HondenPage baasje Claudia

• baasje
• foto's
• activiteiten
• vrienden
• honden

Boris


Alweer bijna veertien jaar geleden, 5 oktober was het. Ik liep in een bouwmarkt naar verf te zoeken, we hadden net een nieuw huisje en moesten nog een klein beetje afwerken. Ik ging helemaal op in de kleuren toen ik vlak achter mij iets hoorde piepen, ik keek om en keek in de mooiste blauwe ogen die ik ooit had gezien. Ze hoorden bij een husky   pup, die heftig om mn aandacht zat te schooien in een winkelkar. Die aandacht had hij.........helemaal. Ik sprak de eigenaar aan en complimenteerde hem met de prachtige pup "Hij is nog te koop hoor, tis de laatste uit het nest". Fout. Ik hoorde mezelf om het adres vragen en maakte een afspraak voor die avond. Verf is er niet meer gekomen die dag en een keer thuis vroeg ik me af hoe ik mn hubby mee kon krijgen. 
6 Oktober is zijn verjaardag en ik had nog geen cadeau, een gouden kans natuurlijk. 's Avonds hubby meegenomen en duidelijk afgesproken dat we de pup niet meteen mee zouden nemen maar eerst zouden kijken en dan thuis nog een keer overleggen. Twintig minuten later zaten we met een pup weer in de auto op weg naar huis. 
Onze Heks (kat met precies de juiste naam) had op dat moment jongen, leuk voor de kleintjes, een pup om mee te spelen, hadden we bedacht. Moeder Heks scheen daar anders over te denken. We kwamen binnen zetten Boris (tijdelijke naam, we moesten nog iets origineels bedenken, we denken overigens nog steeds) op de grond en toen brak er oorlog uit. Het was iets minder slim Boris tussen Hekse en dr jongen te parkeren, dat weten we nu. Als een ware Ninja liet Hekse Boris alle hoeken van de kamer zien en wij probeerden verbijsert de arme hond weer te pakken te krijgen. Opeens was hij verdwenen en na even zoeken vonden we hem terug in de kattebak, sidderend en volledig van slag. Arm beest, onder de uitwerpselen, van zichzelf en de katten, dus meteen onder de douche. Schoon fris, nog onder de indruk poging twee: Kat op afstand maar niet ver genoeg, wedrom een slagveld. Nu hebben we langer moeten zoeken, klem achter de wasmachine. We hebben het ding moeten ontkoppelen om de kleine Boris terug te vinden. Wederom had hij van angst alles laten lopen dus voor de tweede keer onder de douche. 
We hadden weinig hoop dat het met dit hoopje ellende ooit nog goed zou komen. Zobang was hij. De volgende dag voorzichtig  Boris  weer proberen bij de katten te zetten, en wonder oh wonder, Hekse had even vertelt wie de baas was en vond het wel prima zo, een paar uur later was er niets meer aan de hand. En nog een dag later lag het hele spul gebroederlijk in één mand. 
Boris komt vvan een niet al te deskundige fokker kwamen we een paar dagen later achter, wisten wij veel....Het was etenstijd en ik had spagetti gemaakt, bolognese, heerlijk. We zten net en hadden ieder een bord vol toen  Boris  ongemakkelijk begon te draaien :"zou hij eruit moeten??" ....te laat....spoelwormen....veel vooral, en dat uit zon klein puppyding. En ik kan je vertellen, spaghettie en spoelwormen zijn erg look alike, vooral de bolognese variant. We hebben zeker twee jaar geen spaghettie weer aangeraakt. Ik heb  Boris  trouwens onder mn armen genomen naar buiten en hubby veel succes met de wormen gewenst. Wat ben ik toch slecht
Zoals een echte Husky betaamt heeft onze  Boris  niet al te beste oren, of in ieder geval gebruikt hij ze niet op de manier waar ze ooit voor bedoelt waren. Als hij los kwam en buiten mijn bereik riep ik altijd heel hard : " Boris , loop door.......". Ik had dan nog enigszins het idee dat hij luisterde. Toen we verhuisden naar Pekela hebben we een kennel gebouwd waar Alcatraz jaloers op zou zijn. Alleen  Boris  kwam dr uit, telkens weer. Hij klom gewoon over het hek. Op een dag kwam hij thuis met een kip van een buurman, hubby ddr heen, verhaal gedaan, kip betaald, klaar. Toen hij terug kwam vertelde hij dat de beste man toch een mooie haan had zitten.....een enorm beest, met schitterende kleuren en zo trots als een pauw. Ik moest echt eens gaan kijken........Ik zag de haan sneller dan me lief was. We hadden stroom over het hok van  Boris  gemaakt zodat hij niet kon ontsnappen, maar Houdini kon hier nog een puntje aan zuigen,  Boris  lukte het om er uit te komen. Ik had boodschappen gedaan en toen ik thuis kwam zag ik hem aankomen lopen, met iets in zijn bek. De haan van de buurman....morsdood....... Hoe ging ik DIT uitleggen aan de buurman....... Wachten tot Rolf thuiskwam. Samen zijn we met lood in onze schoenen naar de buurman gelopen, was drie minuutjes normaal, volgens mij hebben we er drie kwartier over gedaan. "Hey, buurman. Alles goed??" Kloppend hart, trillende benen...........en de buurman zegt??: "Wat bin ik bliede dat joen hond eevm langweest is, ik wol dei hoane al veul langer slachten, mor ik dus hom ja nait pakkn!!" ("Wat ben ik blij dat jullie hond even langs is geweest, ik wilde die haan al veel langer slachten maar ik durfde hem niet pakken".) Wel hebben we ervoor gezorgd dat onze  Boris  niet weer in de buurt van buurs kippen is geweest, en kort daarop zijn we verhuisd naar Alteveer, volgens mij was buur blij en zn kippen nog meer. 
In Alteveer hebben we een volgend "knappe hond die hier uitkomt" project gestart en idd, we hebben een knappe hond. De enige oplossing om hem in een kennel, in een schuur en zelfs in huis te houden zou zijn geweest hem in beton storten en dat ging ons net even iets te ver. Af en toe een moment van niet opletten en  Boris  nam de benen. En ik, of hubby, er weer achter aan. Ik begrijp nog steeds niet dat ze Husky's's ooit gemaakt hebben mét oren, volledig verspilde moeite. Op een gegeven moment kwam meneer op de grote weg terecht, mn grote schrik, van beide kanten kwamen vrachtautos die me gelukkig opmerkten (ik stond trouwens wild met mn armen heen en weer te zwaaien, ondertussen op en neer springend, zal een beetje geholpen hebben) beiden bleven ze staan en toevallig waren ze van het zelfde bedrijf. Ik zag ze tegen elkaar via communicatie middelen die ik nog steeds niet snap maar in de trucks populair schijnen te zijn, en ik ondertussen proberen mn hond te vangen. Roepen hielp niet, dat wist ik al, gewoon pakken ging ook niet lukken, hij was toch sneller. Erboven op springen leek me een goed idee en met een grote sprong lande ik boven op.......het asfalt, en de hond was weg. Toe ik ging staan en links en rechts keek zag ik twee chauffeurs gieren van het lachen wijzend naar mij en nog steeds met elkaar comminucerend zo ongeveer door hun cabine rollen. Ik heb me maar snel uit de voeten gemaakt, een bedankje mompelend omdat ze waren blijven staan. Toen ik thuis kwam lag  Boris  hijgend in zn kennel naar me te glimlachen (ja echt, volgens mij kan onze  Boris  lachen, uitlachen vooral) rothond....... 
Inmiddels is onze  Boris  14, doen zijn oren het gewoon écht niet meer, wordt hij wat krakkemikkig, is zn snelste gang sjokken, en schijnt hij van achteren alleen nog uit lucht te bestaan (ieuw...). Teveel eten klan hij niet meer aan en we hebben al enkele keren gedacht dat hij de ochtend niet zou halen. Hij is nog steeds vrolijk, gaat graag nog een (klein) blokje om en is nog gek op aandacht. Maar als hij pijn blijkt te krijgen en het écht niet meer lukt, zal ik een van de moeilijkste beslissingen uit mn leven moeten nemen, dan ga ik niet egoistisch zijn. Maar als ik dan in die prachtige blauwe, nog steeds heldere ogen kijk weet ik, wat ga ik mn maatje verschrikkelijk missen...... 

En een paar maanden na dat ik dit schreef was het dan over:
Vandaag was het dan echt helemaal op. Gisteren nog naar de dierenarts geweest, pilletjes gekregen en afgesproken dat we contact zouden houden over het hoe het zou gaan. Niet goed dus, toen ik thuis kwam met mn maatje is hij gaan liggen en ik zag aan hem dat hij pijn had en niet meer kon opstaan. De pijnstiller gegeven en vanochtend afgewacht, foute boel....Ik heb hem naar buiten moeten dragen om zn behoefte te doen en weer naar binnen voor de verwarming, dat is niet dierwaardig, en zeker niet Boriswaardig. Ik heb 1 van de moeilijkste telefoontjes moeten plegen die ik tot nog toe heb gedaan. De dierenarts zou er om 3 uur zijn. 
Inmiddels was het 1 uur en ik zat me op te vreten, heb alvast op een mooie plek in de tuin een gat gegraven terwijl de tranen onophoudelijk over mn wangen stroomden. Daarna bij  Boris  gaan zitten en hem geknuffeld tot de dierenarts aankwam. Eigenlijk is hij in de narcosespuit al gebleven, voor de zekerheid de tweede er nog achteraan, maar mn manneke, mn vriendje de afgelopen 14 jaar was er al niet meer. 

Lieve  Boris , laat ze maar weten wie je bent daarboven, ik zal je missen. Dag ouwe dibbes. 




En ik mis hem nog elke dag.......