HondenPage baasje Carrie's doggies

• baasje
• foto's
• activiteiten
• vrienden
• honden

Hallo medehondenliefhebber,
Ik ben carry, nu 56 en woon in Gouda. Aan de rand heerlijk groen toeven is (zie Goudse hout e.d. bij uitlaatgebieden).

Bijna mijn hele leven heb ik honden om me heen gehad.
Toen het moeilijk combineren was met studie en werk had ik een poes. En nu, 2, alweer oude dametjes. Schatjes, maar ben wel meer een hondenmens.

Ik heb hoodzakelijk al single gewoond.
Tot 1997, heb ik eerst gewerkt als juf op een M.L.K. school, en na studie als orthopedagoog/kinderpsycholoog in de kinder psychiatrie. Reuze mooie en boeiend.

Ik moest het helaas opgeven, om dat mijn fysieke gestel het niet meer toeliet. Mijn aandoening, (EDS, Ehlers-Danlos Syndroom)veregergerde (soort van reuma, alles zit te los).Zelf noem ik me graag een losbandig type .In de WAO dus. Wel tijd voor honden! Maar hoe ze goed uit te laten?

Met een scootmobiel...wow kon ik weer een hond de ruimte geven, heerlijk op pad gaan! Joepie. Elk nadeel hep zijn voordeel

Mijn honden:
In mijn jeugd hadden wel al een lieve bastaard, Esta (van toen merk diepvrieskist ijsjes, aan de overkant haha).

In mijn studietijd, en begin werk was ik actief o.a. bij Lekker Dier (nu Wakker Dier).
Ik en mijn partner hebben toen 2 ex-laboratorium beagles opgevangen. Fokteefjes. Anderhalf jaar en al nest(en) gehad...

Wat een ervaring!
We kregen midden in de nacht, twee volslagen paniekerige honden, angstig voor mensen. Die de kamer doorscheurden en alles onderkakten. Goed, studentenkamer deels leeggemaakt en zo ging het. Langzaam.
Buiten konden ze eerste dagen slechts rondjes lopen, niet om aan te zien. Gras, was eng, maar toch ook snel leuk. Mensen, honden, hun omgeving,binnen en buiten, alles was nieuw.

Twee beagles, Daantje en Doris(paradijsvogel), toch twee zo verschillende honden.

Doris, dik, altijd vooraan bij etensbak in proefdierkooi kennelijk ;.
Ze bleef weken een standbeeld. Het heeft wat gekost, liggend op de grond, plat, brokje op punt hand... en dan wachten....... We hebben gehuild, toen ze kwam.
Het werd een heerlijke, onhandige maffe hond, je moest dr blijven veroveren. En zij de wereld. Je kan toch alles eten, pffff, ook paspoorten en zooooo. Kroos is net gras toch, daar loop je gewoon op (oeps innn ...plonsss).
Haar passie was.....eten, eten , eten en eten

Doris kon met veel geduld, los, in park(na veel gehijg van ons).
Helaas, met hernnering aan pannekoek onderweg aan de lijn, nam ze welll een keer de kuierlatten en boem, pats onder auto....

Daantje, de andere beagle, was al onmiddelijk anders, die ging doodsangstig op de rug liggen. Maar daarmee toegankelijker voor ons.
Toen ze kwam, was ze anderhalf jaar en leek nog een pup, onvolgroeid, zwak, mager.
Ze groeide uit en werd een zeer speciale intens lieve gevoelige hond. Zeer aan ons gehecht.

Beide honden, maar vooral Daantje alleen, bleef zich maar ontwikkelen. Steeds meer HOND. Het was zon mooie ervaring daar telkens weer iets van te zien terugkomen.woww.

Het schrikken van plotselinge handen, verdween geleidelijk. Toch ben ik wel es uitgescholden voor dierenbeul. Als ze zagen hoe ze weg kon duiken, als ik even te ongeduldig was...

Andere mensen,honden werden minder eng, maar ze bleef wel op de hoede. Vooral voor grote macho's. Ooooo, wanhopig ging ze dan zitten, ik wacht wel of en hoe ik dit onheil overleef.(wat die honden erg aantrekkelijk vonden... Ik heb dr vaak ontzet haha.

Maar het werd een HOND.
Soms met schokken haha. Voorbeeld.
Ik zag de machomanhond komen, denk o jee, maar liep gewoon door. Zoniet Daantje: Draaien, huilen, kermen als een gek. Ik denk, die heeft een toeval, ik schrok echt. Maar het was de man, haha, en de vrouw in haarzelf. Kwispelend mooi.

Maar, ze bleef een zwak hondje, die wordt geen 9 zeiden we steeds.
Ze kreeg nekhernia, gillen van de pijn als het verschoot. Een operatie in Utrecht hielp.
Maar, er bleven zwakke plekken. Toen aan de anobole steroïden. Erg, maar het werkte zo goed. Ze kreeg spieren, voelde zich sterker.
Haar rug ging verkalken, prima, een uitkomst van de natuur! Ze had nauwelijks meer pijn, liep vrolijk rond als hobbelpaardje.

Ze is uiteindelijk zelfs 13 geworden. Overleden aan milt zo groot als voetbal, waaraan ik niet meer wilde laten opereren. Ze kwam de keer ervoor bijna niet uit een narcose (moesten ook zoveel hebben voor ze in roes kwam, teveel 'gewend'als proefdier).
Het was zo'n bijzondere hond, zo enorm gehecht, dat was groot verdriet.

Halverwege ook nog de mechelaar van overleden schoonmoeder opgevangen. Maar die werd niet gelukkig bij ons, deels om de stad met de drukte en geluiden, deels om die twee rare hondjes die ze maar niet kon snappen. Ze is uiteindelijk naar een nicht gegaan met een boerderij, dat ging perfekt.

Daarna pas weer in de wao en met scootmobiel... een hond.

Eerst had ik even Maykie.
Het bleek geen goed adres, geen moeder, alles rook naar broodfok....
Er was een hondje dat was teruggebracht met darmproblemen. Maar die waren al bijna weg... De fokker had zich ondertussen wat gehecht aan die kleine, maar aan mij wilde ze hem wel verkopen. Dat werd gratis, ik doe niet mee aan steun broodfok! Maar kon dat hondje daar niet laten....
Thuis poepte die direkt al bloed..... We hebben twee weken gedokterd en veeeeeeeeeeeel pret in het park gehad. Het was een donders lief grappig hondje.
Bij een echo kwamen de kennelijk zwaar geírriteerde darmen naar buiten.....ik heb haar niet meer uit narcose laten komen. Zelfs de dierenarts was geschokt, zo'n jong diertje! Ik heb de fokker aangegeven.

Ikzelf was het even zat, alle zieke dieren.
En ging op zoek naar een rashondje dat goed harmonieus in elkaar steekt.En niet te groot, hanteerbaar voor mij.

Dat was Tyfke. Een Parson Jack Russel. Van een lieve, rustige moeder Flo.
Bij het nest gekomen, keek een oog me schalks aan, er was meteen een klik.
Haar broertje zat er ook (logischeen doedeltje. Een vriendin heeft later broer Borre opgenomen. Samen met haar airedale terrier Oes, werd hij helemaal het mannetje.

Ik heb ook veel op ze gepast. Tyfke en Borre en Oes, heerlijk samen struinend, samen kuilen graven.
Tyfke als licht ongeleid projectiel, als ik maar driftig graaf.(zie foto)
Borre, bedaard, overwegend, happen nemend. Zo kwamen ze elkaar een keer ondergronds tegemoet haha. En verbaasd, nijdig, mijnnnn gat! Hilarisch.

Tyfke was een waterrat.(zie foto's) Ze draafde van sloot naar sloot en jumpppp...maar pas als ik (liefst) een steentje in water liet plonzen. Niet aangeleerd, maar het was wel handig.
Borre niet. Zewmmen? Eng. Ja waden, meer niet. Pas toen vriendin en ik samen met Tyf en Oes zwommen, en we door een eend 'belaagd' werden, kwam meneertje ons redden...
Borre was meer van jagen en konijnenholen verkennen.

Tyfke niet, die bleef mooi in de buurt en hield me enorm goed in de gaten. Misschien ook wel door de scootmobiel, ik had haar laten ervaren als pup, dat ik snel weg ben...

En na voldoende beweging waren ze de zoetste honden in huis die je kon bedenken.
Nou- afgezien dan, van dat felle directe blafje van dr, als ze iets zag op straat.
Dat zit nog in mijn systeem, alleen blaft ze dan niet meer, dat wàs toch wennen....

Want, na een prinsessenleven vol pret, werd ze ziek.Ik zei nog optimistisch, nou na 11 jaar mag ze ook wel es wat hebben.
Tyfke, heb ik helaas 20 juli j.l. in moeten laten slapen...
Ze was met ups en downs al maanden ziek door een auto-immuunziekte (Pemphigus), wat o.a. nare huidplekken gaf. Zonder prednison levensbedreigend.
Met prednison en aanvullende vitaminen e.d. knapte de huid wel op. Maar de bijwerkingen vond ik erg heftig. Veel willen eten, drinken ( plassen), maar vooral steeds trillen, soms schokken, zelfs ooit flauwvallen, snel in de stress. Naar hoor. Na afbouw en zonder pred werd ze geleidelijk weer de oude tyf, lekker ravotten en zwemmen.Ik dacht, zo wil ik het voor haar, en niet veel minder.

Maar, langzaammaan kwamen er weer plekjes...keelontsteking...en hup het brak het weer uit.
Pred vond ik geen optie meer, wat een rotspul. Toch, na twijfel, dan maar Atopica geprobeerd, duur, maar tja sommige honden doen het daar beter op....?
Ik denk nu, dat Pemphigus (en/of de medicatie)ook op slijmvliezen werkt. Een paar pillen gaven vreselijke diarree, zelfs met bloed.

Ik kon dat niet meer aanzien, dat was niet het leven voor haar, dat ik haar weer zo gunde...
En, dat leek ze zelf ook te vinden...ze ging zitten in gras, ik ernaar toe, ze keek me aan en ik wist, het is genoeg. En duidelijk.

Diezelfde middag is ze op mijn schoot, koppie lief vertrouwd tegen mijn borst (waar ze zelden rust voor nam) ingeslapen.
Het was goed.
Na maanden op en neer gaan, twijfel en zorg, was het, ook al mis ik dr vreselijk, ergens ook een 'opluchting'. Voor beiden.
Maar nu, na ruim een week het hele net afgestruind te hebben, naar oppasmogelijkheden, herplaatsers, en ooo Pieper hier, merk ik dat het doordringt. Het is gewoon auw.... en waardeloos op pad te gaan het groen in, zonder maatje.

Ik neem nu de tijd en rust.
Hp vind ik wel even heerlijk, ook om dit verhaal nu even te delen.
Financieel zit ik 3 jaar zo krap, dat het niet verantwoord is een eigen hond te hebben. Die komt er wel weer later. Hoop ik.

Nu, heb ik weer zin om een oppashond plezier te geven (dat kon even beslist niet met tyfke).
Dus, als je wat weet, vakantie, ziek, tijdelijke opvang, weet ik veel wat? (Ik heb wel 2 oude dameskatten, poezen zeggen ze ook wel ).
Binnenkort zal ik dat hier ook melden, maar neem gerust contact op!

Oei, wat een lang verhaal! Ik wilde het graag vertellen en delen, het helpt bij het verwerken merk ik.

Reacties en/of vragen zijn altijd welkom ,
dag aardige lezer,
Carry