Kyra's werkvakantie!

@ Petra: gewoon uit nieuwsgierigheid: waaruit maak jij op dat Kyra onzeker is?

Ik heb het niet allemaal meer nagekeken, maar het was wat me opviel de afgelopen weken in het sommige reacties en in filmpjes in confrontatie met andere honden dat Kyra ambivalent is. Ze zoekt toenadering maar schrikt ook snel terug. Ze oogt alsof ze niet helemaal zeker is, alsof ze niet weet wat ze moet/wil. Toch wat gespannen en ongemakkelijk. Ook op pagina 11(?) schreef Annika bv; In het begin viel Kyra echt heftig uit, daarna steeds minder en vandaag nog maar 1 grommetje gehoord. We hebben de hele wandeling mee kunnen lopen zonder dat Kyra lelijk deed. Ze stond zelfs tegen Spicy aan!! Tot ze door kreeg dat het Balou niet was, toen schrok ze een beetje van haar actie en kwam ze meteen bij mij.

Vind een directe confratie eigenlijk het mooiste, als de hond er aan toe is, in gecontroleerde setting met stabiele honden en goede begeleiding.

Maar misschien projecteer ik wel teveel hoor

@Annika, fijn dat jij zo veel meer zelfvertrouwen weer hebt. Alleen dit al moet je/jullie een enorme boost voorwaarts geven

Het is ook belangrijk om te onderzoeken wat Kyra nodig heeft. Wat haar ideale balans is tussen prikkelarm/prikkelrijk, inspanning/ontspanning. Evenals haar de prikkels aanbieden op geleide van haar emotionele staat. Je ziet ook goed dat ze uit die rode waas (gedrag) is, jij hebt dit gedaan met correctie en ik zonder. Maar ik zie ook hoe onzeker ze is in het contact (emotie), waarbij ik niet weet of de oorsprong daarvan ligt in de begeleiding of in Kyra en haar emotie bij andere honen zelf. Voor mij een reden om die contacten als geheel nieuw fase in de therapie goed te begeleiden op geleide van het kunnen en de emotie van de hond en in een controleerbare situatie met andere stabiele honden zodat ze ook een optimaal leerproces krijgt aangeboden. Zoals je het nu schrijft heb je het alleen over het gedrag van de rode waas wat doorbroken moest worden, maar ik mis nog steeds hoe Kyra begeleid en gesteund wordt in haar confrontaties met honden. Wat ik zag waren direct hele directe confrontaties waarin ze niet zeker is en wat ook fout kan lopen.

Wanneer je hoeveel confrontatie geeft dat is meer een gevoel wat je bij een hond hebt. Wat zei mij 'vertelt' in haar gedrag en lichaamstaal. En een klein deel is proberen. Uittesten wat wel en niet werkt.

Kyra is nu in haar contact met honden nog onzeker, omdat ze opnieuw moet uitvinden hoe ze dat nou moet doen, zonder uitvallen. Daarin wordt ze begeleid door honden als Balou en Biko. Maar ook door ons. Door te prijzen als ze op een 'normale' manier contact maakt. De filmpjes laten maar een stuk zien. Een stuk wat ik kan filmen. Maar als ik druk met Kyra bezig ben, kan ik dat niet filmen.
Ik had nog twee weken met Kyra door kunnen oefenen in het contact maken. Maar daarin bouw ik dat op met Kyra en het is juist belangrijk dat Annika en haar vriend dat zelf doen.


Voor mij heeft dit dus niets met respect te maken. Dat vind ik ook eerlijk gezegd getuigen van een vorm van superioriteitspositie. En dan zie ik weer dat het over gedrag gaat en niet over emotie. Het is een hond die in al zijn emotie en onbeholpenheid totaal niet anders om weet te gaan met de situatie (wat de oorsprong ook is). Dat gedrag heeft niets met jou te maken of disrespect naar jou. Het verdiend een stuk liefdevolle begeleiding en geen afstraffing in mijn visie.

Dat is net hoe je het bekijkt. Een hond verdiend voor mij ook respect en dat krijgt hij ook meteen als individu. En de hond is niet superieur aan mij.
Daar tegen over stel ik ook dat er een bepaalde basis moet zijn waarmee de hond met mij en mijn lijf omgaat. Niet omdat ik me superieur voel, helemaal niet, maar omdat dit basis omgang vormen zijn. Een soort beleefdheid die honden onder elkaar net zo goed hebben.


Uiteindelijk is dit waar jullie, voor annika, in geloven en waarin weer ruimte is gekomen voor een weg vooruit naar de toekomst. Dat ik mijn visie geef is omdat krya een hond is die mijn interesse heeft al lange tijd en ik betrokkenheid voel bij Annika en haar proces. Maar ook mijn betrokkenheid en passie voor de dieren in hun gedrag en begeleiding, die maakt dat ik mijn kijk erop deel.

Wat mij betreft is dat ook prima. Er zijn gewoon meerdere wegen die naar Rome leiden en jij kiest daarbij vaker voor een andere weg dan ik. Maar dat maakt het een of het ander niet minder in mijn optiek. Alleen anders.

Dat verschilt echt enorm per hond. Ik kan je zo geen advies daarover geven.
Bij de ene hond is het omdraaien, de andere kun je met je stem goed sturen en bij de derde moet het weer heel anders. Ik zou door een advies zo via internet er geheel naast kunnen zitten waardoor je probleem alleen maar groter word.

Zoals met Kyra is echt op maat gemaakte aanpak.

Ja ik vind ook niets leukers dan op een bankje zitten en kijken naar honden.
Heerlijk, hoe ze onderling met elkaar omgaan, je ziet ook steeds meer gebeuren. Zou iedereen moeten doen vind ik eigenlijk

Nee, gelukkig denkt Biko daar ook niet aan!
Hij heeft vorig jaar mei alleen een kleine tia gehad en sindsdien ben ik toch wel bang hoor.. maar het is niet dat ik daar constant bang voor ben gelukkig!
Alleen bouw je zo'n enorme band op he met een hond. Ik vraag me soms ook af waar ik zijn respect en liefde aan verdien. En zijn hulp en troost bij zoveel dingen. Dat is de unieke band tussen mens en hond denk ik..

Bedankt voor je antwoord, Petra!

Als ik er zelf even over nadenk zou ik zeggen dat juist bij een onzekere hond het goed is als je duidelijkheid bied. Dit mag wel en dit mag niet. Dobber is bijvoorbeeld heel fel maar ik heb ook wel eens het idee dat ze onzeker kan zijn. Maar het feit is dat ze altijd uitviel naar andere honden aan de lijn en daarmee liet ze zien dat ze dus niet op mij vertrouwde. Omdat ze beperkt was in haar ruimte (ze zat aan de riem) kon ze geen kant op als dat nodig mocht zijn en dus viel ze maar uit. Het betekende dat ze geen vertrouwen in mij had om het op te lossen voor haar.

Ik ben toen ook duidelijkheid gaan bieden. Uitvallen was niet meer gewenst en op dit moment gaat het zo-veel beter dan toen.

Ik vond zelf Kyra niet onzeker over komen uit die filmpjes. Ik denk wel dat het gedrag ingesleten is, maar ik had niet het idee dat ze per definitie onzeker was. De oren bleven constant helemaal naar voren gericht, ze had een hoge houding en een hele hoge staart... Als ze nu telkens de oren wisselend naar voren en achter gedaan had bijvoorbeeld zou ik het anders vinden (conflictsignaal), maar nu kon ik er eigenlijk geen onzekerheid in ontdekken.

Overigens, in het eerste filmpje springt Kyra terug als het 'vosje' (Shiba Inu?) op haar af komt. Dobber zou in dat geval vroeger echt aangevallen hebben als ze aangelijnd zou zijn... Tegenwoordig denk ik niet meer, maar ik had zoiets dan ook voorkomen.

Dat is ook de ideale situatie. Maar helaas komt die zo heel weinig voor.
Omdat je in de tussentijd gewoon in de maatschappij mee draait.

Ik ben bij MG geweest een aantal keer en daar hebben ze dus interne trainingen en dat is echt helemaal op maat gemaakt voor die hond. Daar komen alleen honden bij die zeker zijn en waarvan ze kunnen leren. De hele omgeving (in die schitterende hal! jalooeerrrs) is onder controle.
Maar ja MG heeft een heel terrein waarbij zowel binnen als buiten een hele gecontroleerde omgeving opgezet kan worden. Met allerlei honden voor het oprapen om mee te oefenen. Allemaal mensen die een steentje bijdragen.

En dan nog, de hond komt weer thuis.. en dat is het meest moeilijke, want daar is de omgeving niet gecontroleerd. En dan wordt het lastig.

nou ben ik geen GT/GD.... laten we dat even vooropstellen

Maar ik heb Kyra wel 1 keer ontmoet

Wat ik toen heb gezien, en met Annika besproken heb, was een super lieve hond, die heel graag sociaal wilde zijn... maar heel simpel niet wist hoe... en dus maar deed wat ze wel wist... namelijk uitvallen... in mijn ervaring van toen (en dat moet Annika maar zelf bevestigen of er een andere kijk op geven ) was het echt helemaal geen agressie, maar vooral gewoon niet weten hoe het anders kon... toen namelijk duidelijkheid was dat Tess haar simpelweg geen aandacht gaf ondanks het geblaf en gedoe, was ook Kyra eigenlijk makkelijk af te leiden tot spelen....

Waar ik qua Margje heel blij mee was om te lezen was dat Kyra het ook prima deed met Biko... en ik denk dat dat (naast alles wat Margje zelf heeft gedaan) ook heel erg belangrijk is geweest... simpelweg het contact met een stooge-hond die haar liet zien hoe het anders kan... ik geloof namelijk heel erg in het aanleren van hondentaal door positieve ervaringen met honden die de taal wel kennen.... wij kunnen als baasjes nog zoveel doen... maar andere honden kunnen het beter

Dus super Annika en Margje dat het zo goed is gegaan

Ik deel je mening dat zeker een onzekere hond begeleiding verdiend, maar in mijn ogen wel eerlijke begeleiding. Daar past niet in, dit gedrag tolereer ik niet en corrigeer ik, maar wel... hee hoe kan ik de omstandigheden en begeleiding zo inrichten dat de hond daar een stuk zekerheid uit kan halen en in kan vinden. Ik houd me in de begleiding voornamelijk bezig met wat ik wel graag zie in plaats van bezig zijn met/focussen op wat ik niet graag zie. Dat eerste kan ik namelijk heel concreet mee aan de slag. Als je weet dat een hond bepaald gedrag conditioneert kun je juist heel goed inzetten op het vinden van de juiste knopjes en het aanbieden van nieuwe leerprocessen in plaats van het oude 'ongewenste' afstraffen.

Een hoge houding kan ook heel goed een schijnzekere hoge houding zijn (zijn ook mensen die die eigenschap hebben ). Ik zie dit bij mijn kleine man Bij hem weet ik zeker dat er onzekerheid/angst onder zit en die komt er in directe confrontatie ook zeker zichtbaar uit.

Zo hebben ze allemaal hun eigen aardigheden...net als hun mensen

Klopt, dat is ook heel lastig om zo'n setting te vinden. Maar ondertussen kun je je wel aan de slag met honden en mensen die je leert kennen als stabiel.

Wat ik bij Kyra ook opmerk (weet niet of dat bij jou ook zo was Margje) is dat ze soms zelf naar een hond toegaat om te snuffelen en dan vervolgens NOG uitvalt..

Ik denk niet dat Kyra heel onzeker is. Ik denk dat Kyra door het succes van het uitvallen juist heel zeker geworden is.

En Ine.. wat lief dat je zegt dat Kyra je hart gestolen heeft. Echt leuk!

Klopt helemaal. Niets aan toe te voegen. Met Tess ging het ook vrij goed vond ik zelf.
En ik ben het er zeker mee eens dat het prachtig is dat honden onderling elkaar dingen leren. Ze spreken elkaars taal en dat kunnen wij als mensen zijnde nooit evenaren.

Dit is voor mij een hekel punt.

Een hond maakt zichzelf niet met een riem vast aan de andere hond...dus in hoeverre mogen wij verwachten van onze hond hetzelfde "basis fatsoen" te zien dat van hond naar hond slaat?

Wij gedragen ons in de aard al anders naar onze hond toe dan een andere hond dit zou doen...dus in hoeverre is het redelijk hetzelfde gedrag te verwachten? En hoeveel heeft "afwijkend" gedrag dan nog met respect te maken?

Ik kan mij voorstellen dat als straks op 21 December de marsmannetjes hier landen, en mij aan een riem doen omdat ik het ruimteschip verkeer niet kan overzien (sukkelig mensenbrein), ik hen dat niet in dank af ga nemen.

Ongeacht de noodzaak van de riem, want die bestaat nu eenmaal...hoe respectvol is het om als soort een maatschappij te ontwikkelen die voor onze medesoort, onze metgezel van de laatste millennia, steeds minder vrijheid overlaat?

Absoluut.

De band tussen mens en dier is zo dicht bij "magie" als mogelijk is.

De dood maakt daar volgens mij ook niet echt een einde aan. Dat gevoel van verbondenheid blijft. Onze oude labrador, toch al een goede 6 jaar dood, is nog steeds mijn hond.

Honden zijn heel langzaam maar zeker in ons bestaan geïntegreerd. (Of wij in die van hen?) Ze kwamen niet op een dag in ons leven en wij deden er een riem om en zeiden: jij kan het niet overzien, dus je moet maar op ons vertrouwen.

Het kan te maken hebben met mijn eigen karakter, maar ook met hoe ik door andere trainers ben 'opgevoed' maar ik geloof erin dat mensen en honden beide een persoonlijke zone hebben. Die van de ene hond is groter dan die van de andere. Over het algemeen hebben herdertypen een grotere persoonlijke zone dan bijvoorbeeld retrievers.
Honden respecteren elkaars persoonlijke zone en als ze dat niet doen, dan zie ook direct dat daar een consequentie op is.
Ik heb ook mijn persoonlijke zone en ik vind het belangrijk dat die gerespecteerd wordt. Dat betekend niet tegen me opspringen, niet aan me krabben, niet in me bijten. Puppy speels bijten heb ik geen probleem mee, tot bloedens toe in me bijten wel. Op me klimmen ook. Eigenlijk heb ik dat weer gekopieerd van volwassen honden.
Die graag spelen, maar wel hun grenzen stellen, die stel ik ook.

En dan ligt het ook nog eens niet in mijn aard om mezelf over straat te laten sleuren door een hond. Ik wil een hond heel rustig leren netjes mee te lopen. Maar dat zal vanaf seconde 1 dat hij bij mij aan de lijn is dan gebeuren. Gaat een hond echter helemaal door het lint dan kijk ik hoe dat komt. De ene hond is gewoon bloedlink. Dan is het niet verstandig om te gaan corrigeren, niet voor de hond, niet voor jezelf.. De andere hond is heel angstig, corrigeren brengt je verder van huis, plus dat je kans hebt op angstagressie. Zul je mij dus ook nooit zien doen.
En dan heb je wat ook veel gebeurd: er is geen agressie of angst meer aanwezig, het is een soort ritueel. Als je heel zeker ben van je zaak kun je ook ineens de riem loslaten.. dan zie je meteen wat voor vlees je in de kuip hebt.
Bij MG gebeurt dat, maar zit de hond ook aan een zekeringslijn. Het is onderdeel van de gedragstest, kijken wat voor invloed het heeft als de baas de lijn loslaat en daarna ook nog wegloopt.
Dan zie je of het echt: ik ga voor de kill was, of angst of 'huh, zo gaat dit normaal niet!' Die honden staan gewoon verbaasd.
En dat zie je inderdaad met Kyra ook. Ze kopieert Biko steeds meer in zijn gedrag (toen ze hier was) maar dat gedrag is nog nieuw. En als een hond dan wat anders reageerde dan ze had ingeschat verschoot ze weer in haar oude patroon. (doen de hersenen ook gewoon, dat gaat niet bewust) Maar met oefening krijg je dat steeds beter.
Kyra is een typisch geval van ritueel gedrag. Grote mond, klein hartje. Maar wel eentje met een willetje.
Want ze ziet eruit om op te eten, qua bouw ziet ze er 'breekbaar' uit. Haar blik kan enorm lief zijn. Zeg maar 'Puss in boots' als hij iets graag wil, met die grote kittenogen!
Maar ondertussen kan Kyra dwingen als de beste, wil je naar haar hand zetten en blokkeert of drijft je als ze daar de kans voor krijgt. En durf is te stoppen met kriebelen of een bal gooien!

Een mooi vergelijk gaf een leraar van mij eens die ook veel doet met paardentraining (natural horsemanship). Paarden zijn nog steeds angstig voor dingen die van boven komen. Heeeeel lang geleden waren paarden iets kleiner en sommige vogelsoorten een stuk groter. Gevaar kwam voor paarden dus letterlijk ook van boven.
Tot op de dag van vandaag reageren paarden nog steeds op schaduwen van boven. Waarom daar hebben ze zelf geen flauw benul van. Het is ook nog eens nutteloos.
En dat is wat er bij Kyra eigenlijk ook is. Gedrag wat ooit ontstaan is met een goede reden (voor haar), wat haar misschien wel geholpen heeft te overleven. Dat gedrag is ingesleten en de werkelijke reden voor het gedrag bestaat niet meer. Ze weet zelf ook mijn god niet waarom ze dat gedrag vertoont, behalve dat het zo hoort.
Dat is dus heel iets anders dan gedrag waarvoor nog een duidelijk aanwijsbare reden is, dan ga je de oorzaak aanpakken.

Ik vind het dus belangrijk dat honden mijn persoonlijke zone respecteren zoals ik dat bij hen zal doen. Ik zal nooit recht op ze af lopen, nooit zomaar aaien, nooit ze vastpakken. Ik laat ze ook het liefst los lopen. Los de benches in de auto in, los lopen waar het kan en weer los de auto uit naar huis.
Biko moet nu aan de lijn met de korte wandeling voor de nacht en in de ochtend omdat ik anders oorlog hier in de buurt krijg. (Biko en een andere hond hier hebben elkaar verklaart tot aartsvijanden en wij baasjes elkaar helaas ook) Maar in principe lopen honden bij mij altijd los, omdat ik vind dat ik ze niet met een riem hoef te sturen. Ik kan dat met lichaamstaal en stem. En omdat ik hen respecteer, respecteren ze mij.
Ik vind het zelfs bij de dierenarts belangrijk dat hun lichaam en persoonlijke zone gerespecteerd worden.
Maar ik verwacht dat dus ook terug. Net als honden onderling.
Het is vaak dat mensen met labrador-typen honden niet overweg kunnen met mensen met een herdertype. Een herder geeft duidelijke grenzen aan een labrador is gefokt op haast geen grenzen te hebben qua enthousiasme en 'alles is lief!'. Daar komen behoorlijke confrontaties van!

Ja het is een hele bijzondere band en ik zou hem niet kunnen of willen missen.
Ik heb nu al zoveel verschillende honden meegemaakt en met iedere hond waarmee je vaker bezig bent ontstaat er een soort unieke band, met de een meer dan de ander.
Maar er zijn honden die vergeet ik echt nooit meer.
Kyra is er daar zeker eentje van. De bereidheid die ze geeft en de vrolijkheid die ik van haar terug kreeg, dat is gewoon heel mooi.

Maar neem Pixel die een paar weken bij mij in huis was, echt enorm leuk beestje, maar daar heb ik verder weinig mee. Misschien ook omdat ze vrijwel geen problemen had, op wat bezitsagressie na en dan bouw je minder intesief aan een band.

Duplo is ook nog steeds deel van mijn leven, mijn eerste hond. En dat zal nooit veranderen.
Mijn Oma is vorig jaar overleden, ik heb op haar crematie een zelf geschreven gedicht voor gelezen en Duplo kwam daar als vanzelfsprekend ook in voor.
Ik ben totaal niet gelovig. Maar dat Duplo de wacht houdt bij mijn Oma, daar ben ik dan weer van overtuigd haha
Is natuurlijk ook fijn om dat te denken

Gisteravond weer het park in geweest met mijn zusje en Balou. Toen kwamen we vrienden met hun Amerikaanse Bulldog tegen. Kyra viel eerst heel heftig uit en daarna ging het langzaam beter. Ze had gisteren echt een goede dag! Gewoon lekker met de vrienden en Am. Bull. op kunnen lopen en dat ging prima. Af en toe nog een grommetje, maar Kyra reageerde perfect op de NEE! die vanuit mij volgde.

Vanmorgen kreeg ik haar echt niet rustig. We kwamen een redelijke drukke Am. Staff. tegen. Het vrouwtje liet de hond rustig zitten, maar Kyra viel telkens weer opnieuw uit als ik door wilde lopen. Ze was totaal niet rustig te krijgen. Die hond was ook wel erg naar Kyra aan het staren. Weet niet of het daar iets mee te maken kan hebben? Uiteindelijk is het vrouwtje met de Am. Staff. toch maar gewoon (op afstand) langsgelopen. Toen we thuis waren werd Kyra pas rustig en ging ze zich pas uitschudden. 2x bijna gevallen, omdat mevr. van de spanning vreselijk aan het trekken was.

Dus vanochtend ff niet zo lekker. Vanmiddag gaat m'n zusje met Kyra, omdat ik de hele dag moet werken. Heb haar instructies meegegeven, dus ik ben benieuwd.

Ik hak het even in stukjes

Nee, dat begrijp ik. Maar een pup komt altijd "vrij" op deze wereld, en die vrijheid is vrijwel meteen ten laste gelegd, en op een manier die in de aard niet honds is. In hoeverre je dan kunt(mag?) verwachten dat een hond nog compleet "honds" op jou gaat reageren, volgens mij ben je zelf degene die dit als eerste doorbreekt.



Ik heb een enorme persoonlijke zone (type herder dus ) Op het moment dat ik hierin iemand uitnodig echter, of zelfs verplicht te zijn (met bijvoorbeeld de riem) dan accepteer ik ook dat het dier zich aan de hand van zijn eigen aard in die zone gaat gedragen. En daarin ligt ook weer dat mens/hond verschil, en waarom je volgens mij niet zo mag redeneren.



En dat is dus eigenlijk het moment dat je de hond in zijn vrijheid herstelt. "Je doet maar" Het valt mij vaker op dat honden aan de lijn compleet anders zijn dan los van de lijn, soms angstiger...maar meestal vooral een stuk "vrijer" Dit sterkt mij eigenlijk in de overtuiging dat de riem vaak ervaren wordt (of misschien niet eens ervaren wordt) maar in ieder geval werkt als een stuk "onderdrukking" en dan gebruik ik de term zonder negatieve connotatie van mij uit.



Hierin zit inderdaad een stuk grens bewaking voor de eigenaar. Ik zelf zoek constant naar de balans tussen waar mijn vrijheid eindigt, en die van de hond begint. Ik ben van mening dat ik mag stoppen met kriebelen (als voorbeeld) wanneer ik dat zelf wil...het is toch echt mijn hand. Ik denk dat dit de voornaamste vorm van grenzen stellen en communicatie is tussen dieren onderling (niet eens alleen honden onderling, maar ook honden en katten onderling, etc) Ik zie mijn kat nooit tegen de hond miauwen "en nou ga je zitten. Af! Plaats! Haal m'n laarzen!) Ze haalt wel uit als hij te lomp met haar omgaat.



Dat verschil valt hier wel mee, maar ik heb ook niet zo'n typische retriever. Het maakt een reuze verschil als je de hond van pup af aan met alle type honden om laat gaan. Ik heb nooit gedacht "ojee een herder, en nu maar even snel aan de lijn" Ik heb wel al vaker gedacht "ik zal eventjes meelopen, mocht er iets gebeuren" We zijn nu eigenlijk op het punt dat de hond zelf kiest naar wie hij toegaat (er komen geregeld mensen met honden, los, waar wij lopen) zonder dat ik mij zorgen maak over hoe dat dan moet gaan. Die van mij is sociaal vaardig met alle honden die ik tot nu toe tegen ben gekomen...en ook Snel...mocht dat ooit nodig zijn.

Ik geloof dat wij in onze denkwijze niet zo ver van elkaar af staan. Jij "verwacht" dan het een en ander meer...maar dat zullen we maar op persoonlijkheid gooien dan

Het gaat met vallen en opstaan. Een hond die haar erg aanstaart kan inderdaad erg intimiderend zijn.
Als ze echt zo aan het stuiteren is, dan is omdraaien en naar huis gaan, einde wandeling ook wel oke.
Je kan het twee keer proberen of ze eruit te halen is, lukt het niet, dan is het gewoon omdraaien en weglopen met haar. Probeer met het trekken echt stil te blijven staan. Trekken is nooit een optie. Alleen met jou samen komt ze ergens.
Maar zo is het proces. Alleen gaat het steeds vaker goed en steeds minder niet goed en zo kom je er!

Als ze trekt sta ik indd direct stil en loop ik achteruit tot de weer aandacht voor mij heeft.
Mag ik haar dan, ondanks dat ze midden in een uitval zit, gewoon meetrekken? Want netjes meelopen doet ze dan niet meer..

Nee, dat begrijp ik. Maar een pup komt altijd "vrij" op deze wereld, en die vrijheid is vrijwel meteen ten laste gelegd, en op een manier die in de aard niet honds is. In hoeverre je dan kunt(mag?) verwachten dat een hond nog compleet "honds" op jou gaat reageren, volgens mij ben je zelf degene die dit als eerste doorbreekt.

Ik vraag me dan nog af in hoeverre ze echt vrij op de wereld komen. Veel dingen zijn evolutionair ingeprent als het waren. En dan nog erfelijke eigenschappen.
Een hond spreekt alleen maar 'honds'. Wij kunnen ons wel zoveel mogelijk aan die taal aanpassen.

Ik ben zelf ook een herdertype qua persoonlijke zone haha en ik zie veel mensen met hun hond. En die mensen krijgen les, dus ik moet soms ook in hun persoonlijke zone komen om ze te helpen. Ik zal dat altijd vragen of dat goed is.
En bij honden vind ik dat ik hun persoonlijke zone ook altijd moet respecteren.
Was gisteren nog een heel mooi filmpje van bij de zapservice van Pauw & Witteman. Een stafford of pitbull zat daar in een tv-show, die presentatrice zat hem maar over zijn kop te aaien, vast te pakken, en wil hem op het eind een kus op zijn kop geven. En dan hapt hij. Iedere hondenkenner ziet het aankomen.
Ik ben bang voor die hond.. op Amerikaanse televisie happen naar een presentatrice.. maar het is een logisch gevolg. Er is geen mens die een ander vreemd mens ineens over zijn hoofd gaat aaien, vast gaat pakken en gaat zoenen. En als dat wel gebeurt vind iedereen het normaal dat diegene een optater krijgt!
En ik vind dus dat ik zeggenschap heb over mijn eigen lijf. En de meeste honden voelen dat ook heel goed aan en zullen niet tegen me opspringen of in me bijten uit enthousiasme. Ook omdat ik hen niet benader met respect voor hun lijf.

Gelukkig zijn er inderdaad steeds meer baasjes die met hun herder of retriever op een cursus gaan niet speciaal voor herders of retrievers. Ik ben daar ook geen voorstander van. In de puppytijd dan.
Laat ze lekker zoveel mogelijk verschillende soorten honden meemaken en leren wat sociaal zijn is.
En dat je op een medelabrador lekker kan springen en in kan bijten. En dat je met een herder eerst even rustig kennis moet maken Over het algemeen dan..

Een hond spreekt honds, ook met ons. Voor mij is bijvoorbeeld trekken, opspringen en happen ook een stuk communicatie. Is ook een van de redenen dat ik tegen anti-trek materiaal ben, maar dat heb ik van huis uit meegekregen. Ik WIL namelijk weten dat de hond nog steeds trekt, en hoe er dan getrokken raakt (naar de zijkant, of puur naar voren toe?)

Afgezien daarvan is het trekken het logische gevolg van mijn (menselijke) handelingen, namelijk het omdoen van een riem. Was die riem er niet, kon de hond niet trekken. Ik ben mij er dus in het geheel van bewust dat ik daarin de eerste stap heb gezet. Als jij mij nu aan de riem zou doen (wel met tuigje, lijkt me fijner) en dan verwacht dat ik netjes met je meeloop, zou ik je eerst heel vriendelijk zeggen dat ik daar geen zin in heb. Als jij dan volhoudt, zal ik ook steeds minder vriendelijk worden. Na verloop van tijd zal een concept als "respect" niet eens meer bij me opkomen. De hond is uiteindelijk toegeeflijker, maar zijn reactie als pup is niet veel anders.

Het is wel een hele goede vraag die je stelt. Waar jij over schrijft heet "epigenetica" waarin ervaringen van de soort in de gen expressie dingen veranderen, en die dan aan de volgende generatie worden doorgegeven.

Ik betwijfel of "vrijheid" of de behoefte daaraan, het natuurlijke ervan, ooit genetisch "aan banden" gelegd kan worden. Volgens mij is dat zo een fundamenteel principe, een natuurlijke vanzelfsprekendheid. Maar inderdaad, theoretisch gezien kan dit niet uitgesloten worden.



Mijn tantes deden dit constant toen ik kleiner was. Inclusief de fanatieke kneepjes in de wang...was geweldig. Ik heb nog een fobie tegen goedkope lippenstift. Hierin schuilt wel een deel van de problematiek; honden zijn geen harige kinderen waar je alles mee kunt doen.



Ik zal de laatste zijn die dat zal ontkennen. Wederzijds respect voor elkaars welzijn, inclusief de persoonlijke zone, is van levensbelang voor iedere relatie. Ik accepteer alleen het gespring, het getrek, het gebijt als een variant op de natuurlijke communicatie. Afgezien van het springen (want dat vind ik stiekem leuk, zo'n lomp lijf tegen me aan) geef ik daar ook antwoord op, namelijk door (heel vriendelijk overigens) een lijn in het zand te trekken.



Ik heb een keer een ochtend cursus gedaan met mijn hond, en ben toen niet meer gegaan...het sloot niet aan bij mijn idee van wat ik wilde voor mijn hond.

Tegenwoordig zit mijn hond op dezelfde school als ik, namelijk die van het leven zelf. En in die zin kijk ik elke dag opnieuw weer mee over zijn schouder, maar lig ik er niet wakker van als 2*3 vandaag eens 7 is. Hij komt er vanzelf achter dat 4 een beter antwoord is...

Vandaag weer lekker naar de hei geweest met Kyra. Ze heeft heerlijk uit kunnen rennen. Rondje in het park vanavond ging ook erg goed. Ze probeert me wel volop uit, maar goed. Ik blijf alert!

Helaas heeft Kyra vanmorgen wel weer een epileptische aanval gehad.

heeft er iemand een korte samenvatting van hoe het nu gaat met Kyra
mijn ogen doen pijn van het lezen haha

@Annika: zo'n epileptische aanval had ik eerlijk gezegd al zien aankomen. Dobby heeft ook 2 jaar problemen gehad om zich... hahum, aan te passen aan normaal los kunnen lopen. Toen ik de training eerst minimaliseerde omdat we iets anders gingen proberen kreeg hij een aanval. Daarna gingen we intensief trainen, en klabam. Weer aanvallen.

Toen zowel zijn gedrag verbeterde, stabiliseerde, zijn ook de aanvallen niet meer terug gekomen. Voorlopig nu weer een aantal maanden aanval vrij. Ja, het zou zomaar kunnen dat hij er weer krijgt, maar ik vond de relatie die ik zag heel apart.

@ Wilma: dat idee heb ik bij Kyra niet echt. De aanvallen zijn al vanaf de adoptie van Kyra "stabiel".
Ze krijgt ong. 1x per 2 maanden een aanval. De aanvallen zijn relatief kort en ze hersteld daar gelukkig (vrij snel) goed van.

@ Silke: het gaat heel goed met Kyra hoor. We merken steeds meer vooruitgang in de training!

Ik wil jullie even laten weten dat het heel erg goed gaat met Kyra.

We zijn gisteren naar de hei geweest, samen met onze buurmeisjes. Zij hebben een Duitse Herder reu van anderhalf, genaamd Diesel. Kyra is normaal echt super fel tegen Diesel, maar op de hei ging het perfect. We hebben haar zelfs los kunnen laten. Ze hebben allebei lekker gerend en Kyra heeft ook nog gezwommen. Haha!

Voordeel daarbij is ook dat Diesel echt alleen maar naar zijn balletje omkijkt. Dus hij laat Kyra meestal gewoon met rust. Af en toe aan haar kont snuffelen en dan kreeg hij een grommetje en was hij ook meteen weg.

Morgen wordt Kyra 3 jaar, dus vanavond gaan mijn vriend en ik lekker hondenkoekjes bakken!

Zaterdag gaan we naar Margje. Heb nl. nog wel een aantal vragen en Margje heeft nog een bedankje van ons tegoed.

Super dat het zo goed gaat! Ga zo door!

Heee super!
Blij om te lezen dat het zo goed gaat! Ze kan het ook echt wel! Ze moet alleen even weten hoe ze het ook alweer moest doen!
En ze mag haar grenzen aangeven, zeker aan een reu van anderhalf
En zo leert ze ook dat in de nabijheid van honden zijn niet altijd betekend dat ze oog voor haar hebben. Zelfs gewoon helemaal niet!

Leuk om Kyra zaterdag weer te zien!