was ie vertrokken naar de hondenhemel...
Het beukt echt wel bij je in,ik ga zeker niet zeggen dat het makkelijk was want nu ik dit aan het neerschrijven ben beleef ik alles opnieuw en voel ik terug het verdriet van die dagen,al is het reeds 4 jaar geleden,,maar weet wel dat ik goed gedaan heb...

Ik wens je héél veel sterkte voor de komende tijd met en zeker nadien zonder je maatje...Maar geniet er nu eerst van, en laat hem vooral ook genieten van alles wat ie fijn vindt!

Aan het verhaal van Greetje heb je heel veel denk ik. Ja Greetje... Schuldgevoelens steken altijd wel eens de kop op,... Wat je ook doet. Maar dan weet je weer dat je handelde volgens wat je zag en voelde... en dat bedriegt je zelden als je je hond kent.

Watje DA zei over die 3 dingen is ook het overdenken waard... En wat "later opnieuw een hondje nemen"... Ik denk dan dat "geen nemen" je overleden hondje niet terugbrengt en dat opnieuw een nemen als je in de mogelijkheid bent, vooral bewijst dat je zoveel genoten hebt van je vorige hondje dat je een "opvolgertje" wil, geen plaatsvervangertje.

Hoi Annelies, wat is dit verdrietig. Het zijn zo van die lieverds en missen kun je ze nooit.
Wij hebben onze Toby in augustus 2010 verloren aan lympheklierkamker en als je dat te horen krijgt dan zakt letterlijk de grond onder je voeten vandaan.Bij Toby was er niets meer aan te doen, we hadden punctie's laten nemen en dat is in utrecht onderzocht. Vrijdags kregen we het hele slechte nieuws en s'maandags hebben we onze scheet toen in moeten laten slapen, omdat het ineens heel snel ging en al helemaal in zijn lichaam zat.Ik hoop dat jij Rasha nog een tijdje bij je mag houden en probeer toch nog maar te genieten zo goed als het kan.Wie weet kan hij nog een tijdje mee ik hoop het voor je.
heel veel sterkte en een hele dikke knuffel voor Rasha.

Hoi,

Bij mij komt er ook heel veel naar boven. Ik heb in de tijd die mijn Pongo nog had, veel samen met hem gedaan. In het begin was ik ook radeloos en boos...heb toen heel veel van me afgeschreven.

Ik schreef over mijn verdriet en ook over wat ik nog voor leuke dingen met hem beleefde/deed.
Ga niet te voorzichtig met hem om, laat hem de dingen doen die hij nog wil. Jij kent hem het beste en echt...hij geeft aan, en jij voelt als het niet meer gaat.

Maak heel veel foto's van deze periode, de fijne dingen, en ook de zorgelijke dingen. Het heeft me na het overgaan van Pongo erg geholpen met mijn verwerking, niet meteen, maar nu kan ik er met erg veel liefde naar kijken en ook lezen.

Knuf van ons, en veel sterkte.

Ik schreef alsof ik met hem aan het praten was...

oh annelies.... ik zit dit zo te lezen en krijg een dejavu... onze vorige hond een bullmastiff teefje had dit ook... en wij hebben haar helaas moeten laten inslapen.. :(

ze was 8 jaar... ik merkte al meer dan een half jaar dat ze niet goed was, dat ze ziek was... telkens naar de dierenarts en die wilde het niet van me aannemen.. toen naar andere dierenartsen.. het was me gevoel ik merkte het aan haar... maar nee hoor na een korte check was er volgens de artsen niets aan de hand...

na een half jaar werd het dus ineens wel heel duidelijk.. magere rug buik helemaal opgezwollen en kortademig... en ja hoor inderdaad nu wilde ze me wel geloven... maar nu was het te laat...
het was op een vrijdag en kreeg meteen de vraag zullen we haar meteen in laten slapen... nee duuhhh tuurlijk niet.... het hele weekend hebben we huilend doorgebracht.. de kinderen hebben goed afgescheid genomen... wij van haar... en haar zoveel mogelijk vertroeteld wat nog kon... maar achteraf had ik er spijt van... dat weekend was ze zoo slecht...

Mijn vertrouwen in artsen is dan ook helemaal weg... bij ons in de stad ga ik dus niet meer naar dierenartsen toe.. ik ga nu buiten de stad... ik heb het idee dat hier in de stad alles om het geld draaid.....

Ik wens jouw heel veel sterkte en geniet van haar zolang het nog kan, en leg dr extra in de watten... maar doe geen dingen waar je later spijt van gaat krijgen... en denk in het belang van de hond..

Wens je veel sterkte dikke knuffel voor jullie allebei... kunnen jullie wel gebruiken... xxx

Bij mijn Caedlih hebben ze ook de milt samen met de tumor verwijderd.

Wat René zegt, stemt overeen met wat ik gehoord en gelezen heb: namelijk dat dit soort tumoren makkelijk begint te bloeden en dat een grote tumor pijn veroorzaakt. Als je niet voor een operatie kiest, zoals René, is het dan ook het beste ze snel te laten inslapen. Eens ze symptomen vertonen is het sowieso al een grote tumor die zo'n ernstige bloedingen veroorzaakt dat het maar een kwestie van uren tot dagen meer is (dit geldt alleen bij heamangiosarcoma, niet bij de andere soorten die hier al voorbijgekomen zijn).
En sowieso overleeft maar 1 op de 3 honden de operatie, de andere zijn reeds te verzwakt.

Maar bij Rasha is de tumor weggenomen en ook mijn dierenarts vertelde me dat mijn hondje net zo goed zou zijn als voorheen en geen pijn zou hebben tot op het allerlaatst. Eens de uitzaaingen groot genoeg zijn om pijn te veroorzaken, zal je hond sowieso niet lang meer leven. En eens ze aan het groeien slaan, worden ze snel groot. Maar zolang die ellendige dingen nog "slapen", zal je hondje er geen last van ondervinden.
Mijn hondje is nog gelukkig geweest tot op het allerlaatst.
En ik liet haar zelf bepalen hoe zotjes ze nog wilde doen. Zowel op het moment zelf als achteraf is dat een troost.

Ik weet niet of je nog iets wilt proberen, maar ik heb haar een hoge dosis omega-3 gegeven en Echinacea druppels van Dr. Vogel.

Veel sterkte, voor Annelies, maar ook voor de anderen, in het bijzonder René voor wie het waarschijnlijk pijnlijk is om te lezen dat er honden zijn die na de operatie nog een tijdje gelukkig geweest zijn.

Dank je wel maar bij onze hond waren ook uitzaaiingen in de lymphfen dus dan geef je heel veel geld uit om het een paar maanden te rekken en dat gaat mij te ver .Een hond kan niet vertellen wat ie k wil mijn hond niet onnodig laten lijden en een operatie doen waarbij weing hoop is

voeld moest er nog tussen

Wat een vreselijk nieuws! Ik hoop voor jullie dat jullie nog een lange tijd van Rasha kunnen genieten.

Het is zo moeilijk als je allerbeste maatje ziek is, terwijl je het niet kunt "zien" aan de hond. Doe nog zo veel mogelijk leuke dingen met haar, maak vooral veel foto's en filmpjes en doe de dingen die zij leuk vindt, dat ze nog zo jong is maakt het nog veel moeilijker, je kan (en wil) het dan gewoon niet geloven.

Ik wil jullie heel erg veel sterkte wensen.

Groetjes Nienke

Lieve Annelies....
Vreselijk dat je binnenkort jouw Rasha moet missen...
Ik ben ook al wat honden verloren, en nee...het went nooit...
Probeer nog van elkaar te genieten, en koester jullie mooie momenten samen...
Ik wens je heel heel veel sterkte toe..

Lieve Annelies,

Ik heb helaas mijn Golden Luna ook moeten afgeven aan deze vreselijke ziekte. Een jaar lang liep hij mank met zijn achterpoot, ik heb zóveel artsen, orthopeed etc. gezien in dat jaar (en hij werd maar volgestopt met medicatie omdat iedereen zei dat het een ontsteking moest zijn( totdat ik uitkwam bij Utrecht en er een scan werd gemaakt....compleet foute boel, zijn achterlijf bleek vol kanker te zitten met kans op uitzaaiingen naar de longen. De grond zakte letterlijk onder mijn voeten vandaan, ik ging kapot van verdriet en wierp me letterlijk op Luna...dit kon en mocht tot niet?! MIJN maatje, door dik en dun, mijn ALLES.....

Toch wist ik diep in mijn hart waar ik goed aan deed, ik heb hem nog 2 dagen bij me genomen om 'afscheid' te kunnen nemen. Samen op mijn bed slapen, vooral heel veel knuffelen en tegen hem praten, dat voelde voor mij fijn en goed.... Toen heb ik hem laten gaan, ik wilde het NIET, maar ik MOEST, uit liefde voor hem...

Annelies ook bij jou komt de dag dat je diep van binnenvoelt dat het niet langer zo gaat en je Rasha moet laten gaan, laten gaan uit liefde...

Heel veel sterkte en een dikke knuffel voor Rasha

P.s. Luna mocht ook helaas maar 6 jaar worden, maar.... ik denk altijd; hij heeft geleefd voor 12 jaar, hij had het zó vreselijk goed....deze gedachte houdt mij een klein beetje op de been; de 6 jaren dat hij mocht leven heeft hij het prachtig gehad...

Liefs Daphne

Mijn dierenarts wilde haar niet eens opereren voor hij zeker was dat er geen uitzaaingen in de lymfeklieren zaten. En dan had ik ook moeten kiezen voor zo snel mogelijk laten inslapen: het enige wat ze toen kon, was ellendig liggen hijgen, slapen en rechtstaan kon niet meer.
Toen bloedanalyse toch groen licht gaf voor de operatie, was de afspraak dat hij haar niet meer wakker zou laten worden, mochten er in haar buik uitzaaingen blijken te zitten.
We hadden geluk (voor zover je in zo'n geval van geluk kunt spreken).
In het slechtste geval had ze nog 6 weken geleefd. Maar omdat ze na 3 dagen geen pijn meer zou hebben van de operatie en goed zou blijven tot op het laatste, vond ik dat toch de moeite waard.
Jij hebt waarschijnlijk de beste beslissing genomen voor jouw hond en ik en Annelies voor de onze.

@Annelies: Ik hoop dat Rasha nog een hele tijd vrolijk mag rondhuppelen. Houd je ons op de hoogte?

Kan me je verdriet en wanhoop goed voorstellen. Veel te jong, dat kan toch niet????
Zo voelde ik me ook toen ik mijn Bella moest gaan afstaan. Net twee jaar geworden. Het voelt oneerlijk, ook tegenover de hond. Haar hebben we laten inslapen toen ze nog 'redelijk' was, maar ze kon alleen maar slechter worden en niet genezen............ toch heb ik me daar nog vaak schuldig over gevoeld. Juist omdat ze zo jong was.

Ik wens je nog een goede tijd met Rasha, zodat je echt naar het afscheid toe kunt groeien. En veel sterkte met het verdriet dat je nu al hebt en bij het onvermijdelijke afscheid nog zult krijgen.

heeeeeeeeel veel strekte

@Rene :

Beste Rene... Dat is het 'em juist. Elk baasje dat zijn eigen hond kent zal het juiste doen. Zo heb jij vast en zeker het juiste gedaan en zo zal Annelies, of ik of Pien of Floortje Faun... of om het even wie zelf goed voelen wanneer het tijd is voor zijn/haar hondje. Noch bij mensen, noch bijn dieren zijn 2 gevallen identiek hetzelfde. En wat een baasje ook doet... als he tuit liefde voor zijn huisdier is, dan is het goed.

Neem nu Kylie... Die loopt zooo graag... Hoe erg het voor mij ook zou zijn... Ik zie haar nog liever flauwvallen... doodvallen ... terwijl ze loopt dan haar een spuitje te laten geven. Wordt ze ooit ernstig ziek... en ik voel dat het lijden dat ze doorstaat niet opweegt tegenover haar levensdrang dan zal ik haar zeker ook laten inslapen. Ik doe wat me het best lijkt voor Kylie, want ik zorg al bijna haar hele leven voor haar. En zao heb jij de goede beslissing genomen voor jou hondje en zo zal Annelies ook weten/voelen wanneer het tijd is... of nog niet.

Dat je vertelt hoe het met jou hondje verlopen is is heel waardevol voor Annelies. Ze zal de informatie voor zichzelf opslaan en alert zijn. Net zoals ze de informatie die anderen geven in zich opneemt.

Het is een moeilijke keuze,... Maar ik vind dat een liefhebbend baasje die moet maken. Liefst met goed onderbouwde medische kennis van een DA en/of specialisten. In de natuur wordt geen enkel dier kunstmatig in leven gehouden, maar krijgt ook geen enkel dier een spuitje. We kunnen er niet buiten, we moeten keuzes maken, maar er moet niemand die het goed meent gezegd worden welke en wanneer.

Groetjes, en weet dat ook jij het beste gedaan hebt wat je voor jou hondje kon doen.

Hey Annelies,

Ik wil even zeggen dat ik ook mijn hondje op 16 januari 2012 heb verloren aan Hemangiosarcoma. Hij werd 12 december ziek en 15 december werd hij geopereerd. Ook hij had nog geen zichtbare uitzaaiingen. Wel kan het zo zijn dat je hond micro uitzaaiingen heeft. Dit was dus het geval met Picolo.

Ik heb zijn voer aangepast op een speciaal kankerdieet, daarnaast omdat Picolo geen chemotherapie kon krijgen hebben we op advies van dr. Rutteman Picolo 20 mg Cardio aspirine gegeven. Dit zou helpen het bloedverdunnen en het tegengaan van bloedpropjes die gaan barsten.

Picolo was twee dagen voordat hij in elkaar stortte een hele blije hond, hij gaf kusjes, ging spelen etc. Maar diezelfde avond voelde ik al dat zijn buik was opgezwollen. Zaterdag ging alles nog goed maar Zondag had hij last van krampjes. Wij zijn toen twee keer naar de dierenarts geweest en die zei dat zijn bloeddruk goed was en dat hij last had van zijn darmpjes (als bijwerken van de antibiotica die hij ook kreeg). Maar maandag viel hij om en hebben wij afscheid van hem genomen.

Binnen 1 maand was mijn beste maatje waar ik mee ben opgegroeid weg. Ik heb het moeten accepteren toen hij ziek werd en toen ik te horen kreeg dat het om een kwaadaardige tumor ging. Toch ging het accepteren van zijn dood snel bij mij. Puur omdat ik wist dat hij een kwaadaardige ziekte had en dat wij als eigenaar alles hebben gedaan om hem proberen te redden. (Kankerdieet, advies voor chemo en heel internet doorzoeken voor wondermiddelen)

Ik kan jouw pijn niet verzachten, ik weet in welke fase je op dit moment zit. Ik heb rivieren gejankt toen ik het hoorde en toen hij overleden was. Maar op dat moment zag ik hoeveel pijn hij had en vond ik het goed dat hij moest gaan.

Ik wens je heel veel sterkte in deze onzekere tijden, en net als anderen zeggen spendeer je tijd met haar en geniet van haar. Ga ook een boekje bij houden met al haar trekjes en dingetjes die ze nog doet. Ook foto\'s en vooral filmpjes maken zijn leuk voor later.

Ps: TheSumnerFoundation (een Yahoo groep) is een hele goede website voor informatie en het volgen van een kankerdieet voor Hemangiosarcoma. Moet je zeker gaan opzoeken. (ik kan hier geen links posten)