Kyra's werkvakantie!

Superrrrr!!!!!

Moet zeggen ik heb dit hele topic gevolgd en kan jullie alleen maar mijn complimenten geven!!!

Mijn complimenten aan jouw Annika met name dat je/jullie niet opgegeven hebben en door zijn blijven zoeken naar de juiste begeleiding en deze in Margje hebben mogen vinden!!!! TOP

Mijn complimenten aan jouw Margje, met name hoe zelfverzekerd het voor jouw was om "gewoon maar even" te helpen...... dat doet niet "nog lang niet" iedereen. En natuurlijk wat je uit Kyra hebt weten te halen. Superrrrr!!!!

Dank je wel Esther. Vind ik fijn om te lezen!!

Vind het wel jammer dat de mensen die in de eerste instantie niet zo positief tegenover de uitwisseling stonden niet meer reageren.

Super hoe het gaat!
Oefenen, oefenen, oefenen!

Ik denk ook dat de mensen die er niet zo positief tegenover stonden het niet zo eens zijn met de aanpak. Er komen toch correcties in voor.. en daar zijn sommige erg tegen.
Naast die correcties als het nodig is, beloon je je suf En het is de bedoeling dat je straks alleen nog maar 'goed zooooo's' in de rondte strooit

En ik denk dat sommige mensen Kyra vanaf papier gewoon 'verkeerd' hebben ingeschat. Het is namelijk geen hond die heel slecht tegen verandering kan. Ze was hier in een paar dagen volledig thuis. Het is geen hond die geen prikkels kan hebben. Ze kan zelfs aardig wat hebben. Het is een echte Border Collie!
Op de filmpjes lijkt er ook echt heel wat agressie naar voren te komen. Maar ze doet echt geen vlieg kwaad. Het is puur een soort ritueel voor haar geworden. Ik zie een hond: ik ga uit mijn dak.
Hoe snel ze ook aan Biko gewend was en dan ook werkelijk geen grommetje meer gegeven heeft. Dat was een kwestie van tientallen minuten.
Ook had ze juist meer beweging nodig. Gewoon echt uitrennen, de benen strekken, daar kan geen zoekspelletje tegenop. Die energie moet eruit.
Maar het drijven speelt ook echt een rol. Je ziet dat ze daar ook redelijk snel in vervalt. Niet zo gek he, bij een BC

ha ha een paar reachties zijn door de storing foetsie

Je vraagt er naar en dus reageer ik Hoewel ik gestopt ben met reageren omdat je aangaf dat je het vervelend vind om dit topic te gebruiken voor discussie. Maar ik ben niet iemand van alleen maar zoete broodjes bakken, dus ik schrijf ook wat ik voel en denk.

Alleerst ben ik blij te lezen dat de adempauze jou heel goed gedaan heeft en dat je er nu meer zelfzeker in staat. Dat vind ik geweldig om te lezen en dat is ook wat je nodig hebt

Wat betreft mijn eerdere schrijven en de methode met correctie ben ik nog steeds niet van mening veranderd. Wat ik hier gelezen heb vind ik dat Kyra veel te snel overvraagd is en geforceerd is in situaties en waarbij haar gedrag nu in banen geleid wordt door correctie. Kyra gedraagt zich met dank aan correcties dus veel beter en dat is natuurlijk heel fijn jou. Maar nergens wordt gesproken over de emotionele beleving van Kyra. Op filmpjes die ik gezien heb in contact met andere honden voelt zij zich niet fijn en vrij. Ik heb, zonder dat ik Kyra live kan zien en meemaken toch behoorlijk mijn twijfels over de emoties waar Kyra in zit en in hoeverre hieraan gewerkt wordt is mij totaal niet duidelijk. Hoe leert Kyra met hulp van de juiste steun om ook emotioneel zich vrijer en minder gespannen/onzeker te voelen zodat ze hierin zekerder en zelfstandiger kan worden. Correcties doen immers alleen iets met het gedrag.

Veel meer kan ik er niet over zeggen omdat ik Kyra zelf niet heb meegemaakt.

Daar kan ik het alleen maar 100% mee eens zijn. Kyra gaat nu 4x per dag mee. 's Morgens vroeg even een poep- en plasrondje van een kwartiertje. Dan na een paar uurtjes werken een lange wandeling in het park. Soms aan de lijn, soms los met de lijn achter zich aan slepend. Maar dan blijft ze supergoed in de buurt. Komt volgens mij, omdat ze het ook niet echt fijn vind met de lijn nog aan de halsband bevestigd. Haha!

's Avonds gaat ze weer een groot rondje mee in het park. Het laatste rondje is weer een korte poep- en plasronde. In het weekend gaan we naar de hei. We proberen zowel zaterdag als zondag te gaan, zodat ze iig 2x lekker uit kan rennen. Hopelijk kan ze straks bij ons in het park ook gewoon los.

Kyra is zeker niet agressief. Ik denk echter ook niet dat ze echt angstig is. Het is zeker een pittige tante. Ze kan redelijk wat hebben indd. En ik denk dat ze al die tijd gewoon onderprikkeld is geweest i.p.v. overprikkeld. Kyra wil graag iets te doen hebben. Het liefst lekker voetballen natuurlijk, maar dat wordt een beetje lastig als ze niet los kan. Dus dan gewoon lekker samen rennen, trucjes doen, speurspelletjes en binnen met de bal spelen.

Ik ben er nog druk over na aan het denken wat voor sport ik met Kyra kan gaan doen. Schapendrijven en/of loopeenden drijven is hier nl. nergens in de buurt. Ik zit zelf aan behendigheid te denken. Maar volgens de info die ik gekregen heb moet je dan eerst allerlei gehoorzaamheidscursussen gevolgd hebben. Nja, we kijken het even rustig aan. Voorlopig hebben we nog voldoende trainingsstof.

Ik heb gewoon gemerkt dat alleen lief zijn bij Kyra niet werkt. Dan gaat ze manipuleren. Ze wordt ontzettend veel beloond als ze het juiste gedrag laat zien. Dan staat vrouwtje als een klein kind met kaasjes en knakworstjes in het rond te strooien. Haha! Maar ze moet ook weten welk gedrag wij niet tolereren. En dat daar dan correcties bij komen, tsja.. zolang je de hond geen pijn doet.. Maar dat is mijn mening. Daar zal ik hier op HP verder maar niet op ingaan.

Ik ben iig heel blij met de positieve verandering!!

Meer beweging kan helpen, ik zeg ook altijd ga kijken waar je hond behoefte aan heeft. Maak een wandeling korter maar intensiever d.m.v. oefeningen te doen. Daardoor kun je zelf ervaren wat dit met je hond doet. Dit kan een balans geven in geestelijk en lichamelijk moe maken. Per hond is dit verschillend maar zorg wel voor een balans voor die desbetreffende hond. Wordt de hond niet moe van een intensieve wandeling dan de wandeling weer lang maken en na die tijd nog gaan trainen of zoekspelletjes.

Stemcorrectie's doe ik niet veel mee. Onze pup van nu 9 maanden heb ik 1x met een stemcorrectie terecht gezet. Zij kan dit hebben maar veel honden kunnen dit niet. Ik heb dit zelf meerdere malen hier in de hondenschool meegemaakt en ook bij mijn eigen honden. Daarom adviseer ik het niet en gebruik ik het niet. Mocht het "moeten" dan maar 1x en nu heeft Kyra dit al meerdere malen meegemaakt.

Ik hoop dat dit jullie weg is en dat je toch de stijgende lijn weet in te zetten. Ik heb Kyra niet meegemaakt en ik kan er dus verder niet veel van zeggen.

Een vb. van gisteren hier weer. Uitvallende/blaffende, slecht luisterende airdal terrier. Geen voer willen aannemen. Ik ben bij de hond gaan zitten op knieën en de halsband vastgepakt. Rust zoeken en belonen. De hond luisterde niet naar de naam en op het laatst wilde hij voer aannemen, ging luisteren naar zijn naam en deed een zit. Een prima 1ste les, zonder correcties, alleen maar wederzijds begrip en respect.

Ik denk dat tegenwoordig heel vaak alles maar op onzekerheid van de hond wordt gegooid, maar ik vraag me af of dat wel altijd zo is.

Diesel viel ook altijd vreselijk uit tegen scooters en auto's, kwam dat dan uit onzekerheid, geloof het niet, ik denk eerder dat het aan mij lag, ik bleef maar afleiden, afstand houden, gauw een zijpad inschieten, maar uitvallen deed hij toch wel.

Mij is toen ook geleerd om hem duidelijk te maken dat zijn gedrag aan de lijn echt niet kon.

Ik was er met 2 weken, nog niet eens denk ik vanaf, hij snapte het heel snel.
Nou denk ik, als dat idd door de correctie kwam die hij kreeg als hij uitviel, dan zou hij dus als hij losloopt, en een stuk van mij afstaat, alsnog kunnen uitvallen, maar hij kijkt niet eens meer om als er een scooter voor bij komt.
Inmiddels ben ik er bijna al een jaar vanaf, en heeft hij het nooit meer gedaan, dus nee, het was zeker geen onzekerheid van hem, eerder van mij, ik had hem veel eerder duidelijk moeten maken dat zijn gedrag niet kon inplaats van hem maar te blijven afleiden, daar werd hij juist onzeker van.

Als het goed is, is een correctie ook niet fysiek en hoeft dus ook geen pijn te doen. Maar ik ben het heel erg met het dikgedrukte stukje eens. We kunnen wel alles gaan belonen, maar daarmee leert de hond niet dat er dingen zijn die niet mogen. En we kunnen wel gaan afleiden, maar daar leert de hond nog steeds niet meer dat bepaalde dingen niet mogen. Hij zal het misschien overgroeien (schoenen slopen dus geven we een Kong zodat hij onze schoenen niet meer sloopt en uiteindelijk doet hij het niet meer omdat de tanden volgroeid zijn), maar de motivatie voor bepaald gedrag blijft er nog steeds (slopen is naast kauwdrang bevredigen ook een vorm van communicatie richting ons). Een hond die telkens snoepjes krijgt in de bench kan nog steeds diezelfde bench gaan mollen als hij het er een keer niet mee eens is dat hij bijvoorbeeld niet mee mag.

Goed gedrag kun je bevestigen (en daar hoeft niet eens kaas bij te komen kijken maar kan ook met een kriebel onder de kin) en bij negatief gedrag moet je aangeven dat het niet getolereerd word. En iemand die meent daarbij geweld te moeten gebruiken zal nooit het vertrouwen van de hond krijgen en daarmee dus ook nooit een hond die een lagere positie accepteert. Want door geweld te gebruiken laat je als baas niet zien dat jij superieur bent, maar juist dat je het met lichaamstaal en woorden niet af kunt.

Je kan niemand opvoeden zonder te corrigeren, kinderen niet honden ook niet. Het is alleen belangrijk dat je weet wat je gaat corrigeren en hoe, over het algemeen zou alleen ongehoorzaam gedrag moeten worden gecorrigeert, dat betekend dat je moet weten wanneer degene ongehoorzaam is, niet ongehoorzaam in onze ogen maar dat degene daadwerkelijk ongehoorzaam gedrag vertoond, want als iemand niet ongehoorzaam is zal deze ook niet snappen waarom hij gecorrigeert wordt, en dat kan zorgen voor ongewenste stress.

Ik vind het super dat het voor jullie de goede kant opgaat en dat Margje jullie geholpen heeft om hier een begin in te maken, toppie ga zo door .

In de zin van: corrigeren is niet slaan, schoppen, prikkettingen, stroomstoten geven etc. Dus: dingen die een hond pijn doen.

@Diesel, Het ontstaat vaak wel uit onzekerheid, maar kan heel gemakkelijk tot aangeleerd gedrag leiden zonder dat daarvoor later nog een aanwijsbare oorzaak voor is. Mede door onjuiste begeleiding kun je het conditioneren en in stand houden. Ik denk dat er nog een heel groot pakket aan mogelijkheden ligt tussen vermijden en corrigeren. En dan spelen er inderdaad ook nog allelei dingen omheen in mee. Daarom is het zo lastig om via een forum te coachen.

Zelf werk ik het liefste op deze manier http://www.youtube.com/watch?v=bwf53xwyndw&feature=youtu.be

bedoel je met die halti?? of het moment dat ze wacht tot de hond gaat reageren en dan belonen

Zonder de halti maar de hond laten kijken en dan belonen en weglopen. Zodat de prikkel er even is en dan weer rust voor de hond. Eerst op afstand en later dichterbij.

ok dat is een goeie

Ben het helemaal met Diesel eens!!

Ontlopen hebben wij al ruim een jaar gedaan. Dat heeft niet het gewenste gedrag opgelevert. Het laten kijken en vervolgens belonen voor het niet uitvallen en dan weglopen heeft ook niet het gewenste gedrag opgelevert.

De techniek van Margje werkt prima. Kyra wordt heel veel beloond, want het meeste gedrag wat ze toont is gewenst. Het is gewoon een super hond! Maar uitvallen is wat ons betreft niet gewenst, dus dat wordt gecorrigeerd. Gewoon de confrontatie aangaan en vooral de situatie niet verlaten tot Kyra op die plaats rustig is geworden. Dat betekent niet dat ik haar in een groep honden gooi of van haar verwacht dat ze uitgebreid gaan snuffelen/spelen met een andere hond. Maar wel dat ik gewoon langs een andere hond af kan lopen zonder dat madam uitvalt. En dat gaan we met deze "methode" zeker bereiken. Daar ben ik van overtuigd!!

Vanuit een opvoedend oogpunt kan dit(wat Margje gedaan heeft) zeker werken. Je kunt gedrag afbreken, om vervolgens nieuw gedrag aan te leren en daar positieve ervaringen aan te koppelen. Dat werkt...of kan werken als je goed aan de slag blijft. De angst, onzekerheid, etc kan dan gaan plaats maken voor een nieuwe mindset.

Het probleem is dat de hond, denk ik, deze afbraak niet meer kan koppelen aan de latere positieve associaties. Wil zeggen dat Hoewel het nu leuk is, de baas hem wel onzeker heeft gemaakt...hem een serie aan negatieve prikkels heeft gegeven (anders is het namelijk geen correctie) Ik weet niet of je dat moet willen als er ook andere alternatieven zijn.

Als je daar geen problemen mee hebt dan is dit natuurlijk perfect.

Naar mijn mening was Kyra enorm gefrustreerd door te weinig echt 'hond' te kunnen zijn. Wat je zag aan de lijn was ook met name frustratie. Het uitvallen met daarbij rondjes om haar eigen as draaien waarbij ze compleet onbereikbaar was, was voor mij aanleiding om in een groot gebied te gaan lopen, overzichtelijk. Waarbij ze letterlijk haar benen kon strekken. Dan kom je ook wat honden tegen, maar als je wil zijn er vierkante kilometers om erom heen te gaan. Dat deed ze niet. Ik haar hoofd zit/zat namelijk de verbinding: hond zien = gek worden. In hersenen werkt het zo dat het pad wat het meest bewandeld is in de hersenen, ook als eerste weer gebruikt wordt. Die verbinding van zenuwen die een reactie veroorzaken gaan automatisch in werking.
Je moet dus een nieuw pad gaan creëren die je veel gaat bewandelen.

Waar bij Cyra de oplossing geduld, ruimte, bescherming bieden en dergelijke was omdat Cyra eigenlijk heel bang was. Is dat voor Kyra heel anders. Ze is niet zozeer bang, ze voert gedrag uit wat misschien ontstaan is in angst ooit. Maar wat nu een reactie is, die ze nou eenmaal geeft omdat ze dit altijd doet.
Wat heel mooi was om te zien is dat ze na veel lichamelijke activiteit, met veel snuffelen en muisjes zoeken, de intensiteit van de uitval vele malen minder was. Gewoon omdat ze niet al haar energie er meer in kon stoppen.
Waar ze normaal op een hond op 50 meter afstand zou reageren, liet ze het nu maar zitten.. Dat ben ik gaan belonen.

Dan over de emotionele ervaring van Kyra. Door een (stem)correctie haalde ik haar uit die onbereikbare uitval. Dan volgt minstens 30 seconden rust. Daarna ging ze heel vaak snuffelen aan de hond in kwestie. Voorzichtig contact zoeken tot op een gegeven moment stukjes met elkaar oprennen.
Dus juist door haar uit die uitval te halen, kreeg ze de kans de hond op een andere manier te gaan zien. Emotioneel gezien dus.
Maar voordat ze daarvoor kan open staan, moet ze uit die rode waas. Moet ze even tot zinnen gebracht worden.

En daar komt ook mijn karakter om de hoek. Want ik wil heel graag rekening houden met Kyra, maar ik verwacht dat zij ook rekening houdt met mij. En als zij zo uit haar dak gaat, zich probeert af te zetten tegen mij, rondjes draait en als een gek in de riem gaat hangen, dan is haar rekening houden met mij en haar respect voor mij ook ver te zoeken.
En ik vind dat onacceptabel.
Ben je heel bang, zal ik je helpen. Maar helemaal uit je dak gaan terwijl er niets aan de hand is, dat tolereer ik simpelweg niet.
Ook niet van mijn neefje die om zich heen ging slaan naar zusters terwijl er bloed afgenomen moest worden. Hij was bang, dat mag, daar praten we over, er is een pop waarop het voor gedaan wordt. Maar meteen beginnen met schoppen en slaan, dat is niet acceptabel. En daar stel ik grenzen aan. Waardoor mijn neefje leert: ik mag bang zijn, maar ik moet daar op een andere manier mee omgaan. Ik mag laten weten wat ik niet fijn vind, maar wel op een gepaste manier.
En dat is wat Kyra ook aan het leren is. Op een gepaste manier te reageren.

Naar mijn mening heeft Kyra ook heel veel begeleiding nodig. Ze zoekt tussen wat wel en niet kan en probeert ook heel erg veel uit. Ze is echt zoekende.
Door heel consequent te zijn maak je het haar eigenlijk makkelijk. Iets mag altijd, of iets mag nooit of altijd onder bepaalde voorwaarden.

Geen voer willen aannemen duidt ook op een enorm hoog stressniveau. Dan zal je mij ook nooit zien corrigeren. Maar eerst eens rust erin brengen.

Alles valt of staat met de motivatie van de hond en het karakter.
En ik ben helemaal voor wederzijds begrip en respect. Maar dan wel wederzijds! Dus niet alleen van mij naar de hond, maar ook andersom!
En hoe Kyra kan uitvallen is buiten proportie, waarbij ze jou compleet uit het oog verliest. Al sleurt ze je een kilometer mee, het zal haar een zorg zijn.
En dat is waar ik ingrijp, want respect komt van twee kanten. En Kyra moest even weten welk gedrag gewoon niet te tolereren is. En toen ze dan eenmaal doorhad wilde ze heel graag samen werken aan hoe het wel moest.
Want dat wil ze heel graag.

Dat wat betreft voer aannemen.. Kyra neemt echt altijd voer aan. Als ze gespannen voorbij een andere hond loopt en ik zwaai met een knakworstje staat ze erom te springen..

Eigenlijk ben je tegelijkertijd bezig met laten weten wat je niet wil en daarbij onmiddelijk wat je wel wil. Dus je biedt alternatieven aan.
Biko heeft daarbij een grote rol gespeeld. Die heeft laten zien hoe het ook kan. En honden leren ook van zien hoe anderen het doen.

Misschien dat je helemaal zonder correcties hetzelfde uiteindelijk kan bereiken, ik vraag het me ernstig af, maar wie ben ik om te zeggen dat het echt niet kan. Wat ik wel zeker weet is dat dit heel lang duurt en dat je de hond in de tussentijd dus aan heel veel stress blootstelt.
Dit levert ook stress op, al het leren. Zonder stress zou je ook niets leren..
Maar het is kortdurend. Ja, het heeft ook veel met confrontaties te maken, maar daar leer je wel van. Dan is de spanning hoger op dat moment. Je moet dus ook zorgen dat de hond die weer kwijt kan.
Maar als ik zag hoe vrolijk Kyra hier aan het spelen was, Biko uitdaagde voor een spelletje, heerlijk liep te rennen buiten, dan denk ik, dat de stress goed te doen was voor haar. En dat ze er alleen maar gelukkiger op is geworden.

Overigens zijn Kyra en ik dol op elkaar. Zo zie je ook dat ik een band met haar opgebouwd heb. Dat kan niet zonder wederzijds vertrouwen..

Overigens zijn Kyra en ik dol op elkaar. Zo zie je ook dat ik een band met haar opgebouwd heb. Dat kan niet zonder wederzijds vertrouwen..


Dat bedoel ik!
Kyra zoekt nu thuis steeds meer haar "eigen ding" op. Lekker op een botje kauwen, snurken in de bench, zelf spelen. Voorheen was ze alleen maar aan het claimen. Dat doet ze nu VEEL minder.

Maar ik heb wel het idee dat de band alleen maar sterker wordt. Ze kijkt me vaker aan tijdens een wandeling om te vragen of ze het goed doet. Ze is veel meer met mij bezig. Natuurlijk zal ik blij zijn als ze straks lekker los kan rennen. En dan kan ik er donder opzeggen dat ze me weer uit gaat proberen.

Maar ik heb niet het idee dat ze mij door de correcties juist minder vertrouwd. Ze wil duidelijkheid en die vraagt ze ook. De correcties zijn ook veel minder nodig, omdat ik met enkel NEE al best veel kan bereiken. Met de ene hond gaat het beter als met de andere en er zullen altijd honden blijven waar Kyra minder/niks mee heeft.
Ze hoeft van mij absoluut niet te spelen, maar een gewone/normale wandeling door het park zonder voor alles en iedereen om te moeten lopen zou ik wel erg fijn vinden. En Kyra zelf ook, want dan kan ze lekker uitrennen!!

Wat ik heel erg terug lees bij jou is dat je dingen "eist" van de hond, respect bijvoorbeeld. Ik weet niet of je zoiets kunt opeisen, en of je dat in deze situatie gedaan hebt. Ik denk dat je een bepaalde "in acht name" opgeëist hebt, niet zo zeer respect.

Omdat ik mij niet gerechtvaardigd voel iets extern te "eisen" zou mijn aanpak per definitie anders zijn. Maar ik wil dat niet veroordelen ofzo, vanuit dat oogpunt schrijf ik dit helemaal niet.

Wat ik fantastisch vind, en waar ik in het geheel ook in geloof, is het sociale leerproces dat op gang komt op het moment dat jij Biko inschakelt. Dat vind ik een prachtige gedachte, en ook heel leuk om te zien op de filmpjes. Volgens mij ligt daarin (het sociale leerproces, honden onderling) een "therapie" an sich verscholen, maar zover ben ik nog niet in mijn gedachten.

Ja het is juist duidelijkheid waar honden zo dol op zijn.
Dit wil je van me en dit niet. Oke!

Als Kyra in een roedel honden zou leven, zouden ze dit uitvallen nooit getolereerd hebben. Ik zag het ook aan Biko. Die wilde Kyra corrigeren op dat enorme uitvallen. Naast dat het hem irriteert brengt ze de hele roedel in 'gevaar' met haar gedrag, wat over the top is, niet nodig. Ze worden helemaal niet bedreigd!
En dat is mijn reden ook in dit geval een correctie toe te passen. Het is de natuurlijke manier van handelen. Eentje die Kyra heel goed begrijpt. In plaats van dat je de mens bent die er niets van snapt en haar maar laat gaan en dus een vrijheid geeft die niet gepast is. Grijp je wel in. Wat haar vertrouwen geeft in jou als baasje.
Je hebt namelijk als baasje heel veel andere verantwoordelijkheden. Hoe moet Kyra op je vertrouwen als jij haar zo tekeer laat gaan?

Waar Biko al liet zien van: hier moet ingegrepen worden! Doe ik dat daadwerkelijk en laat dat niet Biko doen. Dan bouwt ze wel een goede band op met Biko, maar ze moet die met mij en uiteraard haar eigen baasjes opbouwen.
En dat doet ze omdat ze begrijpt wat we doen. Ze snapt waarom we ingrijpen omdat een andere hond het ook zou doen.

Echt respect moet ik ook verdienen. Maar ik verwacht of eis (dat klinkt alleen zo negatief) wel een bepaalde inachtneming van mij als persoon die daar ook staat.

Ja honden zelf vind ik ook een hele grote rol spelen. Zoals ze elkaar onderling dingen duidelijk kunnen maken, dat kunnen wij als mensen gewoon niet.
Biko's hulp is vaak onmisbaar. Ik ben ook erg blij met hem

Biko leert mij trouwens heel vaak nieuwe dingen.
Mijn eerste hond heeft me al enorm veel geleerd over honden in het algemeen. En Biko geeft me zo vaak nieuwe inzichten en nieuwe manieren van benaderen. Gewoon door het voor te doen. En hij houdt daarbij altijd contact met mij. Alsof we daar een soort afspraak over hebben Hij is mijn volwaardige partner op de hondenschool

Ga het dan ook enorm zwaar krijgen mocht Biko er over een tijdje niet meer zijn... brrr

Ik betrap mij altijd op de vraag: Wat heb ik gedaan om dit respect te verdienen?

En dan kom ik vaak tot de conclusie dat ik niet zo veel doe. Ik Hoef ook niet zo veel te doen, en in die zin sluiten mijn hond en ik wel heel goed bij elkaar aan. Ik weet niet wat ik zou doen als ik een hond had zoals Kyra, eentje die minder zelfstandig is, minder zelfvertrouwen laat zien.

Ik ben dol op gewoon kijken naar honden. Niks doen, niet eens zo zeer denken, maar gewoon kijken. Dat had ik als kind al bij de honden van mijn oom (stuk voor stuk herplaatsers) en zo leer je gewoon ontzettend veel. Maar goed, Quinta (een collie mix die achter fietsers, joggers, katten, vogels, blaadjes aan jaagde) zat dan ook niet voor niks altijd, min of meer, op mijn hoofd

En dat Biko er over een tijd niet meer is...niet over nadenken hoor, doet hij zelf ook niet

Naar mijn mening was Kyra enorm gefrustreerd door te weinig echt 'hond' te kunnen zijn. Wat je zag aan de lijn was ook met name frustratie. Het uitvallen met daarbij rondjes om haar eigen as draaien waarbij ze compleet onbereikbaar was, was voor mij aanleiding om in een groot gebied te gaan lopen, overzichtelijk. Waarbij ze letterlijk haar benen kon strekken. Dan kom je ook wat honden tegen, maar als je wil zijn er vierkante kilometers om erom heen te gaan. Dat deed ze niet. Ik haar hoofd zit/zat namelijk de verbinding: hond zien = gek worden. In hersenen werkt het zo dat het pad wat het meest bewandeld is in de hersenen, ook als eerste weer gebruikt wordt. Die verbinding van zenuwen die een reactie veroorzaken gaan automatisch in werking.
Je moet dus een nieuw pad gaan creëren die je veel gaat bewandelen.

Dat was ook wat Jip in het begin liet zien, totaal niet weten hoe de situatie te handelen. Compleet uit z'n dak gaan, om z'n as draaien en totaal onbereikbaar. En dit gedrag wordt gewoonte. Bij hem zit er wel degelijk angstemotie onder, maar het gedrag is ook geconditoneerd gedrag omdat ik in het begin totaal niet wist hoe er mee te dealen.

Waar bij Cyra de oplossing geduld, ruimte, bescherming bieden en dergelijke was omdat Cyra eigenlijk heel bang was. Is dat voor Kyra heel anders. Ze is niet zozeer bang, ze voert gedrag uit wat misschien ontstaan is in angst ooit. Maar wat nu een reactie is, die ze nou eenmaal geeft omdat ze dit altijd doet.

Dan over de emotionele ervaring van Kyra. Door een (stem)correctie haalde ik haar uit die onbereikbare uitval. Dan volgt minstens 30 seconden rust. Daarna ging ze heel vaak snuffelen aan de hond in kwestie. Voorzichtig contact zoeken tot op een gegeven moment stukjes met elkaar oprennen.
Dus juist door haar uit die uitval te halen, kreeg ze de kans de hond op een andere manier te gaan zien. Emotioneel gezien dus.
Maar voordat ze daarvoor kan open staan, moet ze uit die rode waas. Moet ze even tot zinnen gebracht worden.


Het is ook belangrijk om te onderzoeken wat Kyra nodig heeft. Wat haar ideale balans is tussen prikkelarm/prikkelrijk, inspanning/ontspanning. Evenals haar de prikkels aanbieden op geleide van haar emotionele staat. Je ziet ook goed dat ze uit die rode waas (gedrag) is, jij hebt dit gedaan met correctie en ik zonder. Maar ik zie ook hoe onzeker ze is in het contact (emotie), waarbij ik niet weet of de oorsprong daarvan ligt in de begeleiding of in Kyra en haar emotie bij andere honen zelf. Voor mij een reden om die contacten als geheel nieuw fase in de therapie goed te begeleiden op geleide van het kunnen en de emotie van de hond en in een controleerbare situatie met andere stabiele honden zodat ze ook een optimaal leerproces krijgt aangeboden. Zoals je het nu schrijft heb je het alleen over het gedrag van de rode waas wat doorbroken moest worden, maar ik mis nog steeds hoe Kyra begeleid en gesteund wordt in haar confrontaties met honden. Wat ik zag waren direct hele directe confrontaties waarin ze niet zeker is en wat ook fout kan lopen.

En daar komt ook mijn karakter om de hoek. Want ik wil heel graag rekening houden met Kyra, maar ik verwacht dat zij ook rekening houdt met mij. En als zij zo uit haar dak gaat, zich probeert af te zetten tegen mij, rondjes draait en als een gek in de riem gaat hangen, dan is haar rekening houden met mij en haar respect voor mij ook ver te zoeken.
En ik vind dat onacceptabel.
Ben je heel bang, zal ik je helpen. Maar helemaal uit je dak gaan terwijl er niets aan de hand is, dat tolereer ik simpelweg niet.
Ook niet van mijn neefje die om zich heen ging slaan naar zusters terwijl er bloed afgenomen moest worden. Hij was bang, dat mag, daar praten we over, er is een pop waarop het voor gedaan wordt. Maar meteen beginnen met schoppen en slaan, dat is niet acceptabel. En daar stel ik grenzen aan. Waardoor mijn neefje leert: ik mag bang zijn, maar ik moet daar op een andere manier mee omgaan. Ik mag laten weten wat ik niet fijn vind, maar wel op een gepaste manier.
En dat is wat Kyra ook aan het leren is. Op een gepaste manier te reageren.

Voor mij heeft dit dus niets met respect te maken. Dat vind ik ook eerlijk gezegd getuigen van een vorm van superioriteitspositie. En dan zie ik weer dat het over gedrag gaat en niet over emotie. Het is een hond die in al zijn emotie en onbeholpenheid totaal niet anders om weet te gaan met de situatie (wat de oorsprong ook is). Dat gedrag heeft niets met jou te maken of disrespect naar jou. Het verdiend een stuk liefdevolle begeleiding en geen afstraffing in mijn visie.

Uiteindelijk is dit waar jullie, voor annika, in geloven en waarin weer ruimte is gekomen voor een weg vooruit naar de toekomst. Dat ik mijn visie geef is omdat krya een hond is die mijn interesse heeft al lange tijd en ik betrokkenheid voel bij Annika en haar proces. Maar ook mijn betrokkenheid en passie voor de dieren in hun gedrag en begeleiding, die maakt dat ik mijn kijk erop deel.

Margje, hoe haal je een hond uit een uitval?
Ik lees namelijk hetzelfde gedrag wat Indy vertoont. Als ze een hond ziet gaat ze helemaal uit haar dak.
Ze is dan niet echt te benaderen, beloningen ziet ze niet.
Nu loop ik met haar weg totdat ze rustig is en dan draai ik me weer om, vaak helpt dat. Maar het voorkomt ht nog niet.

Leuk om te lezen dat Kyra het steeds beter doet.
Ze heeft wel mijn hart gestolen, als ik op hp zit moet ik wel even kijken