Hoe afscheid nemen?

Ik verwonder mij erover dat vele hondenbaasjes, eens ze weten dat ze de hond moeten laten inslapen wegens medische redenen, nog enkele dagen samen willen vertoeven om afscheid te nemen. Ik begrijp dit niet goed. Hoe ga je hiermee om? Kan je nog extra genieten van die enkele zware dagen, wetende wat gaat komen?
Wij hebben hier in het verleden 3 maal de zware beslissing moeten nemen. Maar telkens is het inslapen dadelijk gebeurd na de beslissing. Ook hebben we nu nog enkele oudjes rond lopen waar ik in de nabije toekomst voor vrees.
Toch krijg ik het niet over mijn hart nog enkele dagen uit te stellen om zo op een serene manier afscheid te nemen. Heb hier met de laatste reu 1,5 dag moeten wachten voordat de dierenarts groen licht gaf en vond dit al hartverscheurend. Telkens ik naar mijn makker keek, overviel mij een geweldig schuldgevoel, onmacht en immens verdriet. Het genieten van die laatste dagen is voor mij op die momenten ver zoek.
Ik begrijp best dat iedereen anders omgaat met afscheid nemen. Hoe kijken jullie hier tegenaan?

wij wisten tegen een uur of 1 pas dat we onze oude yora zouden laten inslapen om 4 uur (dit was op 12 april 2011)
we hebben dus 3 uur de tijd gehad om afscheid van haar te nemen.
we zijn nog wezen wandelen met de roedel en ze heeft een hamburger gekregen van de mc donalds.
op zich vonden we het wel fijn dat we nog afscheid van haar konden nemen.

maar je hebt wel gelijk, iedere keer dat je dan naar je hond kijkt, dan komen de tranen weer en de hond kijkt je dan aan van....wat is er toch baasje????

ik zou het denk ik niet kunnen om het enkele dagen uit te stellen.
net wat je zegt...schuld gevoel

Wij hebben gelukkig altijd nog de tijd gehad om afscheid van ze te nemen op onze manier.

Ik laat de hond altijd meteen inslapen al dat nodig is. Ik kan het gewoon niet, nog uren of een dag uitstellen. Ik zou alleen lopen huilen en dat is voor de hond ook niet prettig...

Hangt een beetje van de situatie af, als je weet dat het niet meer gaat ga ik geen tijd rekken ( iets wat trouwens door familie ed niet begrepen wordt )

Bij Siala wist ik dat er iets was, wat precies wist ik niet, ik heb een week gewacht voor ik naar de dierenarts ging, de familie van haar vorige baasje wilde nog heel graag langskomen ( haar baasje was op 40 jarige leeftijd overleden, en ze had bij de familie toch een heel belangrijk plekje ) ze zijn smorgens langs geweest, smiddags ben ik naar de dierenarts gegaan en kreeg te horen dat ze vol kanker zat... Toen wel direct besloten haar te laten inslapen...

Wij hebben op vrijdag besloten, we gaan ma naar de dierenarts, vragen of het dan kan.
We wilden nl liever naar onze eigen dierenarts, hij had geen pijn oid maar was op.
We hebben hem lekker verwend, af en toe een stukje gewandeld, maar op zondag ging het fout. We zijn toen naar de dierenarts in een andere plaats geweest, om hem in te laten slapen.

Achteraf denk ik: tja we hadden het beter vrijdag kunnen laten doen. Dan was hij rustiger gegaan dan nu. Hij heeft nu het laatse uur toch wel wat last gehad, omdat we de dierenarts niet te pakken konden krijgen, toen moesten we ernaar toe rijden...

Met onze Dobby hoop ik (over een jaar of 17 ofzo ) wat rustiger de beslissing te kunnen nemen, en dan zou ik het ook gelijk laten doen.

Wij hebben de da laten beslissen (miss stom) over het lot van Doohan, het zag er al uit dat ze het niet best had, en hebben bij de dieren arts advies gevraagt. De da zei, je kan het nog rekken maar het is niet best voor de hond. We hebben Doohan gelijk laten inslapen. Voor ons, was dat na ons gevoel het beste, ik moet er niet aan denken dat je weet dat je trouwe viervoeter over een paar dagen in laat slapen.

ik heb bij mijn twee vroegere honden geen beslissingen hoeven te nemen, ze waren binnen enkele uren dood. mijn laatste hond heb ik thuis in laten slapen, ze was lichamelijk niet ziek, maar ze was op. ze viel en vaak de tanden door de lip, ze liep te zwalken op haar poten, en ging dan zalig naast me liggen soezen, op een gegeven moment dacht ik bij mezelf, als ze buiten op straat valt, dan kan ik haar nimmer mee naar huis nemen, haar tijd was daar.

een waardig afscheid van het leven, geen getob voor beiden niet, in mijn armen heb ik haar de spuit laten geven, en zij niets vermoedend is gewoon in mijn armen in slaap gevallen, voor mij was het verschrikkelijk, de beslissing genomen, die misschien best nog even uitgesteld kon worden, maar voor hoelang ? weken maanden ? nee dat wilde ik haar niet aandoen. en ook mezelf niet.

en dat zal ik ook met Bamse doen. als haar tijd gekomen is zal ik haar ook direkt in laten slapen als er geen waardig bestaan meer is. hoe hard dat ook klinkt voor anderen.

Onze Boy (Rotweiller) had zoveel pijn, en schreeuwde het letterlijk uit, maar we moesten van de DA wachten op de uitslag van het biopt terwijl ik al zover was om hem te laten inslapen, zo ziek was hij. Toen de DA belde met het slechte nieuws ben ik er linea reacta met Boy naar toe gegaan om hem verder lijden te besparen.

Toen de DA belde dat Joop het niet ging redden hebben we geloof ik 130 gereden richting dierenziekenhuis. Joop was aan het stikken en nog deden de artsen en assistenten heel rustig aan terwijl we allebei hadden van kom op met die spuit! snel snel snel.

Mocht de tijd komen voor Luna en Jim dan zal ik proberen ze echt zoveel mogelijk leed te besparen en ze op tijd te helpen. Zo lang mogelijk rekken..dat staat niet in onze vocabulaire. Uit liefde voor onze dieren laten we ze op tijd gaan. Hoe moeilijk we het zelf ook hebben dan

We hebben bij al onze honden de beslissing genomen en meestal binnen 2 tot 3 uur hebben we ze laten inslapen.
Heb het bij kennissen ooit gezien, dat ze maar geen afscheid konden nemen, de hond heeft toen onnodig pijn geleden, heb toen gezegd dat als we zeggen van het gaat niet meer, blijven we niet lang zeuren , maar laten we ze meteen inslapen.
Dat heb ik bij al onze honden zo gedaan.

Bij onze vorige hond is de beslissing bij de da genomen en ook meteen de 2 spuitjes gekregen..
Hij was 18 jaar en ook helemaal op! We zijn 's avonds met het hele gezin naar de da gegaan, wat we nooit deden. Ik denk dat we het wel wisten in ons achterhoofd wat er zou gaan gebeuren ook al gingen we om hem nog even na te laten kijken voor mijn ouders op vakantie vertrokken.
We hebben dan nog met hem in een apart kamertje gezeten en geaaid en geknuffeld tot zijn hartje stopte en hem mee naar huis genomen en begraven in zijn dekentje onder een boom in de tuin.

Ik moet er niet aan denken dat die tijd ooit komt voor mijn 2 mannen nu, maar dan zou ik het ook zo doen. Mss wel een uurtje ofzo om afscheid te nemen en de andere hond afscheid te laten nemen...

Precies een jaar (!) lang heb ik met Luna bij specialisten, DA, en Universiteit Utrecht gelopen, allen waren van mening dat hij een hardnekkige onsteking had. Toen op een gegeven moment de medicatie niet meer aansloeg is hij onder de scan gegaan. Op een vrijdag kreeg ik de uitslag;mijn ventje zat vol kwaadaardige tumoren. De grond zakte onder mijn voeten vandaan, ik draaide letterlijk door.
Ik heb hem dat weekend nog bij me gehad; het was mooi en vreselijk moeilijk tegelijk.
Die maandag heb ik hem laten gaan, met pijn in mijn hart.
Het is nu een half jaar geleden, maar missen doe ik hem nog elke dag.....mijn dappere ventje en...de artsen die er helaas allemaal zó naast zaten

Hoi Arlette
Ik heb je topic doorgelezen en wilde het volgende even kwijt
Ik heb nu twee maanden geleden ook de moeilijke beslissing moeten nemen om mijn Rocky in te laten slapen en dat viel me echt heel erg zwaar heb er dan ook nog regelmatig huilbuien om
Maar ik weet dat ik de juiste beslissing heb genomen en heb er ook geen spijt van maar dat maakt het niet minder moeilijk
Mijn Rocky was nog jong maar had lymfeklierkanker wat ook was uitgezaaid en er was geen zicht meer op herstel
Heb er dan ook lang over nagedacht maar uiteindelijk de knoop doorgehakt
Nu ik dit aan het typen ben staan de tranen in mijn ogen
Maar ik weet ook dat dit het beste was voor hem hij kon de oneerlijke strijd niet winnen hoe sterk hij ook was
Als ik weer voor zo'n situatie kom te staan zou dan ook hetzelfde doen omdat ik een verder lijden wil besparen
Ik hoop dat je wat aan dit verhaal hebt
Gr Marian

Het blijft voor mij toch een van de moeilijkste beslissingen ooit te maken..

Mijn ene hond is van de ene op de andere dag gezond in haar slaap overleden en de ander is verongelukt.. Honden in laten slapen heb ik dan tot nu toe ook nooit hoeven doen (gelukkig).

Katten wel maar dat maakt voor mij geen verschil. Ik geef mijn beesten een waardig leven maar ook een waardig afscheid en stel dus niets uit. Dat brengt alleen maar stres met zich mee is mijn ervaring.

Wij wisten dat Mac heel ziek was de dokter had verteld dat het een moeilijke situatie was maar toch probeer je je maatje het beste te geven dus een second opinie gedaan bij een specialist in Noordwijk... iedere dag zie je dat het minder gaat maar je blijft hopen op een wonder vanaf boven..Dan komt er toch een dag NU kan het niet verder je maatje heeft het heel zwaar.. Wat ik bedoel je moet er ineens vrede mee hebben om die beslissing in het belang van je hond te nemen.. Hij of zij weet na een narcose niets meer. Wij blijven zelf achter met een gevoel van als ik..... en waarom???

Toch moet je deze knoop doorhaken en het doen als de tijd daar is..

Voor iedereen ligt dat moment er en is voor iedereen persoonlijk wat is goed en wat is verkeerd?

Niemand kan dat voor jou bepalen het is je eigen gevoel

Gr Wil