Yvonne

• baasje
• foto's
• activiteiten
• vrienden
• honden

Hallo allemaal,

Ik ben Yvonne, ben (nog net ) 35 jaar, woon samen met mijn twee hondjes (Babs de boxer en Lotje het Frans bulletje) en 2 valkparkieten (Pim & Tuifje). Heb een vriendje, maar we latten, dus elk in ons eigen huis.

Ik ben een fan van, zoals ik ze noem, 'weggooi-honden'. Alleen maar afdankertjes voor mij dus.
Mijn allereerste hond was Lady, een zwarte herder uit het asiel. Zij was al 9 toen ik haar adopteerde (woonde nog niet zo lang op mezelf) en is bijna 15 geworden. Ik had me toen voorgenomen een tijdje geen hond te nemen, ik had inmiddels een vriend, woonde samen, je weet wel hoe dat gaat..
Dat heb ik welgeteld 3 weken volgehouden, werd depressief zonder hond. Vriend-lief en ik hebben hard zitten denken wat voor ras/kruising er zou moeten komen, uiteindelijk werden we het eens, het moest een Engelse Bulldog worden. Contact opgenomen met de Raad van Beheer, we wilden graag een jonge herplaatser, bij voorkeur een reu, en verantwoord gefokt.
Een goede maand later (duurde lang!!!) belde die vrouw op, vergeet ik nooit, op een vrijdag avond, om een uur of 7. Ze had misschien een jonge reu, hij was 6,5 maand en moest herplaatst worden. Via haar hebben wij de contactgegevens van zijn fokker gekregen en hebben meteen contact opgenomen.
Zaterdagmiddag hebben vriend-lief en ik de fokker opgehaald, hij vertelde ons dat de eigenaar van het hondje altijd Mechelaars getraint had en nu een hondje voor zichzelf wilde. Helaas bleek het maar 1 ingedaalde bal te hebben, en 1 z.g.n. buikbal. Kan ons het schelen, wij zijn voor castratie, dus lekker belangrijk..

Aangekomen op plaats van bestemming bleek het hondje een prachtkereltje te zijn, op slag verliefd natuurlijk! Hij had nog niet veel van de wereld gezien, zat daar of in de keuken, of op de kleine, ommuurde binnenplaats. Hij was gelukkig niet angstig en ging keurig netjes met ons mee. Dat was Buck, uitgegroeid tot de meest geweldige hond die ik ken, stabiel, lief, geduldig en kon ook erg goed luisteren. Buck liep gehoorzaamheid op GGB/GG1 niveau, als een van de weinige EB's.. Toen hij ouder werd kwamen er wel gebreken, die heb ik altijd voor lief genomen, hij was alles voor me, inmiddels was vriend-lief vertrokken en hij heeft mij door die hele moeilijke periode heen gesleept. Hij was er altijd als ik dat nodig had, dus was ik er voor hem als hij mij nodig had, zo werkt dat in een 'relatie'..

Op 1 mei 2013 is mijn beste vriend heengegaan, hij was aan het dementeren, had veel last van op epilepsie lijkende aanvallen, veel last van zijn huid en toen ook nog bleek dat zijn hart erg slecht was, heb ik besloten dat hij het niet verdiend heeft om verder te moeten lijden en heb ik hem, met pijn in mijn hart laten gaan.. Ookal is dat alweer 5 maanden geleden, het blijft pijn doen! Ik draag hem altijd bij me in een ashanger en zijn rechter voorpoot staat op mijn linker enkel getattoeerd, zo loopt hij, voor mijn gevoel dan, altijd met me mee..

Toen Buck ongeveer 6 jaar was, vriend-lief was toen net weg, voelde het huis leeg, ik miste iets. Op internet vond ik het hartverscheurende verhaal van Lotje..

Maar dat vertel ik de volgende keer..

Goed, alweer veel te lang geleden dat ik beloofde Lotje haar verhaal te vertellen..

Ik kwam Lotje (die toen nog Louise heette) tegen op dierenasiels.com. Ze zat bij Dieren zonder Dak (toen nog nooit van gehoord). Het verhaal was dat ze gered zou zijn uit een puppy fabriek, waar ze jaren lang als fokteefje gebruikt was. Inmiddels kon ze geen pups meer krijgen, dus ze was bij die vrouw gedumpt.
Op een vrijdag zijn Buck en ik naar België gereden en daar kennis gemaakt met het zieligste hoopje hond dat je je kan voorstellen. Ze was bang, wilde geen poot verzetten, geen snuffeltje aan mijn hand, ze draaide haar kopje weg. Ze werd naar buiten gebracht (Buck mocht namelijk niet mee naar binnen) voor een 'wandeling' om te kijken of het klikte met Buck. Mijn dikke goedzak heeft het arme kindje helemaal afgesnuffeld en besloot dat het zijn nieuwe vriendinnetje moest gaan worden, hij wilde haar niet meer alleen laten..

Zodoende hebben we dus Louise mee naar huis genomen en onderweg heb ik haar al omgedoopt tot Lotje (Eigenlijk Charlotte, een sjieke Franse naam voor een mooi Frans meisje ').

Lotje kende duidelijk het leven in huis niet en was erg bang van mensen. Gelukkig was daar trouwe Buck, die haar leerde dat ik niet eng ben, en de meeste mensen buiten ook niet, dat je op het gras gewoon kunt lopen en ook schaduwen niet eng zijn.. Lotje heeft de rest van haar leven ontzettend aan Buck gehangen, ook aan mij trouwens, toen ze eenmaal besefte dat ik er niet was om haar pijn te doen. Lotje had erg verlatingsangst, ze plaste meteen in huis als ze eventjes alleen was, al was ik maar even naar het toilet, dus heb ik met mijn baas geregeld dat ik haar mee mocht nemen naar kantoor, waar ze een lekker mandje kreeg bij de verwarming. Elke dag als mijn baas een boterham kwam eten ging ze bij hem zitten schooieren om een stukje en vaak kreeg ze dat dan ook. Op kantoor leerde ze ook steeds meer mensen vertrouwen, er stond altijd een pot met lekkers op mijn bureau en iedereen mocht haar iets geven, daar maak je vrienden mee! Ook mocht ze 's nachts lekker bij mij op bed slapen en nam ik haar overal mee naar toe, als dat maar even kon.

Door Lotje haar slechte verleden was haar gezondheid ook niet geweldig, ze had vooral veel last van een te hoge oogdruk en het oogje dat aangedaan was, was al blind. Door de druk die dit op haar koppie zette moet ze echt veel pijn gehad hebben, en ondanks haar hoge leeftijd heb ik haar toch laten opereren om het oogje te verwijderen. Gelukkig is alles goed gegaan en heeft ze nog een jaar als 'klein piraatje' rondgelopen.

Toen kwam het moment dat Buck de regenboogbrug over ging en sinds die tijd is het ook met Lotje bergafwaarts gegaan, ze wilde niet meer eten, niet meer wandelen sliep alleen nog maar. In overleg met de dierenarts hebben we foto's gemaakt, ze bleek erg veel vocht op haar longen te hebben, dus aan de plaspillen (heel wat gedweild toen..). Deze hielpen in zo verre dat ze makkelijker ging ademen, maar ze was nog lang niet de oude en wilde nog steeds niet eten..
De dierenarts maar weer gebeld, met hem overlegd of ze misschien depressief zou kunnen zijn na het overlijden van haar steun en toeverlaat.. Dat zou volgens hem heel goed kunnen, dus aan de antidepressiva en de tip om te kijken of ze niet een tijdje kon gaan logeren o.i.d. daar waar ze altijd alleen heen ging, dus zonder Buck. Ik heb meteen mijn zusje gebeld, geen probleem, breng haar maar. Dus met pijn in mijn hart heb ik Lotje naar mijn zusje en haar gezin (en Golden Retriever Zep) gebracht. Zij hebben echt alles gedaan om Lotje aan het eten te krijgen, maar toch kreeg ik een dikke week een telefoontje dat ik haar NU moest komen halen en naar de dierenarts moest brengen. Ze was ingestort en het zag er niet goed uit. Ik ben natuurlijk meteen in de auto gesprongen en als een gek naar mijn zusje gereden. Toen ik daar zo'n 10 minuten later aankwam, kwam mijn zusje huilend naar buiten, ik was net te laat.. Lotje was niet meer.. Ze lag heel vredig op het tapijt, vriend Zep was tegen haar aangekropen en de 3 zoontjes van mijn zusje zaten haar te aaien.. Ze was gelukkig niet alleen..
(krijg weer tranen als ik dit zit te typen..)
In iets meer dan een half jaar was ik nu dus mijn beide 'dikkoppen' kwijt..

Ik mis die twee nog elke dag, maar kan inmiddels gelukkig weer lachen als we herinneringen ophalen over de gekke streken die Buck en Lotje hadden.. Zal ze nooit vergeten, dit waren heel bijzondere hondjes..

Een maand of twee na Buck zijn overlijden was daar ineens Babs, een lekkere boxerdame van 4,5 jaar. Over haar zal ik een volgend stukje schrijven..


Jeetje, lees net het stuk over Buck & Lotje terug en ja hoor, weer tranen.. 

Toen Buck insliep ben ik in diverse asiels in België en Nederland gaan zoeken naar een nieuwe vriend. Ik had plek en alles is beter dan een koud hok, nietwaar? Zo kwam ik Tyson op het spoor, een prachtige boxer-bouvier kruising, op slag verliefd op die prachtige kop met mooie sik. Contact gezocht met het asiel in Leiden (ik woon in Eindhoven, maar een flinke rit heb ik graag over voor een lief dier..) en samen met een vriendin en Lotje ben ik kennis gaan maken met die kanjer. Tyson liep keurig netjes mee aan de lijn, was lief voor Lotje, dus ja, hij zou mijn nieuwe vriend worden. 
We hebben hem mee naar huis genomen, maar na 3-4 weken bleek hij toch niet zo lief als hij leek helaas.. Hij had een kussen gekregen ter vervanging van de deken die hij uit het asiel had meegekregen. Hij beschouwde dit echter als ZIJN eigendom en hapte op een gegeven moment naar kleine Lotje toen zij te dicht langs hem liep. Toen ik hem daarop wilde corrigeren kreeg ik al zijn tanden te zien. 
Hij gromde niet, maar zijn gebit was duidelijk te zien... 

Daags daarna, tijd voor een flinke wandeling met hem, wilde hem aanlijnen en hij grijnsde weer naar me.. (Je moet je voorstellen, een grote hond, zo'n 55 kg..) heb hem toen toch meegenomen, maar onderweg besloten dat ik zo'n hond niet kan hebben.. De stille, die zijn gevaarlijk..
De volgende dag heb ik het asiel gebeld en het verhaal uitgelegd, ook gezegd dat ik inmiddels een beetje schrik van hem had gekregen en ik heb hem de volgende dag terug Nasr Leiden gebracht. Heb de hele weg zitten janken achter het stuur, een hond terug naar het asiel brengen, dat doe je toch niet!? Daar aangekomen ging hij blij mee met zijn vaste verzorgster en. Ik het nog bij a 2 uur zitten praten daar. 
Ik weet helaas niet hoe het hem verder vergaan is, maar ik hoop dat hij zijn baas gevonden heeft..