Miekemaaikemuis

Maaike (Maya=godin vd lente) Ze zou net 11 worden in 01/2016, maar ik verloor haar op slechts 10 dagen tijd aan Keto-acidose op 28.11.2015, juist 2 maanden vóór haar verjaardag. Altijd toegewijde mama van Babbe gebleven, "weet" ik dat zij Babbeke haar plaats innam i.v.m. deze laatste haar diabetes. Een deel van mijn ziel stierf samen met haar...

Chillen op de bank... lekker op't kussen waar vrouwke eerst op zat, en in lijflijk contact met vrouwtje haar toiletzakje !

Maaike op haar "absoluut streng afgelijnde en heel persoonlijke plaats" op de bank !

"Doen jullie maar allemaal maar gek en hevig ! Ik blijf rustig lopen aan de veilige zijkant !". Kijk hoe Babbe aarzelend in het midden blijft hangen... Haar mamske nooit uit het oog durven verliezen, maar toch willen meespelen met Diva en Toshi.

Alszijnde Alfa-vrouwtje, hield Maaike daar wel degelijk toezicht op de groep !

Eén van de leukste ogenblikken van de dag, voor Mieke-Maaike-Muis !

Maaike was een "vretertje" ! En voor snoepjes altijd de eerste en het meest vooraan. Ze was dan ook het Alfa-vrouwtje van de roedel tussen hen en kreeg dan ook als 1ste een snoepje, haar eten e.d.

"Ok, vrouwke... Pilou is klein en zwak, maar waarom ben ik het niet, daar in jouw armen ?"

Moeke Maaike en haar tot op het laatste, teerbeminde dochtertje, Babbeke. Nooit of te nimmer hadden die twee ruzie... Steeds weer bleef Maaike haar dochters'oortjes proper likken. Een diep-warm moment om te aanschouwen...

Behalve bij het spelen (Maaike kon als een vliegende pijl 180° draaien van richting tijdens één van haar hardren-vlagen van "opgelucht-na-een-geslaagde-poep") was maaike nooit gehaast ! Terwijl de anderen renden, bleef zij op haar heel eigen drafje lopen. Mij aankijkend als "Ik kom eraan hoor vrouwke, maar je weet dat het op m'n eigen tempo is, he !". En ze loopt nog steeds mee "in stijl" en in mijn gedachten...

(volgende foto moest eigenlijk vóór deze staan !)... maar ze wachtte daar niet alleen natuurlijk ! Mijn (toen) vijf poptjes in een identieke modus !

Deze foto spreekt boekdelen... zie eens hoe onrustig, onbehaaglijk op de houten bank, met een mengeling van angst, onzekerheid, hoop en vol verwachting ! Ze wachtte toen tot ik terugkwam na een "sanitaire depressie" !

Wat was het HEET die dag tijdens de "zandbergen"-wandeling. Dus... aangekomen aan één van de waterpoelen, heb ik alle woefkes "getrakteerd" op een verfrissende duik ! Ik moest ze d'r wel (voorzichtig of course want ze zijn bang van water !) zelf ingooien. Maar wat waren ze opgelucht en blij dat hun "shock" een aangenaam effect had !

"Hoe harder het stinkt, hoe liever ik het heb !": dat was ook Maaike. Altijd wel op zoek naar een duivepoep, een vogelkadaver en daar ging ze : kopje laten zakken, lijf laten meezakken in een halve draai tot op mijn rug en dan maar wrijven van links naar rechts en terug als een echte "showmadam" ! HEERLIJK ! Vooral net na wat vrouwke een "schoonheids-douche" noemde !

Maaike was ALTIJD in een soort ZEN-modus : beheerst, rustig, nooit gestressd of gehaast en de enige van de 4 die met gerust hart ongelijnd mocht meelopen op straat. En genieten dat zij kon ! Hier in de wiegende hangmat op een warme zomernamiddag.

Als ik Maaike zo in de hitte van de zon zag genieten, zong ik voor haar "Ooooh, soleil, soleil". Effe hijgend opkijkend, kopje scheef en telkens weer blij kwispelend voor mijn aandacht... mijn lieve, lieve meisje toch... 't blijft maar pijn doen zo zonder jou.

Toen nog een héél jong en super aanhankelijk poppemieke !

Nog een moeilijke foto... Hier kan ik immers nog zien wat een "goed-in't-vlees-meisje Maaike was geworden, maar hoe graatmager ze was na amper 10 dagen tijd...

Wrede foto... het lijkt alsof Maaike hier al dood ligt. Maar toen lag ze nog lekker te genieten van het zonnetje.