'Bah, wat een hondenweer!'

Regen, regen en nog eens regen. Tja we wonen in Nederland en zijn het slechte weer dan ook gewend. Zo wil het ook deze zomer nog niet echt lukken met het mooie weer.

“Wat een hondenweer” wordt vaak gezegd. Maar kunnen we het nou wel echt hondenweer noemen? Er zijn namelijk meer dan genoeg honden die absoluut niet van regen houden, die niet eens een stap buiten de deur willen zetten. En dan heb ik het niet over de zo genoemde modehondjes, die bang zouden zijn voor een kleine drupje regen. Nee ik heb het over alle honden. Ook grote honden kunnen er wat van. Meestal zijn het de kortharige honden die het vervelend vinden. Hun vacht bied minder bescherming tegen het weer. Maar ook langharige honden zijn niet altijd dol op regen. Sommige doen gewoon wat ze normaal ook doen, maar er zijn er zeker ook bij die eigenlijk toch liever binnen blijven.

Zo was het ook een aantal weken terug ook weer zo’n typisch Nederlandse, regenachtige morgen. Met veel tegenzin kwam ik uit mn bed. ‘Was dit nou de zomervakantie waar ik zo naar had uitgekeken?’ Maar goed de hond moest naar buiten… Nadat ik me goed warm had aangekleed, pakte ik mijn regenjas uit de kast. Wat vond ik het toch een lelijk ding. Maar ik bleef toch liever droog. Dus daar stond ik dan bij de deur, samen met mijn 10 weken oude pup. Klaar om naar buiten te gaan. Ik deed de deur open en stapte moedig de regen in. Maar opeens werd ik ergens door tegengehouden. De lijn stond strak. Ik draaide me om. En daar zat ze dan, mijn dappere schotse collie pupje. Met haar kontje op de mat keek ze me aan met die schattige puppyoogjes, die zeiden: “Vrouwtje alsjeblieft, laten we binnen blijven. Ik wil niet naar buiten” Maar ik was niet van plan daar aan toe te geven. Dus ging ik op mijn hurken zitten met een heerlijk stukje zelf gedroogde kip in mijn handen. Ik liet haar het snoepje zien en zag haar denken. Ze wilde het snoepje hebben, maar dan moest ze naar buiten… Het snoepjes was te verleidelijk. Dus stond ze op en liep naar me toe om haar welverdiende snoepje in ontvangst te nemen.

Nou daar gingen we dan, poging twee. Normaal gesproken dartelt ze lekker naast me. Deze keer ging het toch iets anders. Ze liep mee, maar het ging niet echt van harte.

Ik was inmiddels al een stuk vrolijker. Tja ik wordt vrolijk als ik eenmaal op weg ben door de regen. Wat was ik toch weer positief. Mijn pogingen om Rivka aan te sporen tot wat vrolijker gedrag, wilde nog niet echt lukken. Ik sprong en danste door de regen. Het is maar goed dat ik niemand tegen kwam, want dan had ik flink voor gek gestaan.

Na een tijdje begon Rivka wat opgewekter te doen. Ze liep wat harder en ze droeg haar staartje ook al wat hoger. Omdat ze nog niet zo oud was, konden we nog niet zo ver wandelen. Dus na een tijdje draaide ik me om. Maar weer werd ik tegengehouden door een strakke lijn. ‘Wat nu weer?’ dacht ik nog. Ik draaide me om en zag Rivka aan het ander uiteinde van de lijn al hard kwispelend naar me kijken. Ze wilde nog niet terug. Wat moet je nou met zo’n hond. Eerst wil ze niet door de regen en als je dan weer naar huis moet wil ze niet meer mee terug.

Ik besloot toch maar blij te zijn met haar enthousiasme. Dit was immers wat ik wilde bereiken. Ik ging op mijn hurken zitten. Rivka rende op me af en ik knuffelde haar. Kennenlijk had ze bedacht dat ze er maar het beste van moest maken. Ik stond op en samen liepen we terug naar huis. Ik vrolijk en Rivka zo als altijd dartelend naast mij met haar prachtige koppie trots in de wind.

Alle hondeneigenaren kennen dit soort situaties wel. De liefde voor je hond wint het van dat kleine beetje frustratie en je lacht erom.

Ach die regen in ons koude kikkerlandje heeft toch ook wel weer iets leuks. Het laat je weer verlangen naar de zon en wast al je problemen weg. Maar hondenweer dat mag ik het van Rivka niet meer noemen. Nee, als de zon schijnt dan is het pas hondenweer!

Door Iris ~ Rivka & Talou op 22 juli om 21:26