Forum Succesverhaal Kiara
Honden met Gedragsproblematiek > forum > Succesverhaal Kiara
Pauline - Kiara, Hayzel, Finn, Yara & Luna
Om maar even de spits af te bijten tussen alle baasjes die elke dag nog hard samen trainen met hun hond een succesverhaal voor een positieve start van club 
Kiara kwam bij ons op 6 maanden oud. Niet gesocialiseerd (kwam niet buiten), woonde samen met haar angstagressieve moeder, vader en zusjes. Zij en een zusje gingen absoluut niet meer samen, het echte tevenknokken zoals ze het noemen, als ze elkaar zagen wilde ze elkaar dood.
De eerste jaren waren een vreselijke struggle. Ze vloog mensen aan die liepen op straat uit angst, de aanval is immers de beste verdediging. Ook honden moesten het ontgelden en kregen een fikse scheldpartij. Rare vuilniszakken, paaltjes en andere voorwerpen die er de dag ervoor niet stonden konden ook de volle laag verwachten. Buiten dit alles kon Kiara niet alleen thuis zijn en gilde heel de buurt bij elkaar.
Na veel trainen thuis aan de hand van tips van diverse forums was er geen verbetering, benchtraining,koekjespottraining, rustig laten wennen, omdraaien, negeren, belonen, straffen, minuten opbouwen alles hebben we geprobeert, niets hielp. Uiteindelijk hulp gezocht bij een hondenschool waar ze uiteindelijk opgejaagt is door een groep honden tijdens het "spelen" wat alles nog veel erger maakte. We zaten met onze handen in het haar. Op dit punt stonden mijn ouders er op dat Kiara weg ging, ze kon niet alleen thuis blijven en ze gilde alles bij elkaar als ze maar 1 minuut alleen moest zijn.
Dit wist ik resoluut van de baan te brengen door te zeggen dat als Kiara weg moest, ik ook weg zou zijn. Na wat hulp besloot ik verder te oefenen maar vooral de druk eraf te halen en me geen zorgen te maken wat anderen van alles vonden. Uiteindelijk hebben we ook nog een hoop medische hulpmiddelen gebruikt zoals speciaal rustgevend voor en DAP verdampers, maar helaas werkte deze niet.
Gedurende 6 jaar zat ik regelmatig met mijn handen in het haar en heb regelmatig een traan gelaten. Soms ging het goed en op andere dagen leek het wel alsof we weer bij punt 0 waren. Ook heb ik regelmatig te maken gehad met een eigenwijze familie waar ze meerdere malen de kans heeft gekregen om te bijten (als ik niet aanwezig was). Gelukkig waren deze mensen bekend met Kiara en vonden ze het niet erg waardoor hier geen consequenties aan vast zaten. Ook heeft ze in de loop van de jaren ook nog overmatig blafgedrag ontwikkeld waardoor ze sochtends vroeg (voor 9) niet uit te laten is, ze keft namelijk de eerste 3 minuten van een wandeling alles bij elkaar.
Na 6 jaar ups en downs kwam een ommekeer. Waardoor dit precies kwam, geen idee, maar we kwamen op "een" golflengte. Waar ik eerst regelmatig gefrusteerd en huilend terug kwam van een wandeling omdat ze weer een was uitgevallen was dit verleden tijd. We konden elkaar nu "echt" lezen. Als ik sirieus iets wilde, deed Kiara dit voor mij. Zo kan ik inmiddels een hond bij ons in huis zetten (of buiten) en als ik hier strict in regel accepteert en vertrouwd ze dat ik dit regel. Hier tegenover staat wel voor mij dat ze uit mag vallen buiten aan de lijn als ze zich bedreigt voelt, voor wat hoort wat immers en ze kan zich niet altijd aanpassen aan mij.
Vreemde mensen vliegt ze inmiddels niet meer aan, maar negeert ze. Zodra mensen een beweging richting haar maken bijt ze nog wel, maar dit weet ik altijd te voorkomen (en familie inmiddels ook bijna altijd). Ook waarschuwt ze vaak nu netjes met een brom in plaats van er echt op af te gaan om een snep te geven.
Het blaffen is helaas niet verbetert maar je ziet dat ze er van geniet, dus we hebben ons er maar bij neergelegd dat de buurt een paar keer per dag een blafconcert krijgt als we gaan wandelen. Ook alleen thuis zijn kan ze niet, maar gelukkig werkt mijn vader niet en is ze dus zelden alleen. Een boodschapje kan inmiddels wel, maar alleen als je zegt dat je boodschappen gaat doen (en als het dan nog te lang duurt begint ze alsnog te joelen).
Voor sommige is dit misschien niet wat men verstaat een succesverhaal, maar voor ons zeker wel. Kiara en ik kunnen voortaan relaxt wandelen en weten van elkaar wat we kunnen verwachten. We zitten "echt" op een lijn, iets wat bij Hayzel en Finn nog moet groeien (terwijl hun eigenlijk geen echte gedragsproblemen hebben). Ondanks dat ik altijd ogen in mijn achterhoofd moet hebben, heb ik nog nooit zo fijn, gezellig en vooral als team kunnen lopen als met Kiara. Geen stress en geen frustratie meer, alleen genieten. Tuurlijk ik loop weleens met een uitvallende hond aan de lijn en moet zo nu en dan tegen mensen brullen dat ze moeten wieberen, maar op een of andere manier heb ik hier vrede mee.
Helaas is Kiara inmiddels 10 en heeft kanker waardoor ons avontuur samen ten einde loopt, maar ik ben blij dat ik samen met haar onze gezamelijke puzzel heb kunnen oplossen. Voor iedereen die momenteel nog midden in het proces zitten, ik verzeker jullie dat er niets zo bevredigend is als het moment dat je kunt zeggen, we hebben er samen alles uitgehaald wat er in zit en we zijn samen tevreden met waar we zijn en zo zullen we onze reis samen afsluiten. De band die ik door dit alles met Kiara heb ontwikkeld is niet te beschrijven in woorden, maar wij zouden letterlijk voor elkaar door het vuur gaan.
Een tip die ik nog wil meegeven, trek je vooral niets aan van wat anderen van je hond vinden. Hoe vaak Kiara wel niet een rothond, ***hond, die hond moet afgespoten worden is genoemd. Als ik nu terugkijk zijn die mensen gewoon onwetend geweest en heb ik mij hier onnodig rot door gevoeld wat ik (onbewust en bewust) weer effect heeft gehad op hoe ik mij opstelde tegen over Kiara.
Nu n
22 juli 2014 om 20:37
Tamara - Abby, Anna, Jamie & Aylin
3 doggies
Ik vind het knap wat je met Kiara bereikt hebt.
Het belangrijkste uit je verhaal vind ik toch wel de tip die je geeft. Niets aantrekken van wat anderen van je hond vinden. Ik vind dat echt nog lastig. Want voor mij is Odi perfect, maar als ik andere mensen hoor praten over hem, dan is hij bijna een agressief monster...
23 juli 2014 om 11:27
Merp & Miep 3 doggies
Heel knap wat jullie samen bereikt hebben! Echt samenwerken, zo te lezen.
Je niks aantrekken van wat andere vinden is vaak erg moeilijk. Er zijn genoeg mensen met hond die zich omdraaien wanneer ze Scott zien, want dat is "die agressieve hond"... Scott is dus helemaal niet agressief en gelukkig maakt het ons steeds minder uit wat deze mensen over ons denken!
23 juli 2014 om 11:56
Pauline - Kiara, Hayzel, Finn, Yara & Luna
Dat is ook lastig, misschien wel een van de lastigeste dingen die ik persoonlijk heb moeten overwinnen. Kiara was mijn eerste hond dus ik had altijd het beeld van de "perfecte" hond voor mijn ogen. De voorbeeldige hond, die braaf in zijn mand gaat liggen als je gaat, leuk speelt met kinderen, honden en volwassenen. Ik schaamde me in het begin rot als ze weer eens uithaalde naar vingers of uit haar plaat ging op straat. Daarnaast was ik tegelijk, boos, teleurgesteld, verdrietig, gefrustreerd.
Nu ben ik op het punt dat ik blij ben als mensen omdraaien als ze mijn "agressieve" hond zien, dan hoef ik het teminste niet te doen. Mensen laten het voortaan ook wel uit hun hoofd om haar te benaderen en ook dat scheelt mij weer kopzorgen. Tja en wat hun van mijn hond vinden, daar lig ik dus echt niet meer wakker van, zowiezo ken ik ze toch niet. En de mensen die ik wel ken en dat soort dingen zeiden (familie) weten dat ik meer waarde aan Kiara hecht dan aan hun mening, dus die houden hem wijs voor zich.
En ergens hebben ze natuurlijk wel gelijk dat Kiara zich soms niet naar de maatschappelijke maatstaven gedraagt, maar ik zorg ervoor dat ik dit begeleidt dat het handelbaar is.
Als ik nu terugkijk is Kiara gewoon perfect, op zijn Kiara's . Een beetje acceptatie van mijn kant dat Kiara niet de hond was die ik(en de maatschappij) voor ogen had heeft ook geholpen bij het niet meer wakker liggen van wat anderen vinden en voornamelijk ook aan onze band onderling. Toch zie ik Kiara nog steeds als mijn perfecte hond, haar trekjes maken haar Kiara. Kiara zou Kiara niet zijn als ze een allemansvriend zou zijn en niet heel de trucendoos open trekt om maar niet alleen te hoeven zijn of alleen te slapen.
23 juli 2014 om 12:24
Jannie 3 doggies
Heb twee geadopteerde honden, die beide met de nodige problemen kwamen. Een hond die "bang was voor alles" en een hond die in het wild was geboren, en nooit gesocialiseerd was. (geen bijtrem; niet zindelijk).
Door heel veel met ze te doen, is de ene geheel over zijn angsten heen gekomen en met de andere ben ik een heel eind op de goede weg.
Veel van deze spel-tips zijn gratis te vinden op https://www.facebook.com/groups/spelideeenvoorhonden/
26 juli 2014 om 11:50
