Forum Waarom heb jij voor de griffon gekozen?
Griffon Belge/Bruxellois & Petit Brabançon's > forum > Waarom heb jij voor de griffon gekozen?
Simone
Waarom heb jij voor de Griffon gekozen?
Hoe ben je er voor het eerst mee in aanraking gekomen?
Plaats hier jou verhaal...
21 februari 2011 om 14:49
Dit onderwerp staat op slot. Je kunt niet reageren
Griffylover 
3 doggies
Verliefd op het hondje van schoonouders
Toen ik in 1987 ging kennismaken met wat m'n schoonouders hadden kunnen worden leerde ik Chieta kennen. Ik was op slag verliefd op hun hondje. Eigenlijk was Chieta van hun dochter, maar toen zij ging trouwen nam ze alleen haar bouvier en poedel mee.
Chieta bleek een Brusselse Griffon te zijn. Later ontdekte ik dat het een 'mislukte' Griffon was, met verkeerde kleur en soort haar en een veel te kort neusje. En dat terwijl hij door een Griffonkeurmeester gefokt was.
Terwijl ik samenwoonde met hun zoon kwam Chieta af en toe logeren, omdat z'n baasje steeds vaker uitstapjes ging maken. Ze was namelijk jarenlang ziek geweest en nu ze weer fit was nam ze het ervan.
Chieta vond het heerlijk om bij ons te zijn, lees bij mij, want ik ging met hem wandelen. Eenmaal weer thuis was hij steevast enkele dagen chagrijnig en dat was helemaal niet vreemd. Het diertje zag thuis nooit meer dan de plaats achter het huis, dus hij was zo goed als wereldvreemd. Wandelend met mij ging er een wereld voor hem open.
Op den duur mocht ik Chieta helemaal overnemen. Hij kostte niet meer dan een cd van BZN.
Van mij heeft Chieta z'n eerste gewone mand gekregen, want eerder moest ie slapen in een wasbox. Volgens mij heeft hij daar een hoog ruggetje van opgelopen.
Toen de relatie uitging bleef Chieta bij mij. M'n exvriend probeerde me te pesten door net te doen of hij Chieta wilde hebben. Ik heb razendsnel de stamboom opgestuurd naar de Raad van beheer zodat Chieta officieel op mijn naam kwam te staan en heb die toen naar m'n werk laten sturen om m'n ex niet de kans te geven m'n stamboom te verduisteremanen.
Chieta en ik hebben nog heel wat jaartjes van alles en nog wat beleefd. Wandelingen, logeren, vakantie.
Het was een dominant hondje. Hij had een hekel aan mannen. God weet wie van de mannen daar dat op z'n geweten heeft. Dat gaf natuurlijk de nodige problemen toen ik een nieuw vriendje kreeg. Gedragstherapeut gaf de nodige uitleg en handvaten om zowel vriendje als hondje in huis te kunnen hebben, maar... uiteindelijk bleef Chieta altijd bij me. Hij bleek toch m'n beste vriendje te zijn. Hij was het eerste wezen dat voor mij opkwam, dat mij beschermde als het hem nodig leek. Dat was niet voor iedereen leuk, maar mij deed het zo verschrikkelijk goed.
Toen hij oud en ziek werd en ik nog als groepsleidster bij verstandelijk gehandicapten slaapdiensten had nam ik hem mee naar m'n werk. Ik verstopte hem op de slaapkamer voor personeel, want ik had op dat moment geen oppas voor hem en wilde hem niet meer zo lang alleen thuis laten.
Begin 1996 raakte ik overspannen en ging ik in de ziektewet. Zodoende heb ik de laatste 1,5 maand van zijn leven fulltime voor hem kunnen zorgen. Afscheid nemen van m'n eerste eigen hondje was verschrikkelijk. Hij is op een 8 dagen na 14 jaar geworden.
De relatie met Chieta was duidelijk een langer leven beschoren dan die met z'n oude baasjes. Hij is ongeveer 7 jaar mijn hondje geweest.
De ontdekking van Griffonnetjes is het beste dat me sinds m'n verhuizing naar Tilburg is overkomen.
Voor mij is het het allerleukste, schattigste en liefste ras dat er bestaat.
Gelukkig vond ik snel na Chieta's overlijden (22 maart 1996) in Tilburg een familie die deze hondjes als hobby fokten. Op 24 april werd er een nestje van 5 geboren uit een Belgische vader en Brusselse moeder. Ik wilde graag een Belgje en weer een reu en die wens ging in vervulling. Er zaten 3 belgjes bij en de laatste was voor mij. Ik mocht zelf een naam met een S bedenken en ik heb toen Sharey verzonnen.
Toen hij 2 maanden oud was, was ik klaar met de Musicalopleiding en werd Sharey mijn tweede Griffonnetje. Over zijn leven kun je lezen in mijn topic over hem bij In memoriam.
21 februari 2011 om 23:25
Simone
In juni 1999 moesten wij onze dwergpinscher Trixie in laten slapen, ze was 16 jaar, maar had een gigantische tumor onder haar lip.
Een hele tijd hebben we geen hond gehad, tot na een paar maanden mijn ouders een hondje toch wel misten, mijn vader had in een van zijn hondenboeken een griffonnetje zien staan, en vond dat een heel leuk hondje.
Zo doende besloten mijn ouders voor een griffon te gaan, mijn moeder nam contact op met de ras vereniging en er bleek een reutje van 4 maanden beschikbaar te zijn bij een kennel in Arnhem.
Eind februari 2000 (ik was toen 11) gingen we met het hele gezin ons nieuwe pupje ophalen, het was een geweldig beestje, en ik vond het erg leuk om te zien hoe een kennel eruit zag.
De fokker had namelijk 15 griffons rondlopen en een paar pupjes
Ik keek mijn ogen uit, ik wilde later ook zoveel griffonnetjes!
Ons nieuwe pupje heette Fox en het was (en is nog steeds) een geweldig hondje.
Ik heb van het begin af aan een geweldige band met hem.
2 jaar later leek het mijn ouders wel leuk om er een pupje voor Fox bij te nemen zodat hij een vriendje had om mee te spelen.
Ze namen contact op met de fokker, die had op dat moment geen pupje maar ze had wel een teef van 6 jaar, die moest om medische redenen gesteriliseerd worden en kon dus niet meer fokken.
Mijn ouders twijfelde, maar omdat ze niet wisten wat er anders met haar gedaan zou worden, hebben ze besloten er voor te gaan.
In februari 2002 ging ik samen met mijn vader en Fox naar Arnhem om Pommetje op te halen.
In het verleden was zij een teef die elke titel zo binnen haalde, nu was het een schattig hondje met behoorlijk wat overgewicht.
Waggelend kwam ze ons begroeten, ze knorde gigantisch.
Sinds die dag waren Fox en Pommetje onafscheidelijk.
En ik werd met de dag meer verliefd op het ras.
Ik was altijd met ze bezig, en toen ik mijn vriend (Rick) leerde kennen, heeft hij langzaam de liefde voor het ras overgenomen.
Pommetje was een appart hondje, ze was verschrikkelijk lief, een echte allemansvriend en verslaafd aan eten.
Fox is een speels mannetje, die het liefst de hele dag buiten is.
Ondertussen hebben we alleen Fox nog, van Pommetje hebben we in 2009 afscheid moeten nemen.
Ik geniet nog steeds van mijn kleine ventje en hoewel ik niet meer thuis woon, als ik bij mijn ouders ben zijn Fox en ik weer onafscheidelijk.
Door Fox & Pommetje heb ik een geweldig ras leren kennen!
23 februari 2011 om 15:16
Griffylover
Uit jouw verhaal spreekt ook heel veel liefde voor jullie Griffonnetje(s), hoor!
23 februari 2011 om 19:41
Randje 3 doggies
Petit Brabancon... Nooit van gehoord.
Totdat we serieus gingen kijken naar een hond voor ons gezin. We zochten een klein hondje, goed karakter, speels en ook stoer. We hadden gekeken naar Mopsjes en Franse Bullen, maar aarzelden vanwege de vele gezondheidsklachten.
En toen kwamen we dus het Brabandertje tegen bij de rasbeschrijvingen. Liefde op het eerste gezicht...
En Skip, die overtreft al onze verwachtingen, het is een prachtig mannetje, ondeugend, aanhankelijk, speels, stoer. Hij is heel sociaal, speelt met alle honden ongeacht formaat.
29 mei 2011 om 00:16
